Recensie Faith no more

Achttien jaar – na ‘Album of the Year’ dat in 1997 uitkwam - hebben de fans erop moeten wachten, op een nieuwe, zevende studioplaat van Faith No More. Die heet “Sol Invictus” en stoot dit weekend door naar de vierde plek in de Vlaamse hitparade. In 1982 ontstond de band, doorbreken deden ze met de single “Epic” en de groep kende ook een hit met “Easy”, een cover van The Commodores. In april 1998 liet bassist Billy Gould weten dat de band gesplit was. In 2009 volgde de reünie en nieuwe optredens o.a. op Pukkelpop en Lowlands zonder dat er nieuw werk was. Dat is er nu dus wél. Op Rock Im Revier klonk Faith No More erg routineus. De setlist bleek erg onsamenhangend waardoor de eclectische sound eerder op onbegrip stootte bij het publiek.

Kwart voor zeven, dan al heeft de band er een fluitconcert van het publiek op zitten, omdat die doodleuk een kwartier te laat op het podium verschijnt. Het optreden op Rock Im Revier wordt herleid van een uur en een kwart naar welgeteld een uur. Basgitaar en drums klinken stevig door bij opener “Motherfucker” maar het is vooral de goeie samenzang die opvalt.  Veel tijd om aan publieksinteractie te doen heeft de band niet en dus kiest die om het ene nummer na het andere te spelen en de bindteksten te herleiden tot een minimum. Het resultaat is eerder een mistroostig plaatje: het publiek reageert gigantisch apathisch op die hits “Epic” - met typische kreetjes en pianosound - en “Easy” na. “Easy” zingt het publiek dan toch op het einde mee maar moet daar stevig voor aangemaand worden door de band.  De micro van Mike Patton begint even te fluiten terwijl enkele fans de aanstekers hebben bovengehaald.

Vreemde podiumdecoratie zien we ook met witte bloembakken en bloemen in. Alles in wit, ook de band en de backdrop. We hadden ons geld erop willen zetten dat Faith no more last minute geannuleerd had en ingeruild werd voor de Nederlandse dirigent André Rieu.

“Allo” als bindtekst van Patton net voor Evidence  en de vraag om de handen in de lucht te steken, is een poging om contact te maken met de toeschouwers. Het lukt even. Een pijnlijk camerabeeld van op het midden van het podium dat het ganse publiek toont dat gewoon wat staat te staren naar de band, een praatje over het nieuwe album dat net uit is, dat voor geen meter door bleek te dringen in de Veltis Arena en een al even weinig gemeend “Thank you for having us” op het einde, bevestigen vooral de eindindruk die we van dit optreden hebben: bevreemdend net als een concert op een openluchtfestival in een overdekt stadium in de vroege avond. Het voelt niet aan als een indoor concert want het is er te licht maar ook niet als een zomerfestival. Bevreemdend.

Faith No More staat deze zomer onder andere nog op Pinkpop (NL), Hellfest (FR), Graspop (BE) en Bravalla Festival (SWE)

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Motherfucker 
2. Land of Sunshine 
3. Caffeine 
4. Evidence 
5. Epic 
6. Sunny Side Up 
7. Surprise! You‘re Dead! 
8. Midlife Crisis 
9. The Gentle Art of Making Enemies 
10. Easy (cover Commodores)
11. Separation Anxiety
12. King for a Day 
13. Ashes to Ashes 
14. Superhero