Recensie Coke

De beste voorstelling die je in je ganse leven hebt gezien als je een voetbalveld aan lijntjes bij elkaar gesnoven hebt. Dat is de harde niet mis te verstane kritiek aan het adres van de Duitse choreograaf Arco Renz.  Een dragqueen die letterlijk glitters van de jurk verliest tijdens zijn act. 4 Van de zes dansers die al na een minuut op het podium geen klein beetje staan te zweten, neen, ze staan te lekken! Een danstaal die wel erg repetitief is, waar na een half uur al alle elementen op zijn en Renz de volgende veertig minuten  nog nauwelijks iets aan toevoegt,...  Alles is plastic en kunst-matig lijkt dan ook het credo van deze voorstelling. Net als de plastic stoel, reepjes die het doek vormden, en de kledij. Qua niveau een kunstinstelling als deSingel onwaardig, flirtend met amateurisme. Dat was Coke kort samengevat. Een voorstelling met – letterlijk ook – een geurtje aan (die plastic!).

Hedendaagse dans in het dagelijkse leven van Manilla, in de Filippijnen, wordt er nauwelijks ondersteund. Eigenlijk heeft het land ook geen klassieke danstraditie. Vandaar ook dat de hoofdstad Manilla het moet hebben van folkloristische dans, klassiek ballet, Amerikaanse moderne dans én vooral ook de entertainmentsector (videoclipdans, enz.)

Dat was het uitgangspunt van Renz die het folkloristische eerder achterwege laat (al zitten er wel elementen in de choreo van Coke) en dus vooral veelvuldig refereert naar wat de entertainmentsector doet en dat door de blender haalt met hoekige, scherpe bewegingen die aan gevechtsport zoals tai chi doen denken. Dat maakt dat Coke noch een artistiek product van hoge kwaliteit geworden is, noch een goed entertainmentproduct.  De originele muziek van Marc Appart dreunt stevig door de luidsprekers (die bassen!) van de Theaterstudio. In die mate dat we ons afvragen waarom er alweer geen oordopjes voorzien werden voor het publiek.  Doorheen zijn compositie komt ook even een Filippijnse folksong door de speakers die de travestiet in kwestie mag lippen: Waray Waray over levendige, ondeugende vrouwen. Gespierde vrouwen ook zo voorziet de Amerikaanse actrice en jazz-zangeres Eartha Kitt het ook van commentaar: “The women of waray waray have muscles of steel, and we can fight any battle, but our kisses are as sweet as wine”.

De bewegingen in Coke zijn vaak zo banaal (ronddraaien, bukken, links en rechts met de voeten sjotten) of onderstrepen dan weer sensualiteit en seks (op handen en voeten snelle pompbeweging met buik op en neer maken, glijden met de handen over de borsten, via de navel , tussen de benen om vervolgens de benen te betasten, tot het wijd spreiden van benen, dan weer de derrière ostentatief naar het publiek richten,... dat het vaak ons de wenkbrauwen doet fronsen en al dat gedoe gewoon op den duur sierlijk verveelt. Beyoncé en co waren dan misschien niet ver weg in de acts, maar datgene wat te zien is in de commerciële travestietenclubs van Antwerpen moet wellicht niet onderdoen voor deze voorstelling…

< Bert Hertogs >