Recensie Paul Simon en Sting

Twee uur en vijftig minuten concert aan een stuk zonder pauze. En marathonconcert werd het in het Sportpaleis dat Paul Simon en Sting gaven van kwart voor acht - naar Sportpaleisnormen erg vroeg - tot vijfentwintig voor elf. Eerlijk? Zelfs de operahuizen in ons land durven het tegenwoordig niet aan om zo’n lange zit zonder pauze op het programma te zetten. Paul Simon en Sting blendden voor geen meter. Sting bleek zich iets te hard te willen bewijzen na de recente flop van zijn musical “The Last ship”. Simon grapte daar ook naar, toen een fan op het einde van “Bridge over troubled water” iets toeschreeuwde naar de zanger van The Police. Qua muzikale arrangementen bleken de heren voor geen meter met elkaar te blenden. Of hoe deze samenwerking eerder op een gearrangeerd huwelijk leek dan wel op een waar muziek in zat.

Geen flesjes meer tijdens een optreden van Sting sinds er op Rock Werchter 1991 met flesjes gegooid werd tijdens “Message in a bottle”. En zo geschiedde ook tijdens het optreden van Paul Simon en Sting. De mensen achter de togen werd vriendelijk gevraagd alles uit te schenken in bekers. Er zijn nog zekerheden. Met 8 trucks en 4 bussen op de baan, is “Paul Simon en Sting on Stage together” een opvallend bescheiden productie geworden waar vooral de muziek moest primeren. Met maar liefst 34 songs op de setlist werd het dan ook een marathonconcert dat de Engelsman en de Amerikaan in het Sportpaleis gaven aan zo’n 12000 toeschouwers. Neen, ook dit concert van Live Nation kon alweer niet het bordje sold out boven halen. Onthoud onze woorden: in het huidige klimaat én met de huidige (behoorlijk prijzige) prijszetting van hun tickets gaat dat een zeldzaamheid worden voor de grootste zaal van het land.

Exact tien jaar verschil zit er tussen beide heren. Simon is het ouderdomsdeken van de twee en is 73. Sting, 63, kijkt naar eigen zeggen op naar Simon. Maar er is meer. Beide artiesten hebben ooit in hetzelfde gebouw gewoond op de Upper West Side in Manhattan.  “Vijfentwintig jaar hebben we in hetzelfde gebouw gewoond en we zagen elkaar wel eens in de lift. Hij leende ook heel wat. Koffie en suiker en zo.” weet  Sting daar nog over terwijl Paul Simon er lacherig “noten ook” aan toevoegt in een interview. Door samen een concert te geven, leggen ze de lat voor elkaar ook hoger.

Tot daar de marketing blabla van Live Nation. In realiteit bleek ieder vooral zijn ding te doen en was er nauwelijks een meerwaarde dat ze samen op het podium stonden. Beide artiesten hebben dan ook een andere culturele achtergrond, hun stemmen gebruiken ze anders, en ook de accenten leggen ze anders. Daarbovenop komt nog eens dat elke artiest zijn eigen band achter zich had staan. Het leverde maar liefst 15 muzikanten op in het Sportpaleis als we goed geteld hebben. Op muzikaal vlak viel er dan wel weinig af te dingen op het concert – ja er was een tubasolo tijdens “So lonely”, “Roxanne” werd via contrabas in een cool jazz-kleedje gestoken, Simon zelf liet zijn pianist een mini pianoconcerto spelen op het einde, er was een grandioze vioolsolo bij “Driven to tears” waarbij nog nauwelijks paardenhaar opgespannen aan de strijkstok overbleef, er was een solo op Hammondorgel tijdens “50 ways to leave your lover” waarbij de cameramannen inzoomden op het logo van het orgel, momenten dat de basgitaar van Sting mocht doorklinken of enkele minuten faam voor akoestische, elektrische gitaren, wasbord + accordeon (“That was your mother”), tin whistle (“You can call me Al”) én er waren trompet- en saxsolo’s. Maar er waren ook evenzeer momenten waarbij een mens zich de wenkbrauwen fronste. Het gigantisch snelle tempo waarop de meeste songs afgerateld werden bijvoorbeeld alsof beide artiesten songs hebben geschreven in de hi-NRG beat periode. Het maakt dat geen enkele van de 34 songs onder de huid ging zitten, zelfs “Fragile” dat ze samen brachten mistte het fragiele in zich. Neen, deze versie was te solide, te weinig breekbaar neergezet door de twee.

De stijlbreuken waren dan ook veel te groot, de overgangen onlogisch. Van “Mother and child reunion” naar “So lonely”. Plots ging Sting rocken en brachten de cameramannen het concert een heel stuk dynamischer in beeld dan tijdens andere songs wat geen klein beetje contrasteerde met Simons nummer.  Ook de overgang van “Walking on the moon” naar “Mrs. Robinson” bijvoorbeeld kwam erg ongelukkig over. Paul Simon en zijn songs klonken wel erg oud naast datgene wat Sting bracht.

Niet veel later hoorden we een geweldige versie van “Desert rose”, met heerlijke zigeunerklanken, veruit de beste song die Sting die avond bracht. Het was feest, maar toen daarna het ge-“lalala” moest volgen van “The boxer”, ook een stijlbreuk van jewelste, zag je Sting zich op het podium lichtelijk gefrustreerd uitdrukken dat ie liever het moment had gevangen, en was blijven doorgaan met Sting-nummers te brengen. “The boxer” kwam nu als een soort schlager over. Noch Simon noch Sting kwamen er finaal dus goed uit.

Ja, er was ook interactie met het publiek. Vooral Sting wierp zich op als entertainer. Het publiek liet ie “No matter what they say” zingen nadat ie “be yourself” had gezongen in “Englishman in New York”. “Message in a bottle” werd dan weer stevig meegeklapt. En bij “Roxanne” dat het publiek mocht naroepen, stak Sting een stukje “Ain’t no sunshine” in.

In hun samenzang blendden elkaars stemmen helemaal niet. Dat werd pijnlijk duidelijk tijdens “Bridge over troubled water” waarbij de hoge noten een te moeilijke horde waren om te nemen voor Sting tijdens een solo. Zijn stem sloeg zo waar over. Afsluiten deden Sting en Paul Simon met een cover van The Everly Brothers dat ze zelf begeleidden op akoestische gitaar. Ook die song raakte voor geen meter en het samen handjes vast houden en buigen op het einde, kwam erg geforceerd over. Wat wil je, als Sting zijn armen strekt, komt Simon met zijn hoofd onder zijn oksel,…

Paul Simon en Sting in het Sportpaleis in het kort: het concert waar twee artiesten met behoorlijke catalogus onder de arm vergaten waar muziek eigenlijk om zou moeten draaien: mensen raken. Of hoe 1+1 op vlak van marketing dan wel gelijk mag zijn aan drie (apart zouden ze nooit 12 000 toeschouwers halen) maar muzikaal op een half uitdraaide.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Brand New Day (Sting)
2. The Boy in the Bubble (Paul Simon)
3. Fields of Gold (Sting)
4. Mother and Child Reunion (Paul Simon)
5. So Lonely (The Police)
6. When the World Is Running Down, You Make the Best of What‘s Still Around (The Police)
7. Englishman in New York (Sting)
8. Driven to Tears (The Police)
9. Walking on the Moon (The Police)
10. Mrs. Robinson (Simon & Garfunkel)
11. 50 Ways to Leave Your Lover (Paul Simon)
12. Dazzling Blue (Paul Simon)
13. Graceland (Paul Simon)
14. Still Crazy After All These Years (Paul Simon)
15. Me and Julio Down by the Schoolyard (Paul Simon)
16. Fragile (Sting)
17. America (Simon & Garfunkel)
18. Message in a Bottle (The Police)
19. The Hounds of Winter (Sting)
20. The End of the Game (Sting)
21. Roxanne (The Police)
22. Desert Rose (Sting)
23. The Boxer (Simon & Garfunkel)
24. That Was Your Mother (Paul Simon)
25. The Cool, Cool River (Paul Simon)
26. Hearts and Bones (Paul Simon)
27. Mystery Train (Little Junior‘s Blue Flames)
28. Wheels (Chet Atkins)
29. Diamonds on the Soles of Her Shoes (Paul Simon)
30. You Can Call Me Al (Paul Simon)

Bis:

1. Cecilia (Simon & Garfunkel)
2. Every Breath You Take (The Police)

Bis 2:

1. Bridge Over Troubled Water (Simon & Garfunkel)
2. When Will I Be Loved? (The Everly Brothers)