Recensie Mikal Cronin

De Amerikaanse garage rocker Mikal Cronin is ondertussen aan zijn derde soloplaat toe. Na ‘Mikal Cronin’ en ‘MCII’ stelt hij de logische opvolger ‘MCIII’ voor. Op dit album pakt de zanger het anders aan dan op de voorgangers. Het album begint met vijf popnummers en de b-kant (met de subtitel ‘Circle’) is een conceptgedeelte over een keerpunt in Cronins leven. Dat vertelt de man zelf in een interview met damusic.be.

Cronins muziek is deels beïnvloed door indie rock, maar het grootste accent ligt op garage. Zijn carrière begon hij in verschillende bands zoals Charlie & The Moonhearts en Ty Segall als bassist. Later begon hij steeds vaker samen te werken met Segall, waarmee hij overigens ook het album ‘Reverse Shark Attack’ uitbracht. Na de samenwerking met Segall lag Cronins focus vooral op eigen werk. 

De man mag dan ondertussen al een behoorlijke discografie hebben, tijdens zijn passage in Brussel stond vooral de nieuwe plaat in de kijker, met uiteraard voldoende ruimte voor oudere tracks. 

Met bijna een kwartier vertraging begint de band aan hun optreden. Blijkbaar waren er wat technische problemen en moest de soundcheck opnieuw gebeuren. Eens dit in orde was, volgden er overstuurde gitaren en kort nadien begonnen ze energiek aan hun set. Net wanneer we dachten dat de muzikanten goed uit de startblokken geschoten waren met de opener ‘Turn Around’, hadden we het mis. Cronins stem verdronk hopeloos in de instrumentatie. 

Gelukkig merkte hij het zelf op en deed hij teken naar de geluidsman. Naarmate de set vorderde, kwamen zijn zangpartijen er steeds beter door, maar volledig helder was het pas tijdens ‘Get Along’. Alhoewel de instrumentatie goed zat (of misschien te luid zodat Cronins stem er pas laat doorkwam), was de stress bij de band duidelijk zichtbaar. Jammer genoeg resulteerde dat grotendeels in een zeer rommelig optreden met te weinig overtuiging. 

Ook die stress was opvallend ten opzichte van het publiek. Cronin sprak het publiek zo goed als niet aan, enkel om te vertellen dat hij zijn stem verloren had en een ongemakkelijke ‘thank you’, wanneer iemand uit het publiek iets riep naar hem. 

Op het einde van de show kregen we dan toch wat entertainment dat ons kon bekoren.

Na ‘See It My Way’ (dat veel had rechtgetrokken na een nogal chaotisch eerste deel) vloeide het ene nummer over in het andere. De gitaren bleven in samenspel spelen en uit het niets begonnen de eerste tonen van ‘Green & Blue’. Tot en met ‘Gold’ gebeurde hetzelfde en was het publiek telkens energiek mee aan het bewegen. 

De band had de pech dat ze technische problemen hadden in het begin en deze regelmatig terugkwamen. Toch was het vooral jammer dat de nervositeit te opvallend was , waardoor het optreden grotendeels niet overtuigde. Naar het einde toe kreeg de band pas terug het vertrouwen om met volle overtuiging te spelen, maar het kalf was toen al verdronken. 

< Elvin Vanzeebroeck > 

De setlist: 

1. Turn Around
2. Made My Mind Up
3. Apathy
4. Am I Wrong
5. Say
6. Weight
7. Get Along
8. Control
9. Shout It Out
10. See It My Way
11. Green & Blue
12. Gold
13. Circle 

Bis: 

1. Change