Recensie Lapsley

Omwille van problemen in het verkeer moest het eerste concert van de avond worden uitgesteld tot na de main act Lapsley. Jammer want Jeanne Added beloofde met haar subtiele, elektronische pop een mooie opener te worden van deze avond.

Dus mocht Jake Isaac de Orangerie vroeger dan gepland warm maken voor Lapsley en dat deed hij met verve. De London boy bracht reeds 3 EP’s uit waarvan de laatste werd uitgebracht bij het label van Elton John. Hij vertelde dit zelf met trotse pretoogjes aan het publiek in de Botanique. Al vanaf de eerste verwelkomende woorden hingen de vrouwen aan zijn lippen. Het openingsnummer bracht hij aan de piano en het was meteen duidelijk dat deze prachtige soulstem ons voor het komende uur in hogere sferen zou brengen. Na deze ballad volgde meteen wat steviger, folky werk, waarbij een flamboyante bassist en drummer Jake Isaac bijstonden in zijn missie, namelijk, de mensen een geweldig begin van de avond bezorgen.

Nummers zoals “Home” en “Till The Sun Rises” leenden zich hier perfect toe. Misschien voorspelbaar wat betreft opbouw allemaal, maar wie houdt er niet van die meezing- en klapmomentjes? De sympathieke jongeman was dan ook heel dankbaar ten aanzien van zijn publiek en toonde enorm veel enthousiasme tijdens en tussen de nummers. Hij durfde ook intiemer werk brengen, een goede keuze, want op die manier bracht hij de aandacht terug naar het meest essentiële van zijn muziek, een prachtige stem. In “I’m a man” van zijn laatste EP ging hij even de mist in op de gitaar, maar daar maalde niemand om. Verder in zijn set waren er knipoogjes naar het aanstekelijke “Wanna Be Starting Something” van Michael Jackson en ook naar “Three Little Birds” van Bob Marley om twee songs aan elkaar te rijgen en daarbij het publiek helemaal voor zich te winnen. Ergens deed hij ons denken aan die andere revelatie uit de Britse muziekscene, Benjamin Clement. Het is ook moeilijk geen gelijkenissen te vinden als je die schuif opentrekt vol nieuw opkomend talent van de andere kant van het Kanaal. Jake Isaac verraste ons met zijn enthousiasme en de “good mood” die hij bij menig toehoorder kon overbrengen. De afsluiter “Long Road” was er zo eentje waarvan het gelukkige gevoel blijft hangen als je de zaal verlaat. Meer moest dat niet zijn!

Voor de main act van de avond werd het podium gehuld in een zwarte schaduw. Lapsley en haar tweekoppige band maakte niet veel later hun opwachting. Geboren als Holly Lapsley Fletcher met een pracht van een stem, heeft deze 18-jarige al hoge ogen gegooid in de muziekscene met ondermeer een plekje op het podium van BBC Introducing op Glastonbury. De schone Britse opende meteen met één van haar fragielste nummers, “Brownlow” en kreeg daarmee de hele Orangerie stil. Je voelde dat ze er moeiteloos in sloeg om met haar unieke stemgeluid de menigte te betoveren. Subtiele drums en synths, stemopnames die vanuit de verte op je af leken te komen en dat soort teksten die er niet om liegen, een combinatie die een muziekliefhebber enkel gelukkig kan maken. Ze bracht ondermeer ook “Painter”, één van de mooiste nummers dat ze zelf uitbracht voordat ze een platencontract tekende bij XL Recordings. Het leek wel of ze even met de zenuwen zat voor haar eerste optreden in België, want niet alles was altijd haarfijn juist gezongen. Misschien ook omdat het een beetje zoeken bleef naar een juiste live sound in plaats van zoveel mogelijk de perfectie van in de studio na te streven. Dat ondervonden we toen ze “Falling Short” inzette. Het leek zowel voor haar als het publiek even zoeken naar waar het nummer naartoe ging. Maar desondanks staat deze plaat wel als een huis en krijgt ze daarmee terecht ook airplay in België. Een geslaagde cover van het onverwoestbare “Rhiannon” van Fleetwood Mac toonde ons de veelzijdigheid van haar stem en dat ze geen schrik had om haar grenzen af te tasten. Met “8896” en “Dancing” was het concert goed gevuld met mooie hoogtepunten. Wel was het onmogelijk om een glimp op te vangen van wie Lapsley nu eigenlijk is. Een dame met attitude, maar zeker ook iemand die niet snel iets van zichzelf zou prijsgeven, tenzij via haar muziek. En daar hebben we alleen maar respect voor. De afsluiter “Station”, nog zo’n geweldig nummer, bracht de avond tot een mooi einde.

< Marie Behaeghe >