Recensie Warre Borgmans | De val van A

Antwerpenaren hebben al langer de indruk dat hun stad de hoofdstad van België is, maar nu werd het ook historisch correct bevestigd door Warre Borgmans. We moesten er wel een beetje voor terug in de tijd naar 1914, de tijd dat koning Albert I en het parlement neerstreken in de Koekenstad. Warre bracht in “De val van A” het verhaal van dat eerste oorlogsjaar. Als een gepassioneerde geschiedenisleraar met gevoel voor humor loodste hij zijn publiek door het Antwerpen van 1914. De monoloog van de hand van Ben Van Ostade bevatte heel wat knipogen naar het heden, werd boeiend en in een volkse taal verteld, maar  was soms toch net iets te plat.

Wanneer we terugdenken aan WO I, komen vooral de beelden van de loopgraven in de Westhoek naar boven en vergeten we soms dat ook andere steden te lijden hadden onder de dreiging van de oprukkende Duitsers. In “De val van A” vertelde Warre Borgmans het verhaal van Antwerpen in 1914: hoe de stad in enkele maanden tijd van een bruisende metropool, de hoofdstad van België,  herleid werd tot een belegerde stad. Warre Borgmans bewees opnieuw wat een aangename verteller hij wel was. Zonder problemen wist hij zijn publiek te boeien met wat in wezen een geschiedenisles was. 

Hier en daar permitteerde hij zich enkele vrijheden. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat de ontmoeting tussen Luitenant-Generaal Victor Deguise en koning Leopold I exact verlopen is zoals Warre het omschreef, maar zijn versie was in ieder geval best vermakelijk. Warre schitterde vooral toen hij in de huid kroop van de wachters die aan de stadspoorten van Antwerpen stonden opgesteld. Het accent, de mimiek en de humor in deze fasen van de voostelling waren heerlijk om zien. 

Jammer genoeg was niet alles van eenzelfde niveau. Soms werd er gekozen voor het platte amusement.  En uitspraak als: “Het was om Parijs koud te pakken …. droog in de poep” had voor ons echt niet gehoeven. “Wij waren een hoop strandjanetten bij elkaar” was ook niet bepaald het culturele hoogtepunt van de voorstelling. En eerlijk gezegd was het jammer dat er hier gezocht werd naar de goedkope lach, want de voorstelling op zich had echt wel veel meer te bieden dan dit. Algemeen genomen was het informatief, boeiend, verhelderend en entertainend. 

Het meest ontroerende moment van “De val van A” was toen Warre Borgmans op zijn kazoo het nummer “It’s a long way to Tipperary” bracht en het publiek zachtjes mee begon te zingen. Het feit dat ze die tekst kenden, zegt veel over de gemiddelde leeftijd van het publiek, maar het was best ontroerend. 

De voorstelling eindigde op niveau met Bredero’s ode aan Antwerpen uit “De Spaanschen Brabander”. En zo verlieten we de zaal met een bijgespijkerde geschiedenis van de mooiste stad van’t land en een goed gevoel. Warre bewees dat geschiedenis echt niet saai hoeft te zijn. 

< Sascha Siereveld >