Recensie Marmozets

Jong geweld uit het Verenigd Koninkrijk!. Met een gemiddelde leeftijd van 20(!) jaar is Marmozets één van de jongste doorbrekende bands van de afgelopen jaren. Het vijftal uit Bingley, West Yorkshire bestaat daarbovenop nog volledig uit broers en zussen: driemaal keert de naam Macintyre terug, terwijl de familie Bottomley de resterende twee plaatsen opvult. Met hun technische Post-Hardcore en chaotische, maar sterk bejubelde shows deelden zij inmiddels het podium met bands als Young Guns, Funeral For A Friend en The Used, en traden zij aan op grote festivals als Glastonbury, Download, Reading/Leeds en ons eigen Pukkelpop. Vanavond stellen zij in de AB Club hun eerste album, The Weird and Wonderful Marmozets, voor.

Het eerste wat ons opvalt, is de simpele, haast nonchalante banier van Marmozets. Maar de indruk als kwamen zij hier een achteloze opvoering tentoonspreiden, wordt snel weggevaagd wanneer de lichten uitgaan en een dreigende alsook omineuze intro-sample wordt afgespeeld. De artiesten betreden het podium en nemen hun instrument; het ziet er allemaal nog wat onwennig uit. Logisch voor zo’n jonge band op het eerste zicht. Maar opnieuw hebben we het bij het verkeerde eind, want wanneer de eerste noten van “Move Shake Hide” weerklinken, komen zowel podium als publiek meteen tot leven. Een pompende en swingende meezinger, maar geen overweldigend introductienummer. Deze tendens zet zich door bij het daaropvolgende “Is It Horrible?” en blijft jammer genoeg wat hangen tijdens de hele show; het is energiek, maar niet explosief. De beweging en benutting van de ruimte blijft vooral beperkt tot zangeres Becca Macintyre en lead gitarist Jack Bottomley. Dat heeft misschien te maken met de geringe beschikbare ruimte, maar om het met woorden van bij de slager uit te drukken: het mocht ietsje meer zijn.

Gelukkig werd dit kleine gebrek zeer sterk opgevangen door de muzikale kwaliteiten van het collectief: Becca Macintyre blijkt niet alleen gezegend met een zeer degelijke capaciteit als frontvrouw (waarlijk een Zangeres Zonder Vrees, zoals Humo haar in de programmagids van Pukkelpop 2014 noemde), maar ook met een fluwelen stem die amper fouten maakt en tot zeer veel in staat is, inclusief screams die door merg en been snijden. Geen enkel instrument staat te luid of te zacht, alles is perfect hoorbaar. Hun stijl wordt bij momenten bijzonder technisch, wat zich vertaalt in moeilijke ritmepatronen en tempowisselingen. Het feit dat het geheel, ondanks het hoge niveau, toch enorm strak blijft, zegt veel over de kwaliteit van alle artiesten.

Gedurende het ongeveer 60 minuten durende concert rijgt Marmozets de nummers aan elkaar in een verschroeiend tempo: van bindteksten is amper sprake. Naar het einde toe lijkt de tank echter een beetje leeg: het energiegehalte daalt, het lijkt dan toch naar het achteloze te gaan neigen. Het publiek vangt dit echter goed op en blijft het beste van zichzelf geven in de moshpits die haast bij elk nummer gevormd worden. En Marmozets heeft het beste voor het laatst bewaard: met nog een pompende en swingende meezinger (“Why Do You Hate Me?”) starten ze zoals ze begonnen waren, om op die manier in een mooie cirkel te eindigen.

Slotcommentaar: het is opmerkelijk dat dit uitzonderlijk jonge collectief van vrienden en familie elkaar muzikaal zo goed heeft gevonden en de muziek naar zo’n hoog niveau hebben kunnen tillen. We kunnen enkel besluiten dat het citaat “muziek zit in hun bloed” allerminst afbreuk doet aan de waarheid.

< Levi Poelmans >

De setlist:

1. Move Shake Hide
2. Is It Horrible?
3. The Weird and Wonderful
4. Love You Good
5. Captivate You
6. Particle
7. Hit The Wave
8. Born Young And Free
9. Vibe Tech
10. Back To You
11. Why Do You Hate Me?