Recensie Mich Walschaerts met Duizend man sterk

Wat doe je als de twijfel in de relatie sluipt?. Ga je ’s avonds voor het slapengaan gruwelijke verhaaltjes vertellen aan je zoontje van zeven waarin papa de stoere held is? Of kleef je gewoon een post-it met “Bedankt” tegen de ijskast en trek je dan de deur achter je dicht? Het waren vragen waar Mich Walschaerts mee kampte tijdens “Duizend man sterk”. Via heerlijk uitgewerkte en herkenbare situaties nam hij zijn publiek moeiteloos mee in de gedachtenwereld van de man die het even niet meer weet, de man die dacht dat het gras groener was aan de andere kant. En zoals we dat ook bij Kommil Foo gewoon zijn, trok Mich de logica achter bepaalde situaties soms wel erg ver door waardoor de absurditeit om de hoek kwam loeren. We bleven ver weg van de platte humor en werden vanaf het eerste moment meegezogen in de geweldige verteltechniek van Mich. De gulle lach, de grappige situaties, de plotwendingen  en de spanning van de ernstige momenten wisselden elkaar goed af en deden de tijd werkelijk voorbij vliegen.

Mich Walschaerts heeft samen met zijn broer Raf al heel wat voorstellingen gemaakt onder de naam Kommil Foo en deze show was dan ook op dezelfde leest geschoeid: Mich was de verteller die het publiek meenam in zijn wereld en als overgang naar een volgend stuk in het verhaal een liedje bracht. Voor de muzikale omlijsting had hij trouwens drie extra muzikanten bij waarvan vooral pianist Alano Gruarin indruk maakte. Tijdens de cover “Honesty” bracht Alando het pianowerk van Billy Joel terwijl Mich zijn stem imiteerde. Het was een hele verdienstelijke parodie, maar we waren toch nog net iets meer gecharmeerd toen Mich met zijn eigen stem ging zingen en imitatie interpretatie werd. 

Buiten hun bijdrage tijdens de enkele liedjes die er in de voorstelling zaten, waren de muzikanten vooral decor en muzikaal behang. Ze mochten een achtergrondmuziekje spelen terwijl Mich zijn verhaal deed. En daar was hij weer geweldig goed in. Mich wist opnieuw zijn publiek mee te nemen in zijn eigen, gekleurde realiteit die hij keurig wist op te bouwen door met herkenbare beelden te spelen. Hij wist de scènes en de omgeving zo te omschrijven dat het beeld spontaan voor je ogen kwam. Zonder enige moeite zaten we mee op de achterbank van de auto op weg naar het familiefeest bij oma met de yucca op de passagierszetel en een spanning die je met een scherp mes kon snijden. We schuifelden mee over de dansvloer waar Mich een zielige poging ondernam om een meisje te verleiden terwijl zijn vrouw thuis op hem zat te wachten. We waren zelfs mee in het verhaal wanneer hij op de rand van het podium ging zitten om in volle vertrouwen zijn diepste zielenroerselen prijs te geven en te verhalen over zijn innerlijke ridderindiaan. Op het eerste gezicht klonk het raar, maar soms moet je dingen eens vanuit een ander perspectief bekijken en dat gebeurde tijdens “Duizend man sterk” verschillende keren. 

Meer dan eens werd een loopje genomen met aanvaardbaar sociaal gedrag en banale dingen als het voorlezen van een verhaaltje voor het slapengaan. De humor die daardoor ontstond werd zeer goed gesmaakt en was, zoals te verwachten, nooit platvloers. We prezen ons wel gelukkig dat we Mich Walschaerts niet als “beste vriend” hadden. Zo kunnen we zonder schrik onze brooddoos opendoen en ook effectief iets lekker verwachten. Want blijkbaar heeft de invulling van de term “vriend” een hele andere inhoud bij Mich dan bij de meesten van ons waar we als buitenstaander hartelijk om konden lachen.  

We zagen een sterke voorstelling met een iets zwakker podium. Aan de reactie van de muzikanten en van Mich konden we afleiden dat het niet de bedoeling was dat Mich door het podiumpje zakte, al kwam dat toevallig wel op een goed moment in de voorstelling. Soms levert het toeval een leuk extraatje. Er vielen gelukkig geen gewonden en Mich kwam er met de schrik vanaf terwijl zijn collega’s op het podium alle moeite van de wereld hadden om hun lach onder controle te krijgen. 

< Sascha Siereveld >