Recensie Mijn huis de rest van de wereld en daarbuiten

Met “Mijn huis, de rest van de wereld en daarbuiten” probeert Judith Nab via een installatie in de grote zaal van hetPaleis kinderen en volwassenen aan het denken maar ook aan het fantaseren te zetten. Over de ruimte bijvoorbeeld: of er nog levende wezens zijn buiten mensen. Hoe de aarde er van binnen uit ziet. En hoe je op de bodem van de zee kan geraken bijvoorbeeld. Op basis van het boek dat als voorbereidingsmateriaal diende voor de kinderen op school volgt eerst een voorbespreking. Links en rechts gelooft een kind dat er aliens bestaan, terwijl een ander jongetje dan weer weet dat de binnenkant van de aarde over een kern beschikt met daar rond een mantel…

Mira maakt zich zorgen om wat er allemaal met de aarde gebeurt en wil daarom minister-president wil worden. Daarover gaat het boek in een zin. Die dreigende sfeer komt ook terug op een bepaald moment in de installatie. Nab laat kinderen die ze in Duitsland en Nederland geïnterviewd heeft aan het woord (hoe je de ruimte in kan vliegen zonder brandstof, hoe je onder water zou kunnen leven,…). Daarnaast komen ook wetenschappers zoals Stephen Hawkin (die niet gelooft in god wat dan weer een zeker geloof of fantasie de kop indrukt) en de eerste man op de maan bijvoorbeeld aan het woord.

Nabs installatie is op vlak van dia’s en tekenfilm (een hert door het bos,…) en qua soundscape zeer de moeite. Het probleem is echter dat de kinderen wel zeer veel moeten lezen, en dat die ondertitels voor de derde en vierdejaars uit de lagere school gewoonweg te snel voorbijrazen. Dat in combinatie met de taal van de wetenschappers die op niveau van een volwassene praten, zorgt ervoor dat de kids – niet meer dan logisch overigens – halfweg al afhaken en pas na een tijd, bij een nieuwe prikkel, terug bij de voorstelling zijn.

Nab had ook verder kunnen gaan in de beleving. Wanneer we hebben plaatsgenomen in het huisje zou je bijvoorbeeld verwachten dat de deur ook dicht gaat wanneer het hevig begint te regenen op de schermen. Dat, naast het feit dat ze andere zintuigen ook had kunnen prikkelen en er meer een doe- en beleef-ervaring van had kunnen maken, geeft ons toch het gevoel dat er meer in dit project zat én dat ze de doelgroep (8+) toch ook wel overschatte.  Het mengen van fantasie en wetenschap werkt niet, het ene staat het andere in de weg.

< Bert Hertogs >