Recensie De Mens met Nooit genoeg

De Mens heeft met ”Nooit genoeg” zijn elfde album uit na een break van twee jaar. De mannen moesten enerzijds nog wat bekomen van hun verjaardagstournee de Mens 20 die iets langer dan voorzien was van 2012 tot 2013 duurde. Daarnaast waren ze bezig met werken aan het nageslacht, wat enige inspanning vergt. Volgens frontman Frank Vander linden is de Mens met nieuw samengestelde gezinnen opgeteld goed voor een voetbalploegje aan kinderen.  De Mens zelf breidde ook uit en werd van een trio een kwartet met Frank Vander linden op zang en gitaar, Michel De Coster op bas, Dirk Jans op drums en nieuwkomer – al tourde hij ook mee tijdens de verjaardagsconcerten – David Poltrock op toetsen. In de Roma toonde de Mens dat niets menselijks hen vreemd is en ze technische problemen te baas kunnen. En hoewel ze passen voor alle sterrendom en het opgehemeld worden door recensenten met een zekere cool en relativeringsvermogen kunnen nuanceren, stegen ze toch lichtjes boven hun “niet te succesvol willen zijn”-formule uit in de Roma al was dat vooral op het einde van de rit.

Alsof die break er nooit geweest is, en het altijd al een kwartet geweest is. Zo stond de Mens op het podium van de Roma. Nochtans heeft de groep nog maar één concert in Leuven op de teller staan waar ze het nieuwe materiaal voorstelden. De echte première – Vander linden weet hoe hij Antwerpenaars moet paaien – hielden ze voor Borgerhout. Dit jaar zal het exact 45 jaar zijn dat hij bassist Michel De Coster leerde kennen, toen ze zeven waren.  “Het voelt als een oud koppel dat nooit uiteen gaat aan” zegt Vander linden daar over in een interview met Concertnews.be die weliswaar toegeeft dat hij de komst van Poltrock ziet als een soort bloedtransfusie. Met een toetsenist is meer mogelijk. Het is wellicht een van de redenen waarom “Nooit genoeg” zo gevarieerd klinkt, en ook pianorock uitademt.

Vander linden en co – “eindelijk in Antwerpen!” – klinken erg gerodeerd hoewel ze weinig concerten met het nieuwe materiaal op de teller hebben staan. “Kim is dood” is een binnenkomer van formaat en bij het nieuwe “Nooit genoeg” klapt het publiek in de handen mee terwijl Jans de hi-hat bespeelt.  De eerste sneer van de avond is gericht aan het adres van Burgemeester De Wever: “Zet die ploat af!” roept de frontman het uit: “Het feest is altijd waar we niet zijn geweest”…

Bijna alle liedjes uit de nieuwe plaat en bijna al het oude materiaal wil de Mens ons voorschotelen in de Roma. Maar dat is uiteraard lichtjes overdreven. De Mens oogt viriel, de enige die wat minder fris aan de start verschijnt, is de kopman zelf. Vander linden bekent dat ie niet uitgerust is. Dat heeft niets met twee jonge kinderen te maken, wel met een uitspraak van een hiphopster waar hij wakker van lag. Vander linden heeft het over een “tv figuur” die in de krant de dag voordien beweerde dat het onmogelijk is om cool te zijn in het Algemeen Nederlands. Een sneer richting Slongs Dievanongs – “volgens mij is dat Axel die verkleed is”- kon dan ook niet ontbreken.  Verbaal stond Vander linden dan wel scherp genoeg aan de start, zijn gitaar en kabels zagen dat anders terwijl hij met zijn drinkbusje zelf instaat voor zijn eigen drankbevoorrading tussen de bijna twee uur durende rit, een drinkenbusje “met water, een lokale specialiteit” .

Tijdens “Dit lawaai”- een liefdeslied voor luide muziek – valt ironisch genoeg zijn elektrische gitaar uit. Vander linden gesticuleert dat de rest mag blijven doorspelen en het publiek laat het niet aan zijn hart komen. Het klapt al even sportief mee in de handen op het ritme terwijl het probleem met een andere kabel stilaan opgelost geraakt.  De Mens is even uit koers geraakt, uit de pedalen, en het duurt even eer de mannen weer hun niveau vinden. “Sheryl Crow I need you so” lijkt dan ook eerder nog op wat surplacen waarbij Vander linden in een andere toonaard lijkt te zingen dan zijn band speelt.  Dat ie een goed geoliede machine achter zich heeft staan, blijkt opnieuw tijdens “Pijn dronkenschap verdriet” met basdrum en basgitaar die stevig mogen doorklinken. Een nieuwe song die erg goed onthaald wordt. Even de handdoek boven halen want van al dat afstellen, is het hoofd van Vander linden aardig gaan blinken. Hij ruikt even aan de zwarte handdoek en vraagt wie de dag voordien in de Roma heeft gestaan. “Selah Sue” grapt een bandlid waarbij hij laconiek antwoordt dat die wellicht vijf bandhanddoeken nodig had op haar hoofd.

Complimenten krijgen over nieuwe nummers, is altijd aangenaam. Maar het heeft toch wel een eigenaardig kantje als iedereen dat doet voor “Angst”, een nummer dat niet geschreven werd door Vander linden zelf, maar door Herman Brusselmans. Een groeinummer dat naast “Haat je me nog?” veruit tot het beste behoort dat op de plaat staat. Die laatste zingt hij heerlijk diep en brengt hij voornamelijk in parlando, begeleid door basklanken. In de Roma kiest Vander linden om de song hoger neer te zetten. Het blijft hét buitenbeetje van de nieuwe plaat én het concert. Ook het publiek moet duidelijk wennen aan de structuur van de song, aan de opbouw. Dit is het soort nummers die een band doorgaans snel van een setlist haalt omdat het een inspanning vergt van het publiek en dus minder vanzelfsprekend is om te behouden. De Mens is wellicht eigenzinnig genoeg om daar wellicht niet in mee te gaan.

De geluidsmix kon bij momenten beter in de Roma. Zo is Vander linden nauwelijks verstaanbaar boven het geweld van de bassen tijdens “Bijna” en “En in Gent”. Wanneer ie dan weer een capodastro op zijn elektrische gitaar zet tijdens “Bemin me later”, komen de scherpe bijgeluiden (het komt bijna over als getjilp), bij enkele akkoordenwissels te hard door.  

De koers is gereden, zo lijkt het.  Een goeie koers, niet meer dan dat, met materiaalpech en dus voornamelijk nog wat werk voor de materiaalwagen.  Maar mannen die al een tijd in het professioneel circuit meedraaien, die durven nog wel eens voor een verrassing zorgen. En jawel, richting laatste col, zet De Mens een eerste demarrage in, gaat voluit voor het festivalgevoel (“Zonder Verlangen” wordt meegeklapt en smullen is het van die bassolo in “Jeroen Brouwers schrijft een boek”).

Even rijden ze ook hun nieuwe ploegmaat David Poltrock er af die nog op het toilet zit terwijl de rest al terug op het podium staat voor de bisnummers. “Die heeft wellicht pisnummers verstaan” grapt de kopman.  Na wat lachen met stagehand Johan  “hij was ooit roadie van K3. Wat moest je daar doen? De gitaar stemmen van Kristel?”, komt de band bij een erg integere eerste toegift. “Nooit genoeg van jou” opgedragen aan hun klein voetbalploegje aan kinderen. Dat klinkt trouwens kleffer dan de song werkelijk is. Via “Kamer in Amsterdam” – “de op één na degoutantste stad ter wereld” aldus Vander linden (wat dan wel de degoutantste mag zijn, houdt ie achterwege) - komt de band tot de vaststelling “Ergens onderweg” te zijn.  Ergens onderweg naar een stadion zo lijkt het wel. Want de “hey hoo” scandeert het publiek uit volle borst. Vergeet “Seven Nation Army”-gelal: De Mens heeft zijn eigen oho-anthem.  Via “Lachen en mooi zijn”, “Irene” in een sneltempo- en midtempo versie sluit de groep af met “Maandag”, en organiseert dan even een korte sit in waarbij de fans terug mogen rechtveren wanneer de band het nummer terug open trekt.  De Mens nam daar zijn tijd voor, reed een mooie koers, kende weliswaar wat materiaalpech in Antwerpen, maar wist die moeilijkheden te overwinnen.  Dat is het voordeel van een band met meer dan  20 jaar ervaring in de benen. Die kennen het klappen van de zweep. Opgeven staat niet in hun woordenboek. Blijven trappen daarentegen wel. Dat is dan ook het verschil tussen de zoveelste overhypete next big thing die al opgebrand voor de start verschijnt en een echte Flandrien.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Kim is dood
2. Nooit genoeg
3. Bijna
4. Dit lawaai
5. Sheryl Crow I need you so
6. Een liefdeslied of misschien ook niet
7. Pijn Dronkenschap Verdriet
8. Als je niets hebt
9. Angst
10. En in Gent
11. Sex verandert alles
12. Bemin me later
13. Hier komt mijn schip
14. Haat je me nog? (of ben je mij al vergeten?)
15. Zonder verlangen
16. Jeroen Brouwers (schrijft een boek)

Bis:

1. Nooit genoeg van jou
2. Kamer in Amsterdam
3. Ergens onderweg
4. Lachen en mooi zijn
5. Irene
6. Maandag