Recensie James Pants

Twee dagen lang nam Beursschouwburg het cultuurhuis Pact Zollverein in Essen over. Dat deden ze in het kader van hun nieuwe programmatie. Met verschillende kunstdisciplines stelde Beursschouwburg een tweedaags programma voor van artiesten die op een of andere manier een link hebben met de culturele instelling. Zo waren er performances van Feiko Beckers, Miet Warlop, verschillende exposities en concerten van Dans Dans, STUFF, Felix Kubin en James Pants.

Beide huizen nodigden hun trouwe bezoekers uit om onder één dak deze festiviteiten te vieren. Hierbij kregen we de meeste bizarre, grappige en experimentele voorstellingen te zien. De Amerikaanse multi-instrumentalist James Pants was hierbij geen uitzondering. 

Recent stelde hij zijn vierde album ‘Savage’ voor op zijn vast label Stones Throw. In het algemeen maakt James Pants vooral zeer korte nummers en ook tijdens zijn liveshow in Pact Zollverein raasde hij er minstens 25 tracks door, telkens met een tijdsduur die schommelde tussen de 30 seconden en 3 minuten. 

De man zou zijn inspiratie halen uit suspense films of series zoals Twin Peaks. Dat werd alleszins helemaal duidelijk wanneer hij aan zijn set begon. Gedurende 50 minuten nam James Pants ons mee in zijn bizarre muzikale wereld, gevuld met vintage synthesizers en drum machines. 

Zijn optreden opende hij met duistere basgedreven drones, waar hij ook op begon te zingen. Hij leek wel achter een karaoke machine te staan en zong nogal op een hysterische manier. Maar zijn liveshow heeft verschillende dimensies. Het ene nummer  kan zeer duister klinken terwijl het volgende nummer dromerige synthwave kan zijn. Een ding hebben al zijn songs gemeen: ze zijn zo psychedelisch dat we ons in een LSD trip waanden. Blijkbaar waren we niet de enigen die dat gevoel hadden, want James Pants had na een kwartier de volledige zaal meegesleurd in zijn mysterieuze wereld. 

Ook de inrichting van de zaal hielp bij het creëren van die sfeer. Een witte, rokerige ruimte met één rode spot die op hem stond gericht, maakte het visueel ook zeer trippy.

Tot het einde van zijn show stond het publiek te dansen, weliswaar op hun eigen manier. Alhoewel de meesten zweverig van links naar rechts schommelden met hun lichaam, stonden anderen dan weer hyperactief te dansen op elk nummer. Iedereen interpreteerde de songs op zijn eigen manier weliswaar. 

Dit was zonder twijfel een van de meest bizarre shows die we ooit gezien hebben. Toch zal deze nog voor een hele lange tijd in ons geheugen geschrift staan. En alhoewel dit verre van een toegankelijke show is, komen er toch veel verschillende genres voorbij in de muziek van James Pants. Vooral elementen van 80’s boogie, electro, hiphop, synthwave, disco en zelfs een vleugje punk. Maar eigenlijk is alles mogelijk tijdens een optreden van meneer Pants, echt alles. 

< Elvin Vanzeebroeck >