Recensie Jef Neve trio

Nog net voor Jef Neve met zijn trio het podium van het Rivierenhof opstappen, zien we een pianostemmer aan het werk. Die wil niets aan het toeval laten. Tussen voorprogramma Score Man en het trio wordt het instrument opnieuw gestemd. Geen overbodige luxe, want elke minuut wordt het wat frisser in het Openluchttheater. En het wil nu toch wel zeker, dat snaren gevoelig zijn aan temperatuurschommelingen.

Het amfittheater was volgelopen. Jong en minder jong, van zomers gekleed tot stijf in het kostuum gehesen, zakten ze af naar dit jazzoptreden. Het zegt veel van de diversiteit in het publiek die Jef Neve en zijn kompanen weten te bereiken. Weinige jazzartiesten krijgen meer dan 1000 betalende bezoekers naar hun optreden. Zij wel. Zelfs Fred Brouwers (Klara) trotseerde de frisse zomeravond.

Neve is meer dan een hype ondertussen. De man heeft de flair en nu ook het haar van een rockartiest. Schrijft nummers wanneer hij onder andere in de knoop ligt met zichzelf. Herkenbaar. Zijn platen worden ondertussen uitgebracht door een major recordcompany. Journalisten zijn lovend. Neve blijft er gewoon nuchter bij en vindt zichzelf geen groots talent. Jazz studeerde hij omdat hij zich nooit tot de top van de klassieke muziek zag meedraaien.

De vrijheid van jazz, het mogen improviseren, zal wellicht voor een stuk dichter aansluiten bij het karakter van de pianist. Een beetje nonchalant komt hij het podium op. Kauwgom in de mond en draait fel aan zijn pianostoel die een stuk lager moet. Ontzettend stil zet bassist Piet Verbist “It’s gone” in uit de film Dagen zonder lief. Drum komt er zachtjes bij. Neve dan, die zet zich ietwat schuin met een been naar het publiek toe. Neve steelt graag de show al van het eerste nummer. Toch speelt hij hier en daar wat foute akkoorden die hij weliswaar met enkele truukjes vakkundig wegmoffelt. Maar toch, scherp staat hij duidelijk nog niet helemaal. Ook een moment waarop hij transponeert naar een andere toonaard gebeurde wat ongelukkig in combinatie met wat zijn bassist en drummer deed. Maar de tweede poging was er wel op. Vanuit piano ging het nummer over in wat voorlopig nog de titel “Jef’s new” meekreeg. “Suggesties voor een betere titel zijn altijd welkom” liet de pianist weten. Opvallend is de repetitieve structuur in de baspartij (de linkerhand) van Neve tijdens enkele passages. De man doet teken om de contrabas en zijn eigen instrument wat meer te versterken. Dat mag best, want een baby die in een draagdoek met de mama het optreden bijwoont, laat meermaals van zich horen en komt boven de nochtans versterkte instrumenten uit.

Drummer Teun Verbruggen speelt heel stil tijdens “Pink Coffee” door met zijn drumsticks subtiel aan de metalen zijkant van zijn troms te tikken. Subtiel gaat hij stelselmatig over naar het bespelen van de vellen, waarna uiteraard ook de cimbalen niet mogen ontbreken. Neve maakt het nummer kort af aan piano. In de zomer van 2008 probeerde hij uit een cirkel te geraken. Hij putte goede hoop uit “Endless DC” dat zeer introvert begint. Neve speelt ultra pianissimo. Verbruggen bespeelt de zijkant van de cimbalen. Geleidelijk aan bloeit het nummer open waarop Neve van de lagere regionen trapsgewijs naar de hogere, terug en opnieuw naar boven gaat. Daar aan de hoge noten blijft hij trappelen om uiteindelijk ook nu weer heel plots en licht uit de cirkelbeweging, die zeer aanwezig is in deze melodie te stappen.

Met een kwinkslag gaf Neve ons mee dat “The space beneath” een nieuwe titel gekregen had nadat bassist Piet Verbiest een snaar heeft kapot gespeeld tijdens het nummer, eerder dit jaar. “The bass beneath” heet het nu. Dit is Neve die op dreef is, het stuk wordt ontzettend intens, Neves voet stampt op den duur als een bijkomend percussie-instrument ook mee op de podiumvloer. De groep is nu op toerental gekomen, meermaals horen we Neve een kreet tijdens het nummer slaken. De wat pruttelende motor, vooral tijdens het eerste nummer, is definitief aangeslagen.

Opnieuw speelt de band in het daaropvolgende nummer heel klein. Neve bespeelt met de vingers de snaren in zijn piano. Jammer dat niet al die klanken doorkomen, wellicht omdat de micro’s er niet op afgesteld staan. Verbruggen bespeelt zijn troms met de hand en later met brush steels.

“Het is hier een geweldige locatie en we willen gerust hier de hele nacht spelen. Maar dan zullen we er wellicht swingjazz in moeten steken” vertelt Neve aan het publiek waarvan tientallen mensen druppelsgewijs naar huis trekken. Zij waren niet gekleed op het snel afkoelende park. Wij trokken voor het eerst onze jas aan boven de trui. En dat was echt geen overbodige luxe. Wie bleef kreeg “Nothing but a Casablanca turtle slideshow dinner” op zijn bord. Drummer Verbruggen droeg het op aan zijn 90-jarige grootmoeder die de avond bijwoonde en nog ontzettend kloek bleek te zijn. Neve kreeg te maken met moeder natuur, enkele kevers lieten zijn klavier niet met rust. Daardoor moest hij tijdens het nummer eens met een hand spelen terwijl het andere de kevers probeerde weg te jagen. Hoogst waarschijnlijk lag de groene spot die op dat moment op de piano scheen daar voor iets tussen. Die kever moet gedacht hebben dat de piano een soort plant was.

Na de enige bis “Saying goodbye on an ugly white piano” wenste Neve ons goede moed voor het nieuwe schooljaar en een fijn uiteinde van de zomer. De jazz die hij speelde was behoorlijk introvert. Hij kreeg een gedeeltelijke staande ovatie. We hebben het trio al straffere optredens weten doen. Dus die gedeeltelijke ovatie, daar kunnen we ons wel in vinden. Als recensent moet je nu eenmaal het publiek altijd gelijk geven...

< Bert Hertogs >