Recensie Dead Meadow

Het trio Dead Meadow, oorspronkelijk gevormd in Washington DC en later verhuisd naar Californië, tourt momenteel door Europa. Een nieuw album promoten komen ze niet doen. ‘Warble Womb’, hun laatst verschenen werk, dateert namelijk van 2013. Hun tournee duurt tot begin april, met Brussel als eerste halte. Psychedelische stoner rock, dat is het genre dat hen wordt toegeschreven en een meer geschikte benaming voor deze band is er gewoon niet.

Half strompelend en zeer bescheiden betreedt frontman Jason Simon het podium en begint hij zijn gitaar correct af te stellen, terwijl hij met zijn delaypedaal zit te prutsen.

Drummer Mark Laughlin en bassist Steve Kille lijken er iets meer zin in te hebben, wanneer ze met Stella Artois al lachend het podium opwandelen. Dat enthousiasme en een subtiele knipoog naar ons land wordt geapprecieerd door het publiek en de eerste gillen en kreten weergalmen door de VK. 

Zonder al te veel show begint de band met een rustige opwarmer. Zodra de eerste tonen van ‘Me and the Devil Blues’ uit de speakers komen, ontstaat er een zeer slome, hypnotiserende sfeer. Dat mede door de zeer psychedelische visuals die op de achtergrond geprojecteerd worden, maar vooral dankzij de repetitieve gitaarstukken. 

Ongeveer drie nummers verder is het publiek volledig in trance van de muziek vanDead Meadows. Enkele dames beginnen met gesloten ogen hun armen van links naar rechts te zwaaien en de rest van het publiek wankelt rustig heen en weer. Tussen de nummers is de interactie met het publiek zeer beperkt. En de woorden die Jason Simon door de microfoon mompelt zijn onverstaanbaar door het echo-effect. 

Net zoals bij de meeste nummers op hun albums, brengt Dead Meadow psychedelische ballads die schommelen tussen de 6 à 8 minuten. Dit geeft hen de ruimte om hun songs mooi op te bouwen en het psychedelische effect te benadrukken. Wanneer de bassist plots tussen de nummers van een koffietas begint te drinken, lijkt het alsof de band een ochtendjamsessie aan het houden is in hun slaapkamer. Of er nu effectief koffie in zijn tas zat, dat betwijfelen we toch sterk. 

Wie alleszins geen koffie dronk, is Jason Simon. De Stella’s begonnen hun tol te eisen en na 70 minuten leek hij niet veel meer aan te kunnen. Al wankelend tokkelde hij op de snaren van zijn gitaar, terwijl hij slordig op het effectenpedaal stompte. Op een moment gooide drummer Mark Laughlin dan ook plots een van zijn drumsticks naar Simon. De nogal vreemde situatie bleek echter maar een inside joke te zijn. Laughlin stond vervolgens op en raapte zijn drumstick op met een glimlach op zijn gezicht. 

Na ongeveer anderhalf uur strompelt de band het podium af. Het publiek begint te roepen in de hoop nog een bisnummer te krijgen en dat komt er ook uiteindelijk van. De bandleden slenteren het podium opnieuw op en geven hun fans nog een laatste nummer. Hun optreden ging echter na een uur bergafwaarts, omdat de band uitgeteld was door het Belgische bier. Het bisnummer was dus eerder een teken dat ze hun fans graag zien, want qua performancestelde het nog amper iets voor. 

< Elvin Vanzeebroeck >