Recensie U2 wandelt Sportpaleis uit

U2 zette tijdens zijn tweede en laatste concert in het Sportpaleis dit jaar zo waar een nog straffer optreden neer dan het eerste dat al erg goed was. 4 nummers maakten het verschil: “Out of control”, “Desire”, “Angel of Harlem” én “I still haven’t found what I’m looking for”. Maar ook: het publiek was een stuk enthousiaster, de kuip was al erg vroeg bij de les en de ambiance zat er dan ook in no time in bij de 22 500 toeschouwers. Straf ook dat de band het podium verliet net zoals Bono opkwam waardoor het showverloop gewoon straffer was. Tussen het publiek baanden bassist Adam Clayton, gitarist/pianist The Edge en drummer Larry Mullen zich een weg naar de uitgang. Bono volgde als laatste en zong nog even een stukje “People have the power” van Patti Smith. De cirkel was daarmee ook rond. Want het concert begon met dat nummer dat door de speakers klonk terwijl Bono het B-podium opstapte.

Vervolgens geeft Bono een applaus aan het publiek op het B podium alvorens hij The Miracle (Of Joey Ramone) inzet met die hoge “oho”-melodie. Een melodie die het ganse Sportpaleis gretig overneemt en meezingt. The Ramones én Patti Smith zijn trouwens belangrijke figuren voor Bono. De frontman leerde zijn (meisjesachtige) stem aanvaarden toen hij jong was van zodra hij The Ramones leerde kennen. Hij vond dan weer zijn wat nasale klankkleur via Patti Smith (en Tom Verlaine). Andere helden van U2 zijn Gavin Friday (nog steeds een van de beste vrienden van Bono, tevens te zien in de visuals van “Cedarwood Road”) en David Bowie (ook in dezelfde visuals te zien). Het is trouwens geen toeval dat er posters van Kraftwerk en The Clash hangen in het slaapkamertje dat geprojecteerd wordt.

Enthousiast(er) publiek

Bono zei na “City of blinding lights” dat de band twee geweldige dagen heeft gehad. “Laten we dit elke week, elke woensdag doen.” luidde het bij hem. Daarmee liet ie ook duidelijk verstaan het best naar zijn zin te hebben én de sfeer bij het publiek – die beter was dan tijdens het eerste concert – erg te waarderen. “The Miracle (Of Joey Ramone)”, “Out of Control”, hun allereerste single (uit 1979) ooit, “Vertigo” en “I Will Follow” reeg de band in een beweging aan elkaar. Een snelle start, een snedige set ook. Was de band een dag eerder al zeer goed dan stond U2 tijdens hun tweede optreden nóg scherper.  De bas van Adam Clayton klonk lekker door tijdens “Sunday Bloody Sunday” en “Still haven’t found what I’m looking for”. En The Edge bewees dan weer tijdens “October” dat ie naast een erg goeie gitarist ook kon overtuigen als pianist.

Het publiek van zijn kant zong de “oho”-passages luidkeels mee van “Pride” en “With or without you” of klapte dan weer twee maal twee keer mee bij “Even better than the real thing” en een maal gevolgd door twee keer tijdens “Bullet the blue sky”. Heel wat bordjes en vlaggen trouwens in het publiek, niet zelden met een songtekst op. Die verzoekjes hebben misschien wel zin bij een optreden van pakweg Bruce Springsteen, U2 bekijkt ze wel, maar gaat er verder niet op in.

Bono de (relativerende) humorist

Veel journalisten, critici en een deel van het publiek zien wellicht enkel Bono als predikant die opkomt voor een betere wereld, voor mensenrechten en “Power to the people”. Syrië, terreur, onderdrukking en de vluchtelingencrisis is hét hoofdthema van deze show (“Sunday Bloody Sunday”, “Raised by wolves”, “Bullet the blue sky”, “October”). Dat valt niet te ontkennen. Toch is U2 ook een band met zelfrelativerende humor. Wie de videoclip Discotheque bekijkt, merkt dat de ironie er af druipt. Ook in het Sportpaleis liet Bono de humorist in zich los: “Thank you for the rain. Makes us feel at home.” klonk het uit zijn schorre stem die nog meer schuurde dan de dag ervoor. Hilarisch. Of wanneer hij zijn band voorstelt tijdens “Out of control“ en zegt dat The Edge “out of control“ is. Top!

U2: band van het volk

Evert, lid van U2 fanclub Vlaanderen, mocht het B podium op om “Angel of Harlem” mee te spelen op akoestische gitaar. Dat klonk zo goed dat de geluidsmannen zij gitaarspel op het einde prominent op de voorgrond plaatsten in de geluidsmix. Het leek wel alsof ie altijd al deel had uitgemaakt van de Ierse band. Ook Bono was laaiend enthousiast van zijn prestatie. Evert kreeg de gitaar trouwens mee naar huis van The Edge. Of dat nog niet genoeg was, bleek Helène uit Luik een erg pittige blondine tijdens “Mysterious ways”. Ze bewoog met haar heupen dat het een lieve lust was, en zong bij momenten ook samen door dezelfde micro als Bono die het erg naar zijn zin had. “She blew my mind” gaf hij dan ook toe.

Een kus in de nek, gaf de frontman van U2 haar dan ook als beloning én ze kreeg even een smartphone in de hand om daarmee “Desire” live te registeren en te delen met de buitenwereld. De meest domme berichten passeren dan op het grote ledscherm aan online commentaren en slechts na enkele seconden is er al een snuggere die de titel van het nummer plaatst. Te zien aan de reacties waren er hier en daar connectieproblemen in de wereld of problemen met de streaming. Jammer voor hen, want Bono eindigde met een stukje op mondharmonica waarmee hij in een beweging er een stukje “Love me do” van The Beatles er tegenaan gooide.

29 trucks en 7 bussen   

Dat is wat de U2-karavaan nodig heeft om materiaal, crew en band te vervoeren richting Keulen, de volgende halte. Vanop het tweede balkon in het Sportpaleis wordt de geluidsmix gedaan, de belichting én de videoschermen bediend. Tijdens “Cedarwood road” zien we Bono stappen tussen de doorschijnende ledschermen, knap staaltje technologie overigens, waarbij visuals van een straat in de regen voorbijkomen alsof hij in die getekende wereld aan het stappen is. Bij “Invisible” wordt U2 soms belicht tussen die ledschermen, dan weer niet,en is de band zichtbaar dan weer onzichtbaar  met en door de visuals. Tijdens “The fly” zien we dan weer een (Berlijnse) muur opgetrokken worden met zinnen die doen nadenken: “Everything you know is wrong”, “Ambition bites the nails of success”, “beLIEve” en “Rock and roll is entertainment” zijn er maar enkele.  

Na twee dagen U2 in het Sportpaleis kunnen we gerust stellen: There is only one U2. En zowat al de rest mag flink nog wat boterhammetjes eten.

< Bert Hertogs >

De setlist:

People Have the Power (Patti Smith)

1. The Miracle (Of Joey Ramone) 
2. Out of Control
3. Vertigo 
4. I Will Follow 
5. Iris (Hold Me Close) 
6. Cedarwood Road 
7. Song for Someone 
8. Sunday Bloody Sunday (akoestisch met stukje “When Johnny Comes Marching Home“)
9. Raised by Wolves 
10. Until the End of the World (met stukje Love and peace or else en Words)

In doorschijnend ledscreen

1. The Fly (remix Gavin Friday)

1. Invisible 
2. Even Better Than the Real Thing (Fish out water remix)

B podium

1. Mysterious Ways (met stukje Burning down the house)
2. Desire (met stukje Love me do)
3. Angel of Harlem
4. Every Breaking Wave (akoestisch)
5. October 

1. Bullet the Blue Sky (met stukje Ode an die Freude en 19)
2. Zooropa 
3. Where the Streets Have No Name (met stukje uit California)
4. Pride (In the Name of Love) 
5. With or Without You 

Bis:

1. City of Blinding Lights (met intro Stephen Hawking)
2. Beautiful Day (met stukje I remember you)
3. I still haven’t found what I’m looking for (met intro “Mother and Child Reunion“ en einde “People have the power”)

Lees op https://www.concertnews.be/recensietonen.php?
id=2909&kop=U2+in+het+Sportpaleis&waar=Sportpaleis+Merksem de recensie van U2 Dag 1 (13/10) in het Sportpaleis