Afscheidsbrief aan Noemie Wolfs nav haar vertrek bij Hooverphonic

Beste Noémie,

Wat is dat toch met die jonge artiesten die er de brui aan geven als ze in een succesvolle band zitten? Het is de vraag die meteen in me opkwam toen ik het nieuws gisteren in de Mediamarkt van Antwerpen hoorde dat je ging vertrekken bij Hooverphonic. Je was vijf jaar lid van Hooverphonic, Josje was het 6 jaar bij K3.

Klopt het dan toch dat twintigers zich minder lang willen binden, dat ik als 34-jarige man van een andere generatie ben, die zich loyaler opstelt ten opzichte van een werkgever, ondanks alle turbulenties die zich op de weg bevinden? Dat twintigers minder bereid zijn om zich in een kooitje op te sluiten, want dat is de showbusiness ook: veel restricties, veel geregel van je mag dit wel en dat vooral niet. En ja, wat het grote publiek niet weet, is dat een tourleven verdomd routineus verloopt, vaak dezelfde schema’s. Om nog maar te zwijgen van het vele wachten. Uren wachten, eer het zover is: die (live) opname op televisie, dat concert, die repetities, die cd-opnames,… Tijdens al dat wachten, durft een mens zich al eens vragen stellen, zaken in vraag stellen zoals “Is dit nog wat ik wil?”

Eerlijk? Je was een atypische frontvrouw van Hooverphonic. Zo herinner ik me een mailtje van je vader Luc. Op 7 april vorig jaar vroeg ie een afdrukbare recensie van concertnews.be aan. Dat ging dienen voor het plakboek van zijn dochter. Uiteraard was ik erg vereerd met de vraag. Een cultuurwebsite‘tje als concertnews.be dat zo’n vraag krijgt van de papa van een artiest. Het komt zelden voor, erg zelden.

Er waren verschillende gelegenheden dat we elkaar zagen. Niet zelden in de AB, bij een of andere band die oude muziek ten gehore brengt. “Wat moet een jongedame met zo’n oude rakkers?” vroeg ik me af aan de mengtafel terwijl je enkele meters verder als een gewone concertganger tegen het muurtje met enkele mensen zat.  Toen je vorige zomer de enige BV was op het vip-terrein bij het concert van de Backstreet Boys in Oostende – ik was er zowat de enige muziekjournalist, al de rest was regiopers – kreeg ik een totaal andere Noémie te zien. Een Noémie die haar jeugd zag voorbijflitsen, stevig meezong met de klassiekers van de boysband. Je was erg casual, strooien tasje bij, alsof je een dagje zonnebaden met een vriendin in Oostende mooi afrondde door naar een act te gaan kijken vol jeugdsentiment.

Ook toen bleef ik op een afstand, dat is wat professionals nu eenmaal doen, zich niet opdringen ten opzichte van een artiest. Zeker niet in privé omstandigheden. Als ik dan terugkijk naar de momenten dat ik je voor onze micro hield, dan was er een verschil tussen dat van de MIA’s 2011 waar jullie als winnaar uit de bus kwamen en dat van eind november 2013 toen je samen met Alex Callier en Raymond Geerts jullie laatste album Reflection promootten ergens in de backstage van Café Corsari.  Geweldig was dat om te zien dat ook daar Callier op zoek ging naar de beste ruimte qua akoestiek om het interview te doen. Alleen was je er toen nog niet. En dus besloten we om het interview alvast te starten zonder jou. Met een kwinkslag tijdens het nagesprek hadden we het over “dat ik nooit op vrouwen blijf wachten die te laat zijn.” je repliceerde met “gelijk heb je.” omdat je te laat kwam opdraven.

De Reflection-tour was erg straf, maar toen Hooverphonic op de Night of the Proms optrad eind vorig jaar kon ik me toch niet van de indruk ontdoen dat de uitmelkfase op de een of andere manier in gang was gezet. Callier zweerde in een interview in 2008 nooit met de Proms in zee te gaan. “Liever doen we dat zelf” en “de Proms dat is voor artiesten die over hun hoogtepunt zijn” luidde het toen. En ja, die “Hooverphonic with orchestra”- concerten in de Kon. Elisabethzaal waren gewoon magistraal. Die raakten diep. Veel dieper dan datgene dat een sterker showbusiness-parfum in zich had op de Proms. Toen al had ik het zelf niet zo begrepen met de gemaakte artistieke keuzes. Wat? Wolfs die de catwalk opgaat en met haar micro het publiek laat meezingen? Ik kon mijn ogen niet geloven. Een frontvrouw van Hooverphonic moest toch vooral mooi, knap kunnen zingen én vooral onbereikbaar zijn? Dat was althans de oude formule.

Die oude formule zag ik op den duur niet meer. Neen, ik zag steeds meer een jonge vrouw uit Scherpenheuvel die me ooit erg wist te raken met de interpretatie van de Hooverphonic-songs omgeven door twee mannen die elk hun gezin hebben en een pak ouder zijn. Dat kwam ook ter sprake in dat interview in 2013 over hoe jullie Reflection in het buitenland hadden opgenomen en hoe dat samen leven dan precies er uit zag. Bleek dat de mannen kookten, want “de kookcapriolen van Noémie zijn niet te betrouwen” liet Callier zich toen ontvallen.

Dat je weggaat bij Hooverphonic zag ik dus enigszins aankomen. Enkele weken was er het bericht dat je oude jurken op een tweedehands-site aanbood. Dat was een teken aan de wand dat er iets scheelde.

Met een wel erg zakelijke mededeling die tussen enkele honderden mails gisteren in mijn mailbox belandden, houdt Hooverphonic op te bestaan met jou als zangeres.

“Na onderling overleg hebben Hooverphonic en Noémie Wolfs besloten hun samenwerking te beeindigen.

De 3 concerten dit weekend zijn de laatste met Noémie.

Alex en Raymond danken Noémie voor de samenwerking gedurende de laatste vijf jaren en wensen haar het beste voor haar toekomst.

Alex en Raymond houden eraan om ook de fans van Hooverphonic te bedanken: “We danken jullie voor de steun en houden jullie verder op de hoogte van onze toekomstplannen.” 

Dit is de officiële mededeling waar we het wensen bij te houden.
Noch de artiest, noch het management of het label zal verder reageren op dit bericht.” 

“Hoe veel killer kan een bericht klinken dan dit?”, vraag ik me af. Dat treft wel: blauw is nu eenmaal dé kleur van Hooverphonic. Maar toch. Sony Music ziet deze week Zayn vertrekken bij 1D, Dani Klein heeft dan weer genoeg van Vaya Con Dios en nu houd jij het ook voor bekeken. Als journalist ben ik dan geneigd te denken dat er iets groters aan de hand is, iets dat die mensen bindt waarom ze de beslissing maken om uit de schijnwerpers te stappen. 

Tussen al dat kille geregel, en de nodige formaliteiten die bij een vertrek horen door, vergeet dan niet om een keer terug te kijken. Neem dat plakboek van je papa nog eens vast. 

En nu je toch stopt met Hooverphonic: kan je dan ook even stoppen met roken? Het is erg slecht voor de gezondheid én de stem trouwens. Dat had ik al geantwoord in de mail aan je pa. Heeft ie dat aan je laten weten? 

Het ga je goed, Noémie! Spreid je vleugels maar! 

< Bert Hertogs >

De auteur is hoofdredacteur van concertnews.be