Recensie Marco Borsato op Suikerrock 2015

25 jaar is Marco Borsato bezig. Wie had dat ooit durven denken dat zijn ster – hoewel in 2009 even verbleekt door het faillissement van zijn bedrijf The Entertainment Group - ondertussen een stuk feller zou schijnen dan die van Clouseau? Maar liefst 6 keer verkoopt ie moeiteloos de Ziggo Dome dit najaar uit met Symphonica in Rosso. Organisator MOJO Concerts voegde daar een slordige 5 shows voor februari en maart 2016 aan toe. Zijn 12CD die alle studio albums verzamelt van die 25 jaar kwam uit het niets dit weekend binnen op 10 in de albumcharts in Vlaanderen en is in Nederland goed voor de tweede plaats. Geheel terecht dan ook dat Borsato zowel in Lokeren als in Tienen headliner mocht zijn, en Clouseau het moest stellen met de rol van opwarmer van dienst ook al stonden de broers Wauters in Tienen voor de tiende keer op de Grote Markt.

Borsato gaf een overzicht van die 25 jaar, liet weten veel energie gestoken te hebben om ook de harten in Vlaanderen te veroveren. Met “Dromen zijn bedrog” geraakte zijn carrière in de jaren ’90 namelijk ook gelanceerd bij ons. Opvallend koos ie op Suikerrock erg nadrukkelijk om zijn ganse band te laten schitteren tijdens het optreden. Bij “de Waarheid” mocht de sax het laken naar zich toetrekken, maar er waren ook momenten dat de trompet, trombone en de elektrische gitaar op het voorplan kwamen. Borsato zelf dolde ondertussen dan wat met zijn barkruk. De Nederlander ging zo waar een potje luchtgitaar spelen op die omgedraaide barkruk. Later zou hij het als een halter gebruiken om wat gewicht te heffen.

Net als in zijn zaalshows haalde hij Marieke Dollekamp die zijn backing vocals verzorgt even naar de voorgrond voor een duet tijdens “Ik zou het zo weer over doen” dat helaas net zoals in het Sportpaleis meer dan een jaar geleden wat verloren ging omdat de sound van de band de zang overstemde. Percussioniste Sandra Sahupala mocht voor de gelegenheid de Ali B in zichzelf naar boven halen en haar rap skills tonen tijdens “Wat zou je doen?”

Op het einde van “de Waarheid” blies Borsato zijn “v” aan en maakte die stemhebbend zoals we in Vlaanderen correct doen: “vogels niet meer vliegen” klonk het in plaats van “fogels niet meer fliegen”. In Tienen vroeg ie ook wie er “veugels” zegt wat blijkbaar het dialect is in West-Vlaanderen. Best wel wat fans uit die regio bleken afgezakt naar Suikerrock dat in een nieuw jasje steekt. Met de drie verticale ledschermen die visuals tonen aan drie stellingen/pilaren links en rechts van het podium toont het geheel een stuk breder, ook de vipconstructies links en rechts van de Grote Markt zijn de beste manier om vips een goed uitzicht te geven op de concerten zonder dat de die hard fans daardoor hun plek verliezen vooraan het podium (wat wel het geval is bij TW Classic bijvoorbeeld).  Het resultaat is dat Suikerrock een soort arenagevoel wist te creëren in openlucht wat de sfeer ten goede kwam.

“Dromen zijn bedrog” bracht Borsato al halfweg het optreden, eerst traag als ballad, daarna in een snellere versie. Knap was het einde dat ie samen met zijn backings op het einde van de catwalk bracht.  Meerstemmig én a capella brachten de drie het terwijl het publiek de song van ritme bleef voorzien door in de handen te klappen.  Ook “Rood”, “Ik leef niet meer voor jou” en “Je hoeft niet naar huis vannacht” hadden duidelijk hun doel niet gemist en scoorden hoog qua ambiance.  Maar tegenover elk feestnummer stond ook wel een ingetogener nummer. Tijdens “Zij” konden mannen punten scoren bij hun vrouw of vriendin door het zachtjes mee te zingen, wist de Nederlander. Maar veruit het strafste nummer was “Waarom nou jij?” dat ie opdroeg aan iedereen die wel eens iemand verloren heeft in zijn leven, zoals Borsato zijn vader moest afgeven bijvoorbeeld. Tijdens dat nummer kon je in het begin een speld horen vallen op de Grote Markt, later werd het zacht meegezongen door de (voornamelijk vrouwelijke) fans. Het is dan ook geen kleine verdienste van Borsato dat ie tijdens een festivalset zo intimistisch en klein een song kan brengen, al moet gezegd dat ook K3 met Eyo! het publiek die middag op een bepaald moment zeer stil kreeg waarna de song volledig mocht opentrekken.

De misser van de avond voor Borsato was een bindtekst die naar de volle maan verwees en hij de lucht inkeek maar niets zag. Er was in Tienen op dat moment nog lang geen maan te bespeuren en daardoor viel de inleiding van “De bestemming” wat in het water. Maar laat dat vooral detailkritiek wezen. Borsato bleek een terechte en goede afsluiter van Suikerrock in Tienen dit jaar waarbij we vaststellen dat het festival zich succesvol wist te vernieuwen.    

< Bert Hertogs >