Recensie Royal Blood

Jan Paternoster was in de AB voor het concert van het fel gehypete Royal Blood. Er zijn dan ook gelijkenissen met zijn band: 1 gitarist en 1 drummer. Met dat verschil dat Black Box Revelation dubbel zo stevig voor de dag komt. Ondertussen heeft de pers de Belgische band gehypet maar ook gedumpt. Zo gaat dat in de mediawereld: ze maken je om je in no time niet meer te kennen. Fraai is anders. Hopelijk gaat het de Britten van Royal Blood beter af die een set van op de kop af een uur gaven in de AB. Afgemeten was dan ook het concert van Mike Kerr en Ben Thatcher die leden aan bloedarmoede. 13 songs onder de arm hebben ze wat onvoldoende is om een strak, even gebald concert te geven zoals hun nummers zijn. De eerste 5 songs werkten ze af op een kwartier. De andere acht, daar deden ze drie kwartier over. Vooral door tijd te winnen, langere pauzes te nemen tussen de songs, en zo ook het concert bij momenten te laten doodbloeden (die lange outro waarbij ze samen drummen op het einde van “Out of the black” voelde echt wel eerder aan om de 60 minuten te halen dan wel om iets muzikaals toe te voegen aan de set). Dat maakt dat Royal Blood live goed is, maar toch ook wel een tikkeltje overhypet met dank aan bepaalde media die tot over hun oren embedded zijn en waar de zalm die tegen de rivier in zou moeten zwemmen al lang uitgestorven is, toch zeker op de muziekredactie.

Een dode vogel zorgt nog niet voor een doods concert

Het spreekt voor zich dat een band uit twee man en een dooie vogel op de versterkers bitter weinig kan combineren. Ofwel starten ze samen, ofwel de drums eerst, ofwel de gitaar. Om de song neer te leggen en terug op te bouwen zijn er ook bitter weinig opties. Dus doen ze dat door een van de twee een solo-moment te gunnen waarbij de ander, vakkundig weliswaar, het publiek oppookt om mee in de handjes te klappen. Met succes overigens.

Royal Blood bespeelt publiek royaal

Beiden, maar vooral gitarist en zanger Mike Kerr, weten het publiek erg goed te bespelen. Kerr zien we meermaals naar het midden van het podium gaan (bij “Come on over” een eerste keer) om het publiek nog wat op te hitsen: “Come on Brussels!” roept ie om later “Is everyone having a good time?” te kelen tijdens “You can be so cruel “dat via de bass drum halfweg terug opengetrokken wordt. Opener “Hole” en een zeer gesmaakt - het eerste hoogtepunt van de avond – “Come on over” reeg de groep in een beweging aan elkaar. Bij “You want me” is het de gitaar die halfweg alleen speelt en tot publieksinteractie aanzet.

Straks algemene drooglegging op de muziekfestivals?

De enige keer dat de frontman serieus uit zijn rol valt is tijdens de voorlaatste song “Loose change” omdat iemand uit het publiek iets in zijn richting gegooid heeft. Volgens Nelle Verbrugghe, lezeres van concertnews.be, werd er kleingeld naar het podium gegooid tijdens “Loose change“. “Change“ staat namelijk ook voor wisselgeld. Of hoe Royal Blood volgens haar een vergelijkbaar moment meemaakte zoals The Police op de wei van Werchter tijdens “Message in a bottle“ en er flesjes gegooid werden.

Royal Blood stopt met spelen, om de dader uiteindelijk niet te vinden en gaat vervolgens door. Dat is toch een smet op hun blazoen. Misschien dient Royal Blood te overwegen om in hun restricties aan pers, crew en publiek op te leggen dat er gewoon niets meer gedronken mag worden op een festivalterrein volgende zomer en bezoekers geen kleingeld op zak mogen hebben…

Muzikanten kunnen niet genoeg (financieel) beschermd worden

Flesjes zonder dop serveren, blijkt dus een maatregel die ondertussen onvoldoende efficiënt is voor hypersensitieve muzikanten op een podium die alle bescherming verdienen – weliswaar nog geen erfgoedbescherming – die ze nodig hebben. Dergelijke muzikanten verdienen het dan ook om gesubsidieerde concerten (deels met Europees en wie weet ook wat Vlaams geld gefinancieerd) te mogen spelen, al dan niet omdat ze (voorlopig nog) tot een minderheid behoren. Dat is niet alleen in hun voordeel, maar onrechtstreeks ook in dat van hun beschermheer Live Nation (tevens co-producent), de zaal, en in het verlengde alles wat te maken heeft met het muziek-en concertgebeuren. Beschermen dus die handel. En snel.

Goeie zang. Goeie songs. Al zijn die soms inwisselbaar

Mike Kerr zingt erg goed en is zeer goed van stem zo blijkt in de AB.  “Better strangers” legt ie quasi a capella feilloos neer in kopstem. Ook in “Blood hands” spreekt de frontman zijn falsetto aan, al kan het nummer duidelijk niet de aandacht van het publiek houden. Of hoe het concert van Royal Blood hier een wat slappere spanningsboog kent.  

Royal Blood heeft met zijn eerste worp enkele stevige tracks afgeleverd. Zo staat “Come on over” vooraan in  de set. “Careless” – een van onze favorieten – en het onvermijdelijke “Ten Tonne Skeleton” staan achteraan de set. Bij die laatste song houdt Mike Kerr een gitaarakkoord lang aan terwijl Ben Thatcher voor erg subtiel, zacht cimbaalgetik kiest. Het publiek lust er pap van, fluit en gaat loos wanneer de Britten de song even later opnieuw opentrekken. Al scoort lang niet alles even goed in de AB. De riffs van “Little monster” lijken inwisselbaar met eerder gehoord materiaal maar uiteindelijk klapt het publiek toch mee met de drumpartij.  

Royal Blood in de AB in één zin: het mocht royaler (volgens onze linker buurvrouw). En wie zijn wij om haar tegen te spreken?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Hole 
2. Come On Over 
3. You Can Be So Cruel 
4. Figure It Out 
5. You Want Me 
6. Better Strangers 
7. Little Monster 
8. Blood Hands 
9. One Trick Pony 
10. Careless 
11. Ten Tonne Skeleton 
12. Loose Change 
13. Out of the Black