Recensie Nekka Nacht 2015

Met Buurman als centrale gast op de Nekka Nacht 2015 beloofde het een avond te worden met heel veel rustige, gevoelige ballades. Gasten als Kommil Foo, Yevgueni, Laïs, Bløf en Senne Guns pasten ook perfect in dit schema. Als er in de Lotto Arena toch een feestsfeer zou losbasten, moest die komen van Stijn Meuris, Raymond van het Groenewoud en Stef Bos. We kregen wat we konden verwachten, zonder grote uitschieters: afzonderlijk leverden de verschillende artiesten degelijk werk en af en toe zat er bij de duetten een leuke combinatie zoals Laïs die tijdens “Een heel klein beetje oorlog” mooi tegenwicht bood aan de ruwe klank van Stijn Meuris.

Fanfare ’t Akkoord mocht het publiek opwarmen en openen met de “Lukaskinivski” van Raymond van het Groenewoud. De danseressen lieten hun pompons stevig rondzwieren, maar het publiek regeerde nog niet echt geweldig. Het waren Raf en Mich van Kommil Foo die uiteindelijk het publiek moesten aanzetten tot meeklappen. De muziek van “Sommige mensen” weerklonk en we konden Geert Verdickt van Buurman duidelijk horen zingen, alleen zagen we hem niet: men was nog even vergeten het licht op het podium aan te steken. 

Bij “Rocky” konden we de muzikanten wel zien en was de scène gehuld in een warme rode gloed.  Fanfare ’t Akkoord mocht zachtjes meespelen met de band en zo ontstond een heerlijke uitvoering van deze Buurman-klassieker. Na twee rustige nummers was het tijd om wat sfeer te brengen. En wie was daar beter voor geschikt dan  Raymond van het Groenewoud met zijn “Cha cha cha”? De tropische klanken vulden de Lotto Arena en Raymond had er duidelijk erg veel zin in. Bert Bernaerts verzorgde de trompetsolo’s en nam het muzikaal op tegen Raymond die even achter de vleugel was gekropen. Het publiek lustte er wel pap van. 

“Machu Picchu” was duidelijk andere koek. Dit nummer was veel ingetogener en vooral de violen gaven het een erg romantische toets mee. Die stond in schril contrast met het gitaarspel van Raymond dat vooral een gevoel van hopeloos verlangen deed weerklinken. En daar zit ook weer een van de voordelen van een Nekka Nacht: de violen hoeven om budgettaire redenen niet uit een doosje te komen, maar er stonden effectief extra live muzikanten mee op het podium om samen te spelen en samen een klank op te bouwen. 

Dan volgde al heel vroeg op de avond het absolute hoogtepunt van deze Nekka Nacht: de doortocht van Stef Bos. “Wodka” was gewoonweg geweldig. Emile Verstraeten bespeelde de viool en Ivan Smeulders nam zijn accordeon ter hand. Stef nam zijn tijd, zong met veel gevoel en liet de muzikanten hun ding doen. En terwijl dit alles stond te gebeuren, danste Raymond van het Groenewoud als een dolgelukkig kind met een tamboerijn in de hand rond op het podium. Net op het moment dat “Jij wordt mooier met elk glas.” weerklonk, passeerde Raymond achter Stef en gaf Stef een knikje in diens richting. Het vertelde heel veel over de ontspannen sfeer op het podium. 

“Tot de zon weer voor u schijnt” werd een duet met Stef en Geert Verdickt. Geert had de tekst geschreven en het was duidelijk een erg gevoelig nummer. Het werd een ideale inleiding voor “Is dit nu later” van Stef Bos. 25 jaar nadat hij het nummer voor het eerst zong, had de furie uit de originele opname plaats gemaakt voor mijmeringen die door de strijkers mee ondersteund werden. De oude tekst ging naadloos over in “Later is nu. Dit is nu later”. Stef had voor de gelegenheid het vervolg geschreven dat hij in een min of meer rap-versie ten gehore bracht. Het was eens wat anders en aan het applaus te horen, kon het publiek het ook erg waarderen. 

Van rap naar parlando is maar een kleine stap en dus verscheen Kommil Foo ten tonele. Tijdens “Hij die wacht” mocht Geert Verdickt een beetje mondharmonica verzorgen, maar de echte samenwerking kwam er tijdens “Middellandse Zee”. De combinatie van Mich, Raf en Geert werkte vlot en af en toe weerklonk er een aangename meerstemmigheid. Het werd een mooi, rustig liedje tot gitarist Stijn Gevaert op het einde het nummer iets meer ballen gaf. De toeschouwers kwamen stilaan terug in de sfeer en dat zou nodig zijn voor het publieksparticipatiemoment: “Eindgeneriek”. 

Geert en zijn bende zetten een wedstrijdje “mannen tegen de vrouwen” op waarbij elk van de geslachten een melodie moest nazingen. De opbouw duurde nogal lang en het beoogde effect bleef een beetje uit. Het publiek deed uiteindelijk wel mee, maar de meerstemmigheid van het eindresultaat kwam niet uit de verf. 

Op naar Yevgueni. We vermoeden dat het er goed moet uitgezien hebben, maar helaas konden we van hun doortocht op deze Nekka Nacht weinig zien. Klaas Delrue en zijn kompanen traden op het zijpodium op en dat kon je vanuit de tribune aan dezelfde kant niet zien liggen. Wie gehoopt had dat er live-beelden zouden geprojecteerd worden op het scherm achter het podium, was er duidelijk aan voor zijn moeite. Het klonk in ieder geval zoals het moest klinken. 

Met “Wat is kunst?” schoot het rock-gehalte de lucht in. Buurman opende en deed hard zijn best om wat steviger uit de hoek te komen, maar het publiek ging pas echt uit zijn dak toen Stijn Meuris zelf overnam. “Een heel klein beetje oorlog” was nog zo’n herkenbaar nummer en Stijn smeet zich volledig. Onverwachts kreeg hij de vocale steun van Laïs. Het ruwe en doorleefde van Stijn in combinatie met het zachte, gepolijste van de dames van Laïs leverde een bijzondere combinatie op die je alleen maar op Nekka Nachten tegenkomt. 

Achteraf mocht Laïs nog “Marieke Marieke” van Jacques Brel brengen. Het werd een mooie, meerstemmige cover met folk-inslag waar we alleen maar van konden genieten. 

Na een verdiende pauze werd het tweede deel gestart met een eerbetoon aan de recentelijk overleden Luc De Vos. Het zachte “Zweef” werd aan hem opgedragen waarna een van de grootste hits van Buurman de revue mocht passeren: “London Stansted”. 

Bløf mocht vervolgens de fakkel overnemen. Deze Nederlandse groep is bij ons minder bekend en het was dan ook ongewoon om vast te stellen dat hun grote hit “Dansen aan zee” niet luidkeels meegezongen werd. Tijdens “Open je ogen” begon het publiek wel spontaan mee te klappen en zo waren ze klaar voor “Blauw”. Thé Lau zou er normaal gezien zelf ook bij geweest zijn, maar kon helaas niet komen. Bløf en Buurman samen klonk ook niet slecht en vermits ze dit nummer wel kenden, zong het publiek naar hartenlust mee. 

“Liefde zonder meer” was het mooiste nummer van Kommil Foo van deze avond. Het is de vertaling van “Nature Boy” en startte zoals het hoort erg ingetogen met alleen Raf op zijn akoestische gitaar en de zang voor Mich. In het tweede deel kwamen de andere muzikanten mee op en klonk er een leuk jazz-combo. Het einde werd vakkundig afgewerkt met een heerlijke vioolsolo van  Emile Verstraeten. Het was jammer dat zo’n hoogtepunt moest opgevolgd worden door zo’n dieptepunt: “Goudvis” met Senne Guns. 

“Pruimelaar” startte heel klein op mandoline en met de zachte stem van Raymond van het Groenewoud. Toen Buurman het overnam, zwol de muziek aan maar bleef het nog altijd relatief zacht klinken. Het nummer brak verder open en de fanfare kwam meer doorzetten. Toen Bert Bernaerts met zijn trompet op de proppen kwam, kreeg het lied echt heel wat pit. En dan viel alles weer stil en weerklonk zachtjes de laatste zin opnieuw uit de mond van Raymond. Het was een heerlijk arrangement en een puike uitvoering die werd gevolgd door een al minstens even heerlijke uitvoering van “Twee meisjes”. 

Nekka Nacht 2015 liep nu zo stilaan naar zijn einde toe en Geert wilde graag nog even een ode brengen aan één van zijn idolen: Leonard Cohen. “Take this waltz” werd “Wals met mij” en Geert mocht de klus in zijn eentje klaren terwijl hij met zijn akoestische gitaar in het midden van de Lotto Arena stond. Als definitieve afsluiter was er nog het nummer waar het allemaal mee begon: “God, ik en Marjon”. En zo werd deze editie van Nekka Nacht afgesloten op een vrolijke noot. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:
Deel 1:

1. Lukaskinivski (fanfare)
2. Sommige mensen (Buurman)
3. Rocky (Buurman + fanfare)
4. Cha cha cha (Raymond van het Groenewoud)
5. Machu Picchu (Raymond van het Groenewoud)
6. Wodka (Stef Bos)
7. Tot de zon weer voor u schijnt (Stef Bos + Buurman)
8. Is dit nu later/Dit is later (Stef Bos)
9. Hij die wacht (Kommil Foo)
10. Middellandse Zee (Kommil Foo + Buurman)
11. Eindgeneriek (Buurman + publiek)
12. Soms ben jij de zon en ik de maan (Buurman)
13. Naar huis (Yevgueni)
14. Aan de arbeid (Yevgueni)
15. Wat is kunst? (Stijn Meuris + Buurman)
16. Een heel klein beetje oorlog (Stijn Meuris + Laïs)
17. Marieke Marieke (Laïs)
18. Tijd voor iets nieuws (Buurman + Stijn Meuris + Laïs) 

Deel 2:

1. Zweef (Buurman)
2. London Stansted (Buurman)
3. Dansen aan zee (Bløf)
4. Open je ogen (Bløf)
5. Blauw (Buurman + Bløf)
6. Liefde zonder meer (Kommil Foo + Buurman + Senne Guns)
7. Goudvis (Senne Guns + Buurman)
8. Mooi weer en fruitsla (Senne Guns + Buurman)
9. Pruimelaar (Raymond van het Groenewoud + Buurman)
10. Twee meisjes (Raymond van het Groenewoud)
11. Zoals koffie hoort bij opstaan (Stijn Meuris + Buurman)
12. Ik hou van u (Stijn Meuris + Buurman)
13. Wals met mij (Buurman)
14. God, ik en Marjon (Buurman)