Recensie Hunter van Meg Stuart

Hunter van Meg Stuart heeft iets tegenstrijdigs in zich. Zo zet de choreografe zich af tegen het bloggen. Online communities kunnen volgens haar niet op tegen communities in het echte leven. Maar ook het klassieke “naar een theater gaan” neemt ze op de korrel. Massaal Ikea kasten tegen de grond keilen, of bloed komen geven of zo, als event dat lijkt haar wel wat. De contradictie zit ‘m in het feit dat “Hunter” eigenlijk een live blog is, maar dan in real life in een zaal met een straffe geluidscollage (gesproken tekst in combinatie met frequentiestoringen en muziekfragmenten van onder andere Bowie, Yoko Ono, Blondie (One way or another)) die we horen, de live papieren/foto/… -collage die ze maakt aan het begin, de videofragmenten in combinatie met dans én een toespraak van Stuart waarin ze een deel verklaart van de beeldenstorm, de information overload die ze op ons loslaat.  Hunter is hoogstpersoonlijk, misschien wel net iets té. Wat ze wint aan authenticiteit verliest ze dan weer door zo veel te tonen (waarbij je gewoon de samenhang, ja de lijm hier en daar mist). “Dit had ze even goed op café kunnen zeggen” hoorden we dan ook een student achteraf verklaren. Er is iets van, al flirt Stuart niet met banaliteiten.

Art is an unwanted gift. Je moet er mee om kunnen wanneer mensen het niet nodig hebben, zo stelt de vrouw uit New Orleans. Zoals die bos haar van een vriendin die ze als cadeau kreeg. Erg persoonlijk. Doods en levends (“je ruikt de shampoo nog”) tegelijkertijd. Filosoferen doet ze op het einde van haar voorstelling. Over erven van je gestorven ouders. “Je hebt al karaktereigenschappen geërfd, komen daar nog eens zilver, kasten, enz. bovenop. Dingen die je niet nodig hebt, waar je geen vragende partij voor bent.” Over haar broer Robert die gestorven is, laat ze weten dat ze een scenario moest noteren waarbij vampieren én zombies zouden samenwerken. Robert bleek een Tarantino-fan.   

Ook de Vlaamse regering mag het horen. “ik heb vernomen dat er gesnoeid wordt in de subsidies voor deSingel. Ik heb opgevangen dat het hier een shopping center gaat worden. Het is een gerucht, weliswaar.”

Haar dans is erg mannelijk, zeker in het begin lijkt het alsof ze is opgegroeid tussen de speelautomaten, flipperkasten, en video gamestoestellen van een luna park. Korte, snelle bewegingen maakt ze alsof ze een vrouwelijke versie van Schwarzenegger is. Terug naar het midden van het houten podium komt ze alsof er een imaginaire zendmast/antenne staat (tevens symbool voor het chakra), om een nieuwe frequentie op te vangen van haar (artistiek) leven. Terugdraaien in de tijd beeldt ze uit door achteruit in cirkelvorm te lopen. Ook vertragen doet ze net als een cassettebandje of filmpellicule dat kan.

De roes beeldt ze uit door een veelkleurige jurk - of is het gewoon een overtrek? - met roze olifant in. De slurf gebruikt ze even als kanon, een penis als je wil. De day after, het depri-gevoel zien we dan weer in een alleszeggende zwart-wit foto. Over dat ze zich aangetrokken voelt tot beide genders zegt ze op het einde dat ze niet uitselecteert wie haar partner kan zijn. Alle opties houdt ze open, terwijl zowat al de rest van de bevolking zich focust op slechts een helft. “Je kan iedereen graag zien” luidt het.

Tennis beeldt ze uit, pingpong horen we in een geluidsfragment. Gefascineerd werd ze door het gegil van Monica Seles tijdens haar opslag. Revelations van Yoko Ono zingt ze mee om af te sluiten. Stuart blijkt lang niet toonvast en dolt er ook mee. Zelfrelativering, ook dat ademt “Hunter” niet zelden uit. De luidsprekers cirkelen in sneltempo rond terwijl ze noise produceren. De reden waarom ze startte met dansen? “Casper the friendly ghost” die haar blijkbaar prikkelde om gracieus te zijn, wat naar eigen zeggen niet makkelijk was.

Dat doet ons denken aan een afbeelding die we onlangs op Facebook zagen passeren: “It’s hard to be a woman. You must think like a man. Act like a lady. Look like a young girl. And work like a horse.” Lang niet zo banaal, die blogs en social media.

< Bert Hertogs >