Recensie Patti Smith

Dit jaar is het 40 jaar geleden dat Patti Smith haar legendarische album “Horses” uitbracht. Nummer voor nummer kwam vrijdag aan bod in de ruim voor de helft gevulde Teddy Widder tent op Down the Rabbit Hole. 

Met het rustige deel 1 van het nummer “Gloria” zet Smith in, om verder te rocken met deel 2 waarop het publiek luidkeels meezingt en klapt. Het nummer “Redondo Beach”, wat vrij rustig is en blijft, kan op wat minder respons rekenen in de bloedhete tent.  

De rechterkant staat propvol en om de tent heen zit en staat het vol met mensen die het concert op het scherm buiten volgen. In de linkerhelft van de tent is het echter zo rustig dat er zelfs ruimte is om de laatste klussen af te maken. Zo wordt er een ladder tegen de binnenkant van de tent gezet om nog een elektrisch bord met nooduitgang op te hangen.

Wat een passie en energie brengt de 68-jarige Smith met een halflange bos grijs haar mee naar Beuningen. Rauw en tegelijkertijd zacht zet ze zich vol in voor ieder nummer! ,,We’ve just played side A, turn it around put the needle in and play!’’ 

Tijdens Kimberly vertrekt toch een deel vooral jonge mensen – al hossend – de tent uit. Misschien te vroeg want dan moet ‘the grand finale’ met het driedelige nummer “Land” nog komen. ,,Sorry I have a little problem with my voice but I’m feeling good’’, zegt ze. En hoe!  

“Horses“ begint met het intense verhaal over Johnny en gaat over in “Land of a Thousand Dances’’ en daarop “La Mer(de)“. Smith neemt het publiek mee op de gevoelsreis van Johnny. 

,,Johnny come on!” daagt ze het publiek al rockend uit ,,Come and get me, I’m ready for you!’’, waarop een bom energie losbarst in en om de tent en zeker op het podium. Smith heeft de aanwezige generaties versmeed en iedereen scandeert nu ‘Johnny‘ waarop Smith vervolgens terugkomt op het openingsnummer ,,and her name is G L O R I A’’ en iedereen danst en roept  mee ,,Gloria!’’. Een ontlading volgt.  

Dan met een mok – met thee en honing? – in haar hand begint ze met het laatste nummer van het album. ,,This little song is the last song I wrote 40 years ago for Jimi Hendrix. Many people are gone but we remember all of them in our hearts. This song is for them.’’ 

Het intieme nummer maakt dat mensen tegen elkaar aankruipen op deze warme zomeravond. Een voor een noemt Smith een tiental namen op van (bekende) mensen die niet meer hier zijn. Johnny Ramone, Robert Mapplethorpe en Lou Reed, maar ook Kurt Cobain komen voorbij. Na elke naam volgt applaus.  

Onvermoeibaar volgt nog een toegift. Het rockende “Dancing Barefoot” van het album Wave uit 1979 en ,,this song is for all of you’’, waarop ze haar jasje uittrekt en het rocknummer “People have the power’’ uit ’88 inzet en er een extra lange versie van maakt. Wow. 

< Bregje van der Wijst >