Recensie Betes de foire

Met “Bêtes de foire” creëren Laurent Cabrol en Elsa De Witte samen een unieke beleving. Een mengvorm van circus en theater, waarbij beiden geweldig in hun pantomime de toeschouwer meezuigen in hun nostalgische universum. Een wereld waar zij aan een antieke naaimachine met trappedaal zijn act voorziet van geluid én ritme (die versnelling met de schaar!), en een wereld van kleren maken, van traditie, van ambacht oproepen. Verder is er nog de pop met gitaren, accordeon én trommel die niet zelden voor live geluid zorgt naast het sfeervolle geluidsontwerp, een koude metalen constructie die even later verandert in twee poppen (man en vrouw) die voor een magische hand-op-handacrobatie zorgen, een acrobaat die met een strenge, afwijzende blik naar een toeschouwer toe, probeert op een koord aan de overkant te geraken op zijn tweewieler terwijl Elsa de act van de nodige live spanning voorziet op de zingende zaag en een oud koppeltje dat Elsa tot leven wekt in een best wel passioneel dansje waarbij de centrale paal van de tent én het achterwerk van de pop (een oude vrouw) geen onbelangrijke rol spelen.  Kermisbeesten kan je ook letterlijk nemen, want de hond van het duo – die de blues lijkt te hebben - zorgt op zijn beurt voor enkele onvergetelijke momenten.

“Bêtes de foire” is zowel absurd als magisch. Cabrol en De Witte slagen er in om je als een klein kind met grote ogen te laten kijken naar ogenschijnlijk eenvoudige en kleine zaken zoals hoeden op elkaar stapelen door ze lichtjes in elkaar te laten schuiven. De spanningsopbouw bij elke act mist zijn doel niet, en wanneer het uiteindelijk lukt, is de ontlading bij het publiek dat op het puntje van zijn houten bank zit er dan ook naar.

Wanneer die bollen maar blijven komen uit de mond van Cabrol bijvoorbeeld, vraag je je af hoeveel ruimte die man in zijn mond heeft. Véél, zo blijkt wanneer ie later maar liefst 3 pingpongballetjes op een rij in zijn mond heeft. Wanneer ie naar het publiek lacht, geeft dat op z’n minst een erg komisch zicht. De vraag is waar dat moet eindigen omdat de paspop waar zijn nieuwe vest die in de maak is aan hangt, steeds meer wil, tot zelfs 5 balletjes. Visueel straf is de jongleeract met verschillende witte ballen die Cabrol in een welbepaald ritme en dus ook visueel patroon krijgt alsof ze een eigen leven leiden. “Bêtes de foire” levert trouwens ook subtiele maatschappijkritiek. Hoe groter in rang/stand of hoe sjieker mensen zich kleden/voordoen, hoe meer lucht ze verkopen, zonder echt een talent te tonen.  

35 shows brengt “Bêtes de foire” in totaal op Zomer van Antwerpen. Als we het bord dat aan de tent stond, mogen geloven zagen wij de 175^ste voorstelling, tevens de vijfde in Antwerpen. 30 voorstellingen volgen nog aan de Sloepenweg. Die zijn allemaal uitverkocht maar het loont steeds de moeite om je ter plekke op de wachtlijst te plaatsen.  

< Bert Hertogs >

Om de magie van de voorstelling te bewaren die voornamelijk in het (half)duister gespeeld wordt, moet u het stellen met een foto van de circustent.