Recensie Odesza

Er is een techniek om bij het live uitvoeren van dancemuziek er bezig en tegelijkertijd heel cool uit te zien, zonder veel te moeten doen. Zet om te beginnen je apparatuur op een iets te lage tafel, waardoor je de hele tijd met gebogen rug over je toestellen moet hangen. Laat je muziek zo veel mogelijk uit een laptop komen, maar hou toch de hele tijd minstens één hand bij de knop van een of twee controllers. Wanneer je effectief aan die knop moet draaien, ga dan licht door de knieën en laat je hand met een snelle en agressieve zwiep van je paneel schieten. Herhaal dit doorheen heel je set. Komt je nummer tot een climax, ga dan iets dieper door de knieën en spring plots recht. Zet een paar stappen achteruit voor dramatisch effect.

Harrison Mills en Clayton Knight beheersen deze kunst als geen ander. Samen vormen ze sinds 2012 de band Odesza. Het duo, dat “indie electronica met een stevige beat” brengt, had bij ons een hitje met “Say my name” dat vorig jaar zes weken in de Ultratop 50 genoteerd stond. Daarnaast staan ze bekend om hun remixes van onder meer Sia, Zhu en Hayden James. De groep is aan een stevig tempo aan het groeien: deze avond in de VK was al  een tijdlang uitverkocht.

Odesza trekt een heel jong publiek: de eerste rijen bestaan vooral uit tienermeisjes die niet ouder kunnen zijn dan vijftien, zestien. Bij de opkomst gaan alle smartphones de lucht in. Visueel is de set dan ook zeker in orde: Mills en Knight spelen met knappe, groot geprojecteerde visuals op de achtergrond. Die aandacht voor het visuele is niet erg verrassend, want Harrison Mills studeerde graphic design. Op de voorgrond voeren beide heren bovengenoemde techniek uit, vaak zelfs synchroon. Bij wijze van variatie maken ze af en toe een kwartdraai naar een heel eenvoudige drumset, om met hun nummers mee te trommelen.

De muziek van Odesza is origineel, opzwepend en complexer dan de gemiddelde dancehit van vandaag, maar wat doet de groep toch weinig live! De helft van de tijd lijkt het expressief knoppendraaien van de twee helemaal niks aan de muziek te veranderen, en de nummers vloeien vaak naadloos in elkaar over zonder dat ze iets doen. Het resultaat is dat hun optreden meer lijkt op een dj-set dan op een live concert. Om de vijf nummers, waarvan ook heel wat remixes, leggen ze even alles stil om door een microfoon te roepen hoe “great” we allemaal wel niet zijn.

Daar lijkt de meerderheid van het publiek echter niet om te malen. De toeschouwers gaan wild op afsluiter “Say my name”, ook al doen de heren van Odesza niets meer dan op play drukken om dan samen lustig mee te trommelen. Wie kwam voor een feestje, gaat tevreden naar huis. Wie een live concert verwachtte, blijft op zijn honger.

< Jonas van Boxel >