Recensie Little May

Little May wisselt de Australische warmte in voor Europese herfst en doet een moedige poging om ook onze harten te veroveren. De down-under tegenhanger van The Staves of First Aid Kit begint zoals veel bands in het kleinste zaaltje van de Botanique. Zoals gehoopt zorgt de intieme setting van de Witloof Bar voor een unieke belevenis. Het Australische trio zal misschien nog even op de doorbraak moeten wachten, maar mag spreken van een geslaagde passage door ons belgenlandje.

Het collectief uit Sydney heeft heel wat kilometers te overbruggen om publiek te trekken, vandaar ook dat de Witloof Bar er vanavond akelig leeg bij staat. Velen verkiezen een gezellige vrijdagavond pinten pakken op café boven een relatief onbekende band zien spelen in een ondergronds zaaltje in Brussel.

Die eerste groep heeft de verkeerde keuze gemaakt, en dat kunnen wij beamen. Little May weet op charmante manier in te spelen op het publiek en levert bovendien feilloze versies af van songs die op hun debuutplaat ‘For The Company’ te vinden zijn, een album dat opgenomen werd met de hulp van Aaron Dessner (The National) die bovendien een van hun grote voorbeelden is. Dat doen ze op zo’n manier dat het nooit te melig is, maar wel gemeend en zelfs geloofwaardig.

Gewaagd inzetten met ‘Home’, punten scoren met een Icehouse cover (‘Great Southern Land’) en verrassen met het iets hevigere ‘Dust’. De drie vriendinnen - en extra live muzikante op drums - bewijzen keer op keer dat ze over voldoende capaciteiten beschikken om parels van nummers ook live af te leveren. In de stilte weerklinkt de verwondering van de aanwezigen, maar ook die van de band, die maar niet kan geloven dat een publiek zo aandachtig kan zijn.

Uit de bindteksten blijkt dat de Triple J-protégées de Sydney-sfeer willen delen met de Brusselaars, maar tegelijkertijd ook uitkijken om weer huiswaarts te trekken. De meisjes moeten nog wennen aan het overzees tourleven en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Dat ze iedereen die moeite heeft gedaan om aanwezig te zijn vanavond graag zien, krijgen we ook meermaals te horen.

Van tijd tot tijd laat een band een diepe indruk na, soms is dat door de nummers, soms is dat door de verbondenheid met het publiek. Bij Little May was het een combinatie van beide. Dat ze hier en daar nog kunnen sleutelen aan de performance, zullen we alvast niet ontkennen, maar het was puur en het was eerlijk. Het was de perfecte manier om een lastige vrijdag mee af te sluiten en voldaan onder de wol te kruipen.

< Yne Van De Mergel >