Recensie Macklemore and Ryan Lewis

Het hoogtepunt van de set van Macklemore and Ryan Lewis op Lollapalooza Berlijn? Ongetwijfeld het moment dat Macklemore verwijst naar de vluchtelingencrisis in Europa en een pluim geeft aan Duitsland omdat het zijn grenzen openstelt. Macklemore looft het humane beleid dus en kan met dat politiek statement op een luid applaus rekenen op de voormalige luchthaven Tempelhof. 50 000 Toeschouwers wist het festival te overtuigen én kan dan ook voor zijn eerste editie het bordje “sold out” boven halen.  Macklemore and Ryan Lewis waren speciaal voor dit festival overgevlogen vanuit Amerika en haalden constant de vaart uit de set door veel te lange babbels tussendoor. Eigenlijk werd het optreden pas na de eerste drie kwartier boeiend.

Zeker, de twee hebben met The Heist – goed voor platina in Duitsland - nog maar één album uit. De opvolger zal niet lang meer op zich laten wachten. “Growing up”, een nummer dat Macklemore schreef voor zijn dochter Sloane die drie maand en half geleden geboren werd, én het recent verschenen “Downtown”, een funky tegenhanger van “Uptown funk” zijn daar al de voorbodes voor. Nummers die Macklemore and Ryan Lewis ook op Lollapalooza lieten horen, maar – zoals te verwachten – nog niet op het enthousiasme konden rekenen als “Thrift shop” of “Can’t hold us” waarbij meisjes op de schouders van hun lief gingen zitten, en de handen massaal in de lucht gingen.

Bij “And we danced” liet Macklemore horen dat ie Go Pro’s en selfies ticks maar een vreemd verschijnsel vindt. Zijn oproep luidde dan ook – geheel terecht – om het nummer ten volle te beleven door mee te dansen. Niet zoals velen doen in een club door de armen te kruisen of te doen alsof je een sms’je aan het versturen bent. De sleutel van het leven, de nummer 1 is “nooit schrik hebben om te dansen” aldus Macklemore. Een cello en viool openen dan weer “Wings”, een tribute aan basketballer Michael Jordan is dat, terwijl het nummer op het einde versterkt wordt door een kinderkoortje op tape.

Niet veel later speelt Macklemore de rechter- en de linkerkant van het publiek tegenover elkaar uit in een wedstrijdje om ter luidst roepen of gillen. Na een stevig meegezwaaid “Irish celebration” met vuurwerk en confetti begeleid, zit de set er na een uur op. Maar de twee komen terug voor een paar toegiften zoals “Downtown”, met heerlijk stereo-effect van een voorbijrijdende brommer in verwerkt én gastzanger Eric Nally die de hoge noten voor zijn rekening mag nemen. Macklemore looft zijn partner “Ryan Lewis” die hij tien jaar geleden ontmoette via Myspace. Grappig om horen is het wanneer hij probeert uit te leggen aan de jonge generatie wat Myspace precies was. Maar hij krijgt ze wel zo ver om in kopstem erg hoog “We love you Ryan” na te zingen. “Fuck that’s fine” laat Macklemore weten die nog een paar keer de hoogste regionen van zijn stem opzoekt. Het publiek – vooral de vrouwen dan – nemen de uitdaging met plezier aan.

Afsluiter “Can’t hold us” is een energiebom, onder andere met die trombone en trompet, en krijgt het terrein in no time aan het springen.

Goede set dus van Macklemore and Ryan Lewis die weliswaar niet kon verbergen dat de twee nog net te weinig in hun catalogus hebben steken om anderhalf uur van begin tot einde boeiend te brengen. Niet zelden was Macklemore tijd aan het winnen en het optreden met lange bindteksten aan het rekken. Een optreden dat trouwens tien minuten korter duurde zodat het prachtige straattheater – een acrobate aan een verlichte ballon – over het publiek kon zweven aan de Main Stage. Op dat vlak is Lollapalooza – meer dan heel wat andere festivals - een belevingsfestival met een Fun Fair (dezelfde als op Sziget) én een Kids zone waar allerlei workshops doorgaan, waar er gesport kan of naar een optreden kan gekeken worden voor de allerjongsten. Net die zones vonden we overdag het aantrekkelijkst om te vertoeven, omdat ze bulken van de creativiteit wat helaas niet altijd gezegd kon worden van wat er op de grote mensen podia stond. Onze prijs naar best creatieve idee op een festival gaat naar een meisje dat anderhalve liter fruitsap in tetrabrik met duct tape bewerkte zodat het geheel een handtas werd. Onze prijs voor misser van de dag gaat naar Lollapalooza die er kennelijk niet in slaagde om aan enkele basisbehoeften te voldoen. Te weinig toiletten en food stands zorgen voor lange wachtrijen tot meer dan een kwartier én wildplassen op het terrein. Voor de tweede en laatste dag, zondag, beloofde de organisator beterschap…

< Bert Hertogs >