Recensie Wind in de wilgen

“Het idee was goed” klinkt het kritisch uit enkele kindermonden na “Wind in de wilgen” terwijl we nog aan het aanschuiven zijn om de tribune die opgesteld staat in een wat afgeleefde turnzaal te verlaten. Het minste wat we kunnen zeggen is dat die kids een punt hebben. Gek veel gebeurt er niet in het boek van de Schotse schrijver Kenneth Grahame dat al in 1908 verscheen en toch ook wel die sfeer van begin 20ste eeuw uitademt, een tijd die jonge kinderen simpelweg niet kunnen vatten. Luxemburg houdt het bij de eerste zes hoofdstukken van het boek. Ook A. A. Milne beperkte zich in 1929 met Toad of Toad Hall tot zowat de helft van het boek.

Reden is dat de andere hoofdstukken moeilijker zijn om naar het theater om te zetten en zelfs dan nog. Wind in de wilgen is namelijk een “on the road”-verhaal waarbij de hoofdpersonages Rat en Mol onderweg zijn en de verschillende seizoenen doorkruisen. Dat op zich is een uitdaging om boeiend naar het toneel om te zetten. Luxemburg doet dat onder andere door live soundscapes te maken die soms herhaald worden via de loop stations. Zo zien we Arne Leurentop en Patrick Vervueren als echte bruiteurs (geluidsmakers) aan het werk zoals dat in films onder andere gebeurt. Bloemen die in de lente open gaan, stellen ze voor via het geluid van een kalimba (vingerpiano) terwijl het geritsel van krantenpapier uit laarzen het geluid van “bladeren die uitbotten” moet oproepen. Best wel wat taalhumor zit er in de voorstelling “Das da’s moeilijk” en “Pad ging altijd op pad” zijn er maar enkele.

Het duo zorgt niet alleen voor de soundscapes, ze spelen gitaar, slaan op troms, cimbalen, en noem maar op. Maar ze verzorgen ook grotendeels zelf het licht. Veruit het meest onstuimig gaat het er op muzikaal vlak aan toe wanneer de acteurs de onrustige pad voorzien van een klankbed. De pad is namelijk op zoek naar een doel voorbij de horizon. Jammer dat het geluid van de muziek op het voorplan staat en de stemmen van de twee mannen daardoor moeilijker te verstaan zijn.

De voorstelling heeft dus impulsen, prikkels nodig om te blijven boeien. Grappig is het moment wanneer Mol een spelletje Hints speelt met Rat. Toch blijkt het duo nog iets te geremd – dat het een voorstelling voor kinderen ouder dan 8 jaar is, mag geen excuus zijn – om er een waar exhibitionistisch feestje van te maken wanneer Mol en Rat in de zomer de zon op hun blote bast laten schijnen. De twee kleden zich wel uit, maar blijven veel te zedelijk achter hun geluidstafel staan. Ofwel ga je tijdens zo’n scène all the way, ofwel doe je het beter niet.

Wind in de wilgen raakt enkele thema’s aan zoals verdwaald zijn, onheil (“de onverbiddelijkheid van het wilde woud”) dat ook zeer orkestraal benaderd wordt, heimwee en uiteindelijk uit elkaar gaan waarbij de dobro bovengehaald wordt.  

De voorstelling is dus in eerste instantie en vooral op muzikaal, soundscape en bruitage-vlak interessant maar het geheel mist een goeie spanningsboog, werkt niet naar een climax, catharsis toe, én mist dus een verhaal waarin voldoende gebeurt of ergens naartoe leidt. Wind in de wilgen gaat niet zelden over niets doen zowel in de lente als in de winter (met erg repetitieve handelingen en geluiden die het oersaaie leven van Das onderstrepen). Misschien zijn dat uiteindelijk de personages die Wind in de wilgen nog het meest de das omdoen: de Rat en Das zelf.

< Bert Hertogs >

Wind in de Wilgen speelt nog tot en met 16 augustus 2015 in het Provinciaal instituut Sint-Godelieve in Deurne. Er zijn nog tickets beschikbaar voor verschillende data.