Recensie Noel Gallagher s High Flying Birds

“NGHFB” staat er op de backdrop, dat zijn de initialen van Noel Gallagher’s High Flying Birds, op het podium van Best Kept Secret Festival.  “Chasing Yesterday” heet zijn tweede soloplaat na zijn titelloos debuut in 2011 dat er kwam nadat ie Oasis in 2009 verlaten had.  Tot nu is er erg veel nostalgie te bespeuren – niet in het minst bij journalisten – naar deze Britse band.  Vreemd want op Rock Werchter 2009 werd Oasis – terecht overigens – uitgejoeld door het publiek omdat het bar slecht was. Noel Gallagher mag dan wel qua stem onzeker doorkomen en moeite hebben met hoge noten en kopstem (zoals bij het door in 90s gedrenkte synthpartij van“AKA... What a life!” , toch brengt de Brit samen met zijn band een rijk en gevarieerd optreden. Alleen: een evenwichtigere set met minder onderbrekingen tussen de nummers door kan het geheel tot een hoger niveau tillen.

Gallaghers stem blijkt al bij opener “Everybody’s on the run” niet al te best door de geluidsmix door te komen. Dat is best jammer want zijn band komt er wel lekker door zoals tijdens “In the heat of the moment” waarbij de castagnetten, sax, trompet en trombone stevig doorklinken. Op de een of andere manier vinden ze aan de mengtafel nog niet het effect om Noels stem wat aan te dikken zodat die toch wat frêle mannenstem zijn mannetje kan staan tegenover al dat koper- en snaargeweld. Maar net dat zachte van zijn stem is net een ongeziene meerwaarde tijdens “Fade away” van Oasis dat ie wat laat uitfaden door zachter te zingen. De man zijn bindteksten zijn erg repetitief. Hij houdt het bij “Thank you very much”. Publieksinteractie daar past ie voor.

Tijdens “You know we can’t go back” zien we kermisverlichting over de live beelden heen van het concert geprojecteerd. Een tof nummer dat helaas niet volledig tot zijn recht komt in een set die weinig opbouw kent en dus ook een belabberde spanningsboog heeft. Noel Gallagher heeft nochtans het materiaal om een geweldig optreden neer te zetten, maar laat hier een kans liggen. Even valt de man uit zijn rol en roept ie “fucking shit” wanneer er een probleem is met zijn  akoestische gitaar. Later zien we nog tijdens “Digsy’s dinner” zwart wit beelden met horizontale strepen alsof we naar oude tv schermen aan het kijken zijn. Qua visuals valt er weinig op te merken aan dit optreden dus.

Hoogtepunten zijn zonder twijfel “If I had a gun…” met vette bas, kopers en elektrische gitaren en Gallaghers stem die veel voller doorklinkt  en afsluiter “Don’ look back in anger” waarbij de piano en drums de vingertjes van het publiek in no time in de lucht doen krijgen.

Noel Gallagher’s High Flying Birds is nog onder andere te zien op onder andere Rock Werchter (27 juni) en Roskilde (1 juli) .

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Everybody‘s on the Run 
2. Lock All the Doors 
3. In the Heat of the Moment 
4. Fade Away (Oasis)
5. Riverman 
6. You Know We Can‘t Go Back 
7. Champagne Supernova (Oasis)
8. Dream On 
9. The Mexican
10. If I Had a Gun...
11. Digsy’s Dinner (Oasis)
12. The Masterplan (Oasis)
13. AKA... What a Life!
14. Don‘t Look Back in Anger (Oasis)