Recensie Amaluna van Cirque du Soleil

Plat en vol cliché’s. Dat is Amaluna, de jongste show van Cirque du Soleil die tot 25 oktober ons land in Brussel aandoet. De clown Pavel Mikhaylov die zijn zwaard laat recht komen ter hoogte van zijn penis terwijl hij voor Gabriella Argento, de vrouwelijke clown staat, … Zij die verderop dan weer gewillig neervlijt en op hem ligt te wachten, dan weer haar boezem door hem laat kussen,… Veruit het flauwste en erg voorspelbare duo dat we ooit aan het werk zagen, is dit.  Beiden stapelen de cliché’s op. Zelden hebben we ons zo – we wikken onze woorden – geërgerd aan een clownact. Maar daar houdt het dan nog niet mee op. Zo zien we Viktor Lee in deel twee ter hoogte van zijn teelballen met twee witte balletjes jongleren. Zelfs een klein kind – een klein meisje dat in onze buurt zit - heeft de seksuele laag in Amaluna door en slaakt spontaan een “ei!”-kreet uit.  Het zijn momenten dat we onze voetjes naar boven willen doen, zodat het (bedenkelijke) niveau kan passeren. Los van enkele hoogtepunten hangt deze Cirque du Soleil-show, die niet het poëtische niveau haalt van Corteo en ook qua spektakelgehalte moet onderdoen aan Kooza, erg slecht aan elkaar. De spanningsboog is te slap, de running order van de show onlogisch,... En dat terwijl ie maar twee uur en tien minuten (inclusief pauze) duurt.

Peter Pan

Wie “Peter Pan the neverending story” eind 2012 in Vorst Nationaal zag, krijgt meteen een aha-erlebnis bij de start van Amaluna. Ook Cirque due Soleil maakt gebruik van ventilatoren en een gekleurd doek dat op die manier in de lucht mag dansen. Zeker, de première van Amaluna was in het voorjaar van 2012 zodat wellicht Music Hall zijn mosterd is gaan halen bij Cirque en niet omgekeerd, maar toch… Een voorstelling die quasi identiek start (bij Cirque eindigt die ook zo, wat dan weer wat geforceerd overkomt): dat roept bij ons ernstige vragen op wat de creativiteit betreft van dit soort shows.   

Vrouwen doen het solo, mannen in groep

Amaluna – we zien het leven op een eiland waar godinnen regeren en de cyclus van de maan gevolgd wordt: Ama staat voor moeder, luna voor maan – is hoewel het dus een ode moet zijn aan vrouwelijkheid vooral een erg mannelijke voorstelling geworden omdat zowat alle acts van de vrouwen solo‘s zijn terwijl die van de mannen vooral in groep uitgevoerd worden (waardoor de mannen dynamischer overkomen). Niet zelden moet de band – bij gebrek aan halsbrekende toeren qua acrobatie - de zaak oppoken door pure rock (elektrische gitaren, drums, cello) door de speakers te jagen om de handen van het publiek op elkaar te krijgen. Amaluna kent wel een erg banaal en zelfs fragmentarisch coming of age-verhaal tussen Romeo (Evgeny Kurkin) die verliefd is op Miranda (Iuliia Mykhailova). Cali – half hagedis/half mens – zit vol jaloezie en probeert daar een stokje voor te steken. Romeo en Julia, Adam en Eva, The Blue Lagoon,… het is allemaal niet ver weg in dit verhaaltje.

Eenvoud siert

De show start nochtans sterk met het duiken in hoepels op allerhande manieren. Maar soms zit de magie ‘m in de ogenschijnlijke eenvoud van iets. Jianan  Zhang zet een adembenemende diabolo-act neer, draait cirkels om haar as terwijl ze de diabolo in de lucht houdt. Dan weer gooit ze ‘m de lucht in om hem terug vast te grijpen terwijl ze maar met één hand haar koord vastheeft,… In het tweede deel vormt Lili Chao dan weer een constructie met hout, laat die zweven en weet het geheel in balans te houden (op het einde op haar hoofd en vervolgens op een houten paal) terwijl slechts één tik op een klein stukje hout de zaak aan diggelen krijgt. Nieuw is dat weliswaar niet, Cirque Ici dat al enkele jaren met de voorstelling Secret op Zomer van Antwerpen stond, is gekend om zijn waanzinnige houten constructies die live gemaakt worden.

Déjà vu

Dat brengt ons meteen bij het minpunt van Amaluna: erg veel acts hebben we al eens gezien, en zelfs beter. De aerial straps (meer dan wat naar boven en naar beneden gaan en rondtollen is het niet), de jongleeract (zo banaal!), de choreografie (met grote waaier als een pauw), de hoepel met acrobate die de lucht ingaat (voegt nauwelijks iets toe), de wip (teeterboard waarbij een salto naar een hoger niveau maar niet wil lukken), de oneven bars (nochtans de finale van deel 1), … halen allemaal geen buitengewoon niveau dat men van Cirque du Soleil toch mag verwachten.

Balanceren boven waterbak

Vreemd dus dat Amaluna het eerste deel met de oneven bars eindigt terwijl het echte hoogtepunt van de show de waterbak is waarboven Miranda (Iuliia Mykhailova) op één hand balanceert. Die act alleen al is een streling voor het oog voor al wie houdt van anatomie. Mykhailova’s spieren, ribben, enzovoort zijn erg lang te zien (vooral de rechtertribune heeft de beste zichtlijnen). Dat in combinatie met de waterbak waar ze even in onderdompelt, zorgt voor iets speels, jeugdigs, fris en naturel. Die onschuld en dat speelse zou weliswaar in deze act nog beter tot zijn recht komen, mocht ze ofwel in monokini of volledig naakt de act neerzetten. Het zou ook een bijkomende factor kunnen zijn voor de jaloezie die Cali op het einde toont. 

Dweilende hagedissen

Jammer dat na zo’n hoogtepunt alweer de clowns met hun flauwe clownerieën moeten opdraven terwijl de productie blijkbaar onvoldoende tijd heeft om de podiumwissel te doen naar de oneven bars. We zagen zo waar nog enkele acrobaten als hagedis bij de start van die laatste act de podiumvloer dweilen! Of hoe Cirque du Soleil op die manier, door geen gebruik te maken van stage hands, uit zijn rol valt.

Te groot contrast in tempo

Nog andere vreemde productiekeuzes zitten vooraan het tweede deel. Een korte maar snelle teeterboard-act (met twee Belgen) wordt meteen opgevolgd door wat wellicht de traagste act van de show is: die waar de houten constructie gemaakt wordt en in balans gehouden.  Het contrast in tempo is gewoon veel te groot. Wie dan weer de Italiaan Domenico Belgium’s got talent zag winnen dit jaar, weet min of meer wat te verwachten van Romeo (Evgeny Kurkin) aan de Chinese pole. Ook hij zal zich naar beneden laten vallen, remmen met zijn voeten en met zijn hoofd op enkele millimeters boven het podium landen.  De Icarians sluiten de show af – met een kussen aan hun achterwerk aan hun kostuums genaaid -   en doen snelle hand-op-hand acrobatieën al moet ook hier links en rechts gecorrigeerd worden omdat de landing na een achterwaartse salto op de handen en voeten van een ander acrobaat niet geheel correct verliep.

Conclusie: op enkele flitsen na, verveelt Amaluna niet zelden, weet de show geen niveau en kennelijk ook geen tempo te houden, en is dit zeker niet de meest creatieve, poëtische, laat staan spectaculairste show van Cirque du Soleil ooit. Om daar naartoe te gaan en er speciaal je nieuwste paar Louboutins voor uit de kast te halen, …: het is maar cirque hoor, en zelfs lang niet meer zo “nouveau” dus.

< Bert Hertogs >