Recensie Bianco

Met Bianco van Nofit State Cicrus refereert creatief directeur Tom Rack soms naar zijn beginjaren toen hij nog op de Gentse feesten stond als straatartiest. Zo zien we onder andere een jongleeract door een jonge vrouw die het jongleren nog niet helemaal onder de knie heeft bijvoorbeeld. Zoals veel voorstellingen waar acrobatie aan te pas komt, lukt ook in deze show lang niet alles (van de eerste keer). Bianco mist zijn start zowat wanneer de ene en vervolgens de andere trapezist het contact met de houten lat verliest.  Ook de stripact tijdens het koorddansen van een andere acrobaat zit nog niet zoals het moet, maar wanneer ie na de vierde keer er wél in slaagt om een achterwaartse salto uit te voeren, krijgt ie een daverend applaus. Veruit tot de strafste acts die van begin tot einde goed zitten, ook qua sfeer, rekenen we die met de cyr wheel, de aerial silk op het einde van het eerste deel en de hand-op-hand acrobatie aan de trapeze tussen man en vrouw over de helft van het tweede deel. Bianco is daardoor moeilijk te omschrijven en te quoteren: een voorstelling die het midden houdt tussen concert, feestje en circusvoorstelling, waarbij het publiek rechtstaat. Lang niet alles is van eenzelfde niveau, en verdomd vaak sta je naar een podiumwissel te kijken – dat weliswaar opgevuld wordt door muziek – waardoor de spanningsboog van de voorstelling wel eens durft te verslappen.

Bianco speelt gek genoeg naar ons aanvoelen te veel centraal in de tent, daardoor circuleert het publiek niet of nauwelijks. In het beste geval gaat het wat meer naar het midden van de tent toe tijdens een act en moet het achteruit bij een ombouw. Die momenten zou het gezelschap perfect kunnen invullen door aan de buitenzijden ook wat kleine podia te zetten en daar iets te doen. Acts zoals die met de hoelahoeps – op het einde - die eigenlijk qua niveau er niet meteen uitspringen op de rest zouden perfect als overgangsact kunnen dienen. Gek genoeg weet Nofit State Circus niet te eindigen, er zijn eigenlijk twee acts die een mooi einde vormen: de fe-no-me-na-le hand op hand acrobatie op trapeze die uitmondt in verschillende trapezisten centraal op een door leds verlichte balk.  Dát is het eindbeeld dat wij en samen met ons veel toeschouwers voor ogen hadden. Alles wat daarna komt is weliswaar mooi, zoals een act met hoelahoeps, en een zwarte acrobate in wit die in de sneeuw in een hoepel naar de nok rondcirkelt. Maar die laatste acts voegen nog weinig toe aan de voorstelling zelf.

Daardoor is Bianco al even eclectisch als voorstelling als de muziek is: er is jazz, oude rock ’n roll, hedendaagse rock, blues, enz. te horen.  De eerste indruk die veel toeschouwers hebben, is die van complete chaos omdat publiek en crew door elkaar gemixt worden. Toch hebben we – contradictorisch genoeg – nooit het gevoel dat we deel uitmaken van de voorstelling, we blijven in de rol van kijker gedrukt die mooi de richtlijnen van het gezelschap moet volgen. Kortom: er is wel degelijk nog een vierde wand.  Het is jammer dat Bianco, die nochtans de ambitie heeft om die te doorbreken, daar niet (helemaal) in slaagt.

Wanneer we geneigd zijn te oordelen dat deze voorstelling esthetiek en poëzie mist, blijken en rozenblaadjes te vallen over een acrobate die in de lucht hangt en een lange witte jurk draagt. Ook het beeld van de zwarte acrobate in de hoepel die volledig in wit gekleed is terwijl schuim als sneeuw naar beneden dwarrelt, contrasteert niet alleen op vlak van kleurpalet, maar ook met de rest van de show. Van een improvisatorisch springen op stellingen – pas bij de start van deel twee komt de meerwaarde van die vier witte stellingen in de tent tot zijn recht in een trampoline act – tot een zeer percussief begeleide cyr wheel act die omzoomd wordt door hoepels die in de lucht gaan met acrobaten, en een ballad die de prachtig mooie aerial silk act begeleidt op het einde van deel één: Bianco wil vooral veel: alle lagen toeschouwers bereiken. Kiezen is verliezen, luidt het gezegde, niet kiezen, soms ook.

Wat overblijft is dan ook een voorstelling waar het spelplezier van af spat, waar het erg enthousiaste publiek een erg fijne entertainende avond gehad heeft. Maar zelfs uren na de voorstelling vraag je je af wat je nu precies gezien hebt én wat het verhaal is dat Bianco vertellen wil. Dat daar geen eenduidig en eensluitend antwoord op is, durft misschien de ene frustreren, de ander bulkt dan weer vol lof over de open geest, en de invulling die elke toeschouwer aan het spektakel kan geven.

Ook de change overs zijn al met al spectaculair, zo zien we crewleden die als tegengewicht in de hoogte gaan terwijl de acrobaat/acrobate daalt en vice versa trouwens. Bij Bianco kijk je dus naar de productie en tegelijk door de productie heen. Een moeilijke maar weliswaar op zijn zachtst gezegd interessante evenwichtsoefening.

< Bert Hertogs >

Bianco van Nofit State Circus staat nog t.e.m. 1 augustus 2015 aan de Sloepenweg in Antwerpen. Er zijn nog kaarten verkrijgbaar voor verschillende data.