Recensie Rodrigo y Gabriela

Voor de tweede keer in hun carrière stonden Rodrigo y Gabriela op het podium van Gent Jazz. Dit keer zonder een setlist onder de arm en slechts met hun tweetjes terwijl ze de vorige keer nog een Cubaans orkest mee hadden. Het Mexicaanse duo liet het optreden dus deels aan het publiek over dat verzoekjes mocht uitroepen. Maar er moest ook een plaat gepromoot “9 dead alive” en dus bracht het duo een mix van nieuw en oud materiaal. Met twee wordt een optreden al snel eentonig ook al halen ze alles uit de gitaarkast dat er uit te halen valt. Toen Rodrigo naar het einde toe zang toevoegde, was dat een welgekomen afwisseling. Alleen bleek de man niet erg toonvast.

Flamenco, jazz, maar ook rock, de twee vingervlugge gitaristen toverden het allemaal uit de klankkast terwijl de doorbraak er kwam toen ze jaren geleden hardrockcovers brachten. De klankkast van de gitaar betokkelen met de hand zodat het een percussie instrument wordt (bij Diablo Rojo), een vinger in het klankgat steken en op die manier een snaar die bespeeld wordt tegenhouden zodat een specifieke klank ontstaat, Rodrigo die als slide letterlijk een flessenhals van een flesje bier gebruikt om een zangerige klank te produceren wanneer die over de snaren glijdt,... het was allemaal te zien op Gent Jazz.

“We love you” roept Gabriela het uit bij de start én op het einde van het optreden. Dan maakt ze ook een hartje met duim- en wijsvingers. Het duo zet een erg dynamisch optreden neer met erg stille maar ook luide momenten en alles ertussen. De camera’s (die ook op het uiteinde van de gitaarhals gemonteerd zijn) registreren netjes alle vingerbewegingen in zwart wit. Een Metallica-medley, Rage Against the Machine’s “Killing in the name of”,... laat het duo in Gent onder andere horen. De twee nodigden vroeg in de set ook fans het podium op om daar mee te komen dansen. Daardoor ontstond al zeer vroeg een feestje dat vergelijkbaar was met de verbroederingsavonden van het wereldfestival in Schoten. Op een flamencosong zien we zelfs de polonaise ingezet worden.

Toch moet gezegd dat na een half uur Rodrigo y Gabriela zowat alle showelementen op zijn, en je vooral veel van hetzelfde aan het zien bent. Wanneer Rodrigo begint te zingen, is er eindelijk dat extraatje dat aan het optreden toegevoegd wordt. Alleen blijkt de man lang niet zo zuiver te zingen. “Tamacun” is de logische én feestelijke afsluiter van een optreden waar we vooral jaloers waren op de vips die een eigen tribune met stoeltjes in de tent hadden. Want dit soort optreden dat focust op muzikale virtuositeit komt, ondanks zijn feestelijke karakter dat eigen is aan wereldmuziek, beter tot zijn recht wanneer het publiek er bij kan zitten.

< Bert Hertogs >