Recensie Macho dancer

De Filippijnse danseres Eisa Jocson bracht met “Macho Dancer” het nachtleven uit haar geboorteland naar Antwerpen. Mannen die zowel mannen als vrouwen imponeren met hun uiterst mannelijke en dus ook stoere, dans. Daar wou Jocson het fijne van weten en dus vroeg ze op de man af enkele dansers om als vrouw zo’n dans neer te kunnen zetten. Met “Macho Dancer” integreert ze dus het (trans)gender-thema in haar voorstelling. Met cowboyboots aan stampte ze meermaals furieus op de paar podiumelementen waar het publiek rond zat.  Een dominante man zette ze dan ook neer, weerspiegeling van de maatschappij waarin ze leeft. Want geld betekent macht in haar land, lang niet het enige waar het kapitalisme zegeviert. En ook al zette Jocson een erg geloofwaardige mannelijke, stoere , hoekige choreografie neer met soms ook extreem trage bewegingen, toch was ze ons nog voor zo’n 15% te vrouwelijk. Vooral in de geur toen ze traag, met onbloot bovenlijf (kleine borsten, platte buik, zandlopermodel) voorbij ons stoeltje passeerde (die zoete douchegel/parfum/deo!),  en ook in het stilstaan, en zacht achteruitgaan merkten we aarzeling, twijfel. Wat op zijn zachtst gezegd atypisch is voor een macho. Welke macho komt er nu op zijn stappen terug?

Jocson integreerde in haar voorstelling drie nummers: Devil’s Dance van Metallica, Total Eclipse Of The Heart van Boney Tyler en Pagbigyang Muli van Erik Santos. Daarmee contrasteert ze sterk. Metallica dient uiteraard om het mannelijke, het krachtige in de verf te zetten, terwijl ze de ballads waarop ze danst ontkracht. Niet zelden met seksuele verwijzingen in, door op de knieën in sneltempo op en neer te bewegen of de opengesperde knieën naar binnen en buiten trekken op het podium bijvoorbeeld.

Jocson bouwt de spanning slim op, zet haar ultra kort legerbroekje en riem open, toont een beetje buik onder haar marcelleke om uiteindelijk het bovenlichaam te ontbloten waar ze nog enkel een halsketting met een kruis aan heeft. De lange haren, de blik in haar ogen én het kauwen van kauwgom  onderstrepen inderdaad die mannelijke toets. Vooral dan wanneer ze het haar laat hangen, soms gedeeltelijk één of beide borsten bedekkend. Maar wanneer ze door het haar gaat, en het bij elkaar doet, verraadt de structuur van haar gezicht dat ze geen man is. En zo surft de voorstelling constant op de illusie die gecreëerd wordt dat ze man is, maar weet ze helaas die illusie niet constant vast te houden.

Het zit ‘m zoals gezegd ook in die kleine bewegingen, zoals de handen naar de grond tussen de benen richten, dan weer naar de hemel. Dan is het vingerspel nog te subtiel, te vrouwelijk. In haar latex slip heeft ze ondertussen een staaf die een penis moet voorstellen die ze een aantal keer aanraakt. Een andere beweging die een aantal keer terugkomt, is het likken van haar biceps, onder andere tijdens “Total eclipse of the heart” dat later via dissonante akkoorden op piano opnieuw geconstrueerd wordt.  

Allemaal über-mannelijke zaken dus waar ze op die manier de klemtoon op legt al komt het uitbeelden van geweren met duimen en wijsvingers toch wat kinderlijk over. En net door die klemtonen te leggen, valt net ook op dat Jocson geen man is. Hoewel haar schouders, en rug erg gespierd is, verraadt haar biceps dat onder meer. Zo switcht het beeld dat de performer ons toont constant, weet ze ons te overtuigen in haar dans en zijn we mee in haar man-zijn, om even later weer uit de voorstelling te geraken door aanwijzingen of slappere choreografische momenten waardoor we weer op de feiten worden gedrukt dat ze een vrouw is. Het is dat constant gevoel dat dan ook finaal over blijft. Dat we als een rookmachine in de voorstelling geblazen worden, er vervolgens uit gezogen om ietwat later terug op haar huid te kleven alsof we deel uitmaken van haar zweetdruppels die prachtig belicht van haar rug parelen. Veruit het meest poëtische moment van de voorstelling trouwens.

< Bert Hertogs >