Recensie Fyfe

Een underdog in de indiemuziekscene, dat is die Fyfe ofte Paul Dixon wel, een jonge muzikant gevestigd in Londen die tot nu toe een sterke debuutplaat onder de arm heeft en onterecht wat onder de radar vliegt. In 2013 mocht hij mee op tour met London Grammar en zo maakte hij voor de eerste keer kennis met de Witloof Bar en het Brusselse publiek. Anderhalf jaar later mag hij zelf als hoofdact aantreden.

Langspeler Control is een fijne verzameling van bescheiden liefdesliedjes met een speciale touch, een klank die botst op het normale patroon waarmee de Brit een eigen stijl ontwikkelt. Neem nu ‘Conversations’, het klinkt soms zo tegenstrijdig dat je het nummer wel zou willen overslaan, maar op een onverklaarbare manier zorgt Fyfe ervoor dat je dat net niet doet. Hij zingt het lied iets lager dan de rest van de plaat, maar schuwt ook zijn kopstem niet. Tijdens ‘Holding On’ haalt hij regelmatig hogere noten, iets wat keer op keer gepaard gaat met dichtgeknepen ogen, zweverig handje en kniebuiging. Atypisch is Fyfe op dat vlak niet, maar uitblinken in zijn stijl doet hij wél. ‘For You’ is een charmant stukje dat Bublé even goed zou kunnen zingen, al missen we op de liveversie misschien de saxofoon een beetje.

Voor elk opgetogen lied heeft Fyfe een zwaardere tegenhanger op piano. In het nostalgische ‘Veins’, beamen zijn kompanen alles wat hij zingt met vervormde, dromerige achtergrondzang, net als tijdens ‘St Tropez’. Nadien zet een van de muzikanten ‘In Waves’ in op de synths, terwijl de tweede zich al snel bijvoegt op de pads. Dixon zelf volgt met geheimzinnig gitaarspel, waarna hij het lied volledig opentrekt en schreeuwt om de liefde. We kunnen ons alleen maar inbeelden wat een dergelijk nummer zou geven op vleugelpiano, vergezeld van een orkest. Helaas leent de Witloof Bar zich daar niet toe.

Eindigen doet Fyfe met een hoogtepunt. Topper ‘Solace’ is een weemoedige track die zich met crescendo ontpopt tot een perfecte afsluiter. Net niet te triest, maar toch een weerspiegeling van de ganse set. “Living isn‘t easy when you‘ve been free and it‘s taken away / I will lay my head down, ‘till some sense has been found.” Het aanhoudend applaus overtuigt de 25-jarige Londenaar ervan om solo nog een laatste nummer te brengen. Hij kiest voor ‘Lies, Pt. II’ en brengt een breekbare versie met gitaar en één enkele spot op hem gericht. Alhoewel Fyfe dag en nacht verschilt van de typische singer-songwriters met de gitaar zoals pakweg James Bay of Ed Sheeran speelt hij met die setting toch in op het cliché. De gestripte versie zorgt er echter voor dat Fyfe iets van de druk op zijn zangpartij kan wegnemen en iets meer ontspannen aan de slag kan gaan. Met dat ijzersterke nummer weet hij de aandacht van het publiek drie minuten lang vast te houden, het valt te beschrijven als zo’n “je kan een speld horen vallen”-moment. Toch wel sterk dat hij daarin slaagt na reeds een ganse set een vrij eenzijdig optreden gebracht te hebben. Titeltrack ‘Control’ was ook nog mooi geweest, maar muggenziften, doen we niet. We zijn zeer benieuwd naar wat die jonge kerel nog achter de hand houdt.

< Yne Van De Mergel >