Recensie Grace Jones

De avond valt en het podium wordt gehuld achter een groot zwart gordijn. Gespannen wacht het publiek af naar wat de hoogverwachte show zal brengen en ja hoor, la diva Grace Jones deed iedereen deze avond met verstomming slaan.

Het doek valt een kwartiertje later dan bij aanvang gepland naar beneden en op de tonen van “Nightclubbing” staat Grace gracieus boven op haar troon, uitkijkend op haar band en het publiek. Veel meer dan een zwart doek, gouden masker, hakken van wel 25cm en een hoop strategisch geplaatste bodypaint, is er niet om het lijf. Al snel wordt het duidelijk dat dit een show wordt om U tegen te zeggen. 

Met 67 lentes heeft deze dame nog steeds jeugdig bloed door haar aderen stromen en dat is te merken aan de manier waarop ze optreedt, danst en kruipt over het podium. Miss Jones toont dat ze zich gezond, fit en goed in haar vel voelt. Voor deze avond heeft ze haar kleerkast helemaal ondersteboven gehaald en maar liefst 11 keer(!) van outfit gewisseld. Zo passeerden onder andere reusachtige hoeden, gouden sierraden en een golvende lange blonde pruik de revue. 

Wat volgt is nog maar het begin van de grote show. Nieuwe outfit, nieuwe act. Op de tonen van “Private Life” kruipt ze als een tijger over het podium. “Shenanigans”, een nummer dat nog niet is uitgebracht, roept de sfeer van de Afrikaanse Savanne op. Miss Jones, dit keer gehuld in een grote strorok en –hoed, nodigt dansers uit op het podium. Een mannelijke paaldanser en vlaggenzwaaier zetten kracht bij het nummer en tillen het naar een hoger niveau, op vlak van performance weliswaar. 

Het is echter niemand ontgaan dat Grace niet helemaal nuchter op het podium stond. Zo vroeg ze tijdens “La vie en Rose” een glas rode wijn – dat ze overigens in één teug leegdronk – en tuimelde ze even later op de tonen van “My Jamaican Guy” van het podium. Iets gebroken? Iets gedood? Nee hoor, de diva zingt zoals het hoort professioneel gewoon verder. Hopelijk levert dat geen blauwe plekken op. Giechelend begeeft ze zich naar de paal en waagt zelf haar dansje. “I always wanted to do that”. 

Het einde nadert en dat merken we ook aan de stem. Tijdens “Williams’ blood” worden de hoge noten nauwelijks tot niet meer gehaald en Grace steunt meer op haar backing vocals en performance dan op haar muzikaal talent. Het einde nadert en de diva verontschuldigt zich voor het feit dat er wegens tijdsgebrek niet veel ruimte meer is om haar set naar wens af te werken. 

Eindigen gebeurt met het alomgekende “Slave to the Rhythm”. Na de zoveelste outfitwissel verschijnt Grace met een hoelahoep in de aanslag op het podium. Er wordt stevig met de heupen gewiegd en terwijl ze netjes de hoelahoep onder controle houdt, zingt la Jones gewoon verder. Confettikanonnen blazen en de festivalweide wordt bezaaid met feestvreugde. Tussendoor roept Grace “I will be back”, “Je t’aime” en “I love you” naar het publiek. Voldaan treedt ze van haar podium af. 

< Pieter De Sutter >

De setlist:

1. Nightclubbing (cover Iggy Pop)
2. This is
3. I’ve seen that face before (Libertango)
4. La vie en rose (cover Edith Piaf)
5. Private life (cover Pretenders)
6. Shenanigans
7. My Jamaican guy
8. William’s blood
9. Love is the drug (cover Roxy Music)
10. Pull up to the bumper
11. Slave to the rhythm