Recensie Roisin Murphy

Róisín Murphy trapt af met “Golden Era”, gekleed in een allesverhullende regenjas met ‘zwarte-balk-voor-het-gezicht-bril’ en een ouderwets aandoend handtasje. Blijkbaar is dat wat volgens de Ierse zangers bij vervlogen tijden past.

In de tent is het vrij rustig maar gedurende de set loopt er meer volk de tent in dan eruit. Murphy weet van geen ophouden met haar outfits. Een doorzichtige jurk komt tevoorschijn, een broek gaat aan en uit, een oversized bloes komt tevoorschijn en diverse hoofddeksels, brillen, maskers en doeken gaan gedurende de show aan en uit en op en af.

Murphy krijgt de tent gemakkelijk aan het dansen met haar experimentele electronics al is het bij vlagen wat saai. 

Gelukkig valt er dan in ieder geval nog wat te kijken naar de onophoudelijke outfitwissels van de lady on stage.

Tijdens “Jealousy” danst het publiek volop mee op de lekkere beats en er wordt meegezongen. De onmiskenbare heldere, maar toch zachte stem van de voormalige Moloko-frontvrouw passen erg goed bij de electro-muziek die ze sindsdien als solo-artiest maakt. 

Op het hoofdpodium van Down The Rabbit Hole deed ze het goed, maar een ietwat intiemere setting zou haar set meer recht doen.

< Bregje van der Wijst >