Recensie Leon Bridges

Het is alsof hij met een tijdmachine uit het verleden komt, die Leon Bridges. Een charmante jonge kerel uit Texas die zingt met de levenservaring van een doorwinterde soulartiest. Dat Bridges en zijn zeskoppige (!) band een staaltje modegeschiedenis kennen, blijkt uit de bruine maatpakken en elegante jurk waarin ze gehuld gaan. Het gevoel is er al, benieuwd of hij ons werkelijk kan meenemen naar de sixties.

Inzetten doet de Amerikaan met een klepper, ‘Better Man’. Zo geeft hij meteen een van zijn grootste troeven weg. Naast het braafjes brengen van zijn debuutplaat Coming Home gooit hij er nog wat nieuwe nummers doorheen. Zo zijn ‘Brown Skin Girl’, ‘Twistin’ and Groovin’’ en ‘River’ op z’n minst noemenswaardig. Uiteraard maakt ‘Coming Home’ het meeste los. Dat laatste leverde de 26-jarige overigens wereldwijde faam op. Tal van platenlabels wilden hem kost wat kost voor hun kar spannen, maar uiteindelijk tekende hij bij Columbia.

Bridges’ tweede passage door ons land lokt minder geïnteresseerden dan we zouden verwachten van iemand die op de internationale radar staat. Het gemiddelde publiek is iets matuurder, de sfeer bijgevolg iets gemoedelijker. Zelfs Apple kon zijn hitje wel smaken en maakte er een iPhone 6 campagne mee. Leon niet gelaten, die doet gewoon waar ie goed in is.

Zo goed, dat het meer weg heeft van routine dan wat anders. Elk nummer beschrijven als een “little song about love and messing it up” is geen goeie keuze, elke beat mee knippen met de vingers geeft snel een komisch zicht. Het zorgt er niet alleen voor dat wij ons gaan vervelen, ook de achtergrondzangeres staat er maar beteuterd bij te kijken. Zelfs Bridges’ jeugdig enthousiasme verdwijnt na enkele nummers en al snel vervalt de set met elke song meer in de eentonigheid.

Het moet gezegd, als hedendaagse Sam Cooke zet hij onberispelijke vocals neer. Bridges maakt bescheiden kniebuigingen op de maat, maar daar blijft het bij. Hij brengt naar eigen zeggen hommage aan zijn grote voorbeeld en laat daar nu net het schoentje wringen. Het heeft meer weg van een tribuutact dan van een eigen persona. Zo getuigt het optreden niet alleen van weinig persoonlijkheid, ons ligt vaker “imitatie” dan “creatie” op de tong. Retrospectief klopt het plaatje volledig, maar laat uit de gematigde opkomst en reacties blijken dat de hedendaagse muziekfan op zoek is naar originaliteit, ondanks het sixties aspect. Hier en daar een droog Texaans mopje heeft geen effect en wanneer hij samen met zijn gevolg na veertig minuten de coulissen in duikt, slaken we al bijna een zucht van opluchting.

Toch koesteren we een klein sprankeltje hoop dat de bisronde een weinig overtuigende set deels kan goedmaken. Het a capella improvisatienummer zorgt voor een vrolijke noot en voor ‘River’ grijpt Bridges voor de eerste keer vanavond zelf naar de gitaar. Zo’n nummer moet inpakken, verbazen en nog even nazinderen, maar door alweer een platte performance wurmt het zich nog sneller een weg uit ons oor dan het erin kwam. Op het einde van de rit stellen we ons de vraag wat Leon Bridges nu Leon Bridges maakt, want veel van zichzelf heeft de soulzanger hier helaas niet laten zien.

< Yne Van De Mergel >