Recensie The Libertines

Wat valt er positief te zeggen over het optreden van The Libertines op Best Kept Secret Festival?. Ze zijn terug en ze zijn bezig aan hun derde plaat. Na wat aarzelen speelt de groep op vraag van Pete Doherty dan toch een nieuw nummer “Ganga gin” dat wat rommelig en onafgewerkt overkomt. Jawel die hoge gitaar riff nestelt zich moeiteloos in ons oor. Maar toch lijkt de song die eindigt op wat ge-lalala op twee songs die door elkaar gespeeld worden. Lees: qua harmonie was het niet je dat. Zeker, het is best aandoenlijk om Carl Barât en Pete Doherty achter één micro te zien zingen tijdens “Music when the lights go out”, waarbij ze elkaar elk moment dreigen binnen te doen. Toch nam de geluidstechnicus – terecht - het zekere voor het onzekere en liet die de muziek op de voorgrond doorklinken en plaatste daarachter pas de stemmen (zoals bij “Last Post on the Bugle”) van de band in de geluidsmix zodat The Libertines nauwelijks verstaanbaar was.

De Engelse rockers starten hun optreden met “The Delaney”. Opvallend: het strand voor het hoofdpodium is maar tot iets voorbij de mengtafel gevuld. Het is fris in Hilvarenbeek en erg veel (vooral mannelijke) festivalgangers zagen er niets beter in dan de koude trotseren door in de alcohol te vliegen. Het resultaat: veel meer zatte mensen te bespeuren dan vorig jaar. De sfeer is even mak als tijdens editie 2014, maar er is dat vervelende, irritante bij waar veel festivals mee te kampen hebben – alcoholmisbruik – wat een negatieve impact heeft op het gemoedelijke dromerige sfeertje waar Best Kept Secret Festival eigenlijk voor staat.

The Libertines zwalpen tijdens hun optreden. Of daar de fles sterke drank die de band op een versterker heeft geplaatst mee te maken heeft? Wellicht. Ook de bindteksten zijn van een ontzettend flauw niveau. Of wat dacht u van “We hadden moeite om de volgende song te vertalen naar het Nederlands dus houden we het maar bij het origineel” voor Barât, Doherty en co “Horrorshow” inzetten dat eindigt met een black out op het podium.  

“The Ha Ha Wall” krijgt cimbaalgetik mee door de drummer, terwijl “What Katie did” pure nostalgie uitademt. De sixties en seventies zijn niet ver weg. Na “Boys in the band” is het aan “Can’t stand me now” waarbij basgitaar, cowbell en de mondharmonica van Doherty instaan voor het klankpalet van de song.  Na 50 minuten verdwijnt de band van het podium om daarna nog 5 bissen te brengen, openend met “You’re my Waterloo” waar de elektrische gitaar even stevig mag doorklinken.

The Libertines hadden in Hilvarenbeek best wel enkele momenten dat het goed klonk, maar de eindconclusie van het optreden blijft: te rommelig, onvoldoende scherp, zelden harmonieus, (samen)zang die wel vaker vals klonk, stemmen die achter de muziek werden weggemoffeld om al die fouten te camoufleren,…

Kortom: The Libertines is geen headlinespot waard, misschien een plek in het avondslot rond etenstijd of zo. Maar meer dan dat ook niet. Het is dan ook tekenend in een festivalseizoen waar het huilen met de pet op is om headlinewaardige bands te spotten, dat Pete en Carl – zoals veel bands trouwens – overgewaardeerd worden en zo een plek op de affiche aangeboden krijgen die eigenlijk te hoog gegrepen is.

The Libertines zijn onder andere nog te zien op Leeds (28 augustus), Reading (30 augustus) en Lollapalooza Berlijn (12 september).

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. The Delaney 
2. Vertigo 
3. Time for Heroes 
4. Horrorshow 
5. The Ha Ha Wall 
6. Music When the Lights Go Out 
7. What Katie Did 
8. The Boy Looked at Johnny 
9. Boys in the Band 
10. Can‘t Stand Me Now 
11. Last Post on the Bugle 
12. Death on the Stairs 
13. Don‘t Look Back Into the Sun 
14. Tell the King 
15. The Good Old Days 

Bis:

1. You‘re My Waterloo 
2. Up the Bracket 
3. What a Waster 
4. Ganga Gin (nieuw nummer)
5. I Get Along