Recensie Quicksand Valley

Victor en Vera baten een naturistenkamp uit. Ze doen dit vanuit een idealistische visie uit de jaren zestig. Lekker probleemloos in je blote flikker in de zon liggen, meer moet dat niet zijn. Maar de klanten blijven weg en Victor en Vera hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Zoon Arend, die op zijn zestiende door zijn pa naar de London School of Economics is gestuurd, keert na jaren huiswaarts met zijn vriendin Claire. Arend zit boordevol managersgelul: swotanalyses, outsourcing en production tools hebben voor hem geen geheimen. Hij komt met een “businessplan“ om het kamp te laten overnemen door een multinational, die het wil aan passen aan “de moderne smaak“. Een extra “welness-“ en “beautycenter“ zullen nieuwe cliënten lokken. Maar de koppige, ouderwetse Victor wil er niets van weten en stuurt Arend terug naar af. Tot grote droefheid van Vera, die de zwarte sneeuw in het kamp echt wel beu is. Arend vertrekt, maar de sluwe Claire blijft in het kamp. Ze slaagt waar Arend faalt. Ze houdt zogenaamd van de natuur en tijdens het knippen van ligusterheggen weet ze Victor te verleiden tot een “investering“ van de firma waarvoor Arend en Claire samen werkten. Victor, die verliefd is op de mooie Claire én gecharmeerd is van haar geld, heeft niet eens door dat zijn kamp nu toch is verkocht. Arend blijft alleen weemoedig achter om met Françoise Hardy te mijmeren over het Verleden met zijn ex-lief.

Houellebecq 

Wie naturistenkampen en kritiek op de ongebreidelde vrije markt in één zin zegt, denkt onwillekeurig aan het werk van Michel Houellebecq. De Franse schrijver ontwikkelde dit thema eerder in “Platform“ en zelfs in “Elementaire Deeltjes“. Maar de nu eens lijzige en berustende en dan weer hatelijk cynische stijl van Houellebecq vinden we in dit stuk niet terug. Dat moet natuurlijk ook niet, maar we blijven met tegengestelde emoties toch grotendeels op onze honger achter. 

Alle acteurs in dit stuk zijn naakt. Daardoor kwam het in het VRT-journaal, dat - het weze herhaald - nooit sensatie brengt en altijd Grote Kunst koestert. Maar voor dit kersverse en volkomen onbekende gezelschap maakte het VRT-journaal blijkbaar “een uitzondering“. Een niet te versmaden commerciële stunt. 

Adamskostuum 

Is dit functioneel naakt? Op het eerste gezicht wel, want in een naturistenkamp zijn de mensen naakt. Of de directie als zij met de vertegenwoordigers van een multinational onderhandelt over een overname, dat ook in adamskostuum doet, is maar de vraag. Ik weet het niet. In Quicksand Valley is dit echter wél zo.  

Doordat alle acteurs constant in hun nakie staan, wil de sfeer van Quicksand Valley nog al eens wisselen. Terwijl blote mensen voor naturisten zo gewoon zijn dat die naaktheid helemaal niet opvalt, bestaat het publiek van een theaterstuk natuurlijk niet uitsluitend uit naturisten. Gevolg is enig bakvisachtig gegibber om verrimpelde billen, overhangende buiken en rondzwabberende borsten. Quicksand Valley neigt daardoor te vaak naar het komische en dat ondermijnt de tragiek van het vader-zoon-conflict en ook de kritiek op de hebzucht van de multinationals.  

Kotmadam 

Het stuk is nog op zijn best als Mark Verstraete (de “Jef“ uit de Kotmadam), die de rol van Victor vertolkt, een scherpe kritiek op het plan van zijn zoon formuleert. Even vergeet je dan dat iedereen bloot is, maar dat gevoelen ebt snel weer weg. De theatrale spanning, die de boodschap moet ondersteunen, blijft besluiteloos op een komisch en een dramatisch been hinken. Quicksand Valley zou veel kunnen winnen bij geklede acteurs of bij een overplaatsing van de actie naar een andere setting: van een naturistenkamp naar een gewone camping, een buurtcinema of  een fitnesscentrum bijvoorbeeld. Dan zou de regie één gevoelsmatige sfeer kunnen opbouwen. Dat lukt nu eerder moeilijk. En dat is spijtig, want het stuk biedt zeker mogelijkheden. 

Afvalkunst 

Op andere vlakken is het stuk onvoldoende af. Dat een prille dertiger met heimwee terugdenkt aan een Frans chanson van Françoise Hardy uit 1962, dat hij als verliefde student in de “streets of London“ zong, lijkt wat gezocht. Hoeveel jongeren kennen dit nummer (“Tous les garçons et les files de mon âge“…)? In Londen? Moet kunnen!

En dan het decor. Een gigantische berg aan elkaar geplakte plastic tuinstoelen. Afvalkunst dus of anamorfose, zo U liever de trendy term verkiest. Heel trendy en het symboliseert ongetwijfeld het faillissement van het naturistenkamp van Victor en Vera, maar het maakt het podium overvol en de groene oase die het kamp volgens het stuk is, moet je er maar bij verzinnen.  

Rousseau 

En - ik weet het wel: een affiche moet niets met het stuk te maken hebben, maar ik zeg het toch even - hoe het zelfportret van de naïeve kunstenaar Henri Rousseau de sfeer of de boodschap van dit theaterstuk moet ondersteunen blijft een raadsel. 

Quicksand Valley is een stuk met mogelijkheden. Het kersverse theatergezelschap Mr & Mrs Fox, dat het stuk opvoert, heeft zeker goede acteurs in huis. De tekst is beslist goed en jonge regisseurs moeten een kans krijgen, maar de vonk springt niet over. Er is dus nog wel wat werk aan dit stuk. 

< Joris De Maght >