Recensie Kovacs

Donker melancholische soul die van binnen uit komt.  Dat brengt Kovacs. Frontvrouw Sharon Kovacs mag dan maar 25 zijn, ze lijkt de ziel te hebben van een oude vrouw, zo lijkt het wel. “Shades of black” heet het debuutalbum dat in Vlaanderen geen airplay krijgt. Vreemd want qua stem en sfeerzetting doet ze denken aan Grace Jones, Shirley Bassey, Amy Winehouse en Hooverphonic.  Een volle AB Club leek vooral te smullen van “My love” dat schatplichtig is aan de habanera “El Arreglito” en “Wolf” dat dan weer doet denken aan Hooverphonic.  “Mr. Bojangles” dat fluitend start, begeleid door akoestische gitaar en trompet stond wat ons betreft haaks op de rest van het concert omdat het nummer veel lichter is dan Kovacs het bracht. Daarnaast mikte de Nederlandse productie eigenlijk hoger dan een clubshow.

Sharon Kovacs studeerde aan Rock City Institute in Eindhoven. Volgens enkele leerkrachten gebruikte ze haar stem verkeerd en kon ze best op zoek naar een andere ambitie. Kovacs heeft dan ook een rauwe, donkere stem die in het verlengde ligt van Lana Del Rey en Goldfrapp. Het donkere en het grauwe uit zich dan ook in haar composities in mineur. Kovacs houdt van stemmingswisselingen, ook in de AB, maar daardoor voelt het optreden soms niet logisch en niet consequent aan. Zangeressen met een persoonlijkheid hebben haar voorkeur zoals Nina Simone, Tina Turner en Billie Holiday.

Karakteristiek is haar bontkraag, dat geeft haar ook wel de bijnaam The Wolf Lady. Mystieke, nostalgische sfeerschepping. Daar draait de intro bij Kovacs om met video van een volgspot en schaduwspel. Met een violiste links, een oude telefoon die rinkelt (en die ze als micro effect ook gebruikt bij “When the lady’s hurt”), tafeltje met lampje erop, stoeltje en verder een partituur van Piazzolla (die later terug opduikt met Libertango in Strange van Grace Jones),... De sfeer is filmisch, verwijst naar de diva’s van weleer, is theatraal ook (met een snuifje cabaret links en rechts). Alleen, en dat is jammer, is het podium van de AB Club aan de lage kant zodat enkel de eerste rijen goed zien wat er zittend (accordeon, gitaar, viool,…) gebeurt. Verder voelt het podium met zes (drie vrouwen en drie mannen) wel erg gevuld aan.

Kovacs blijkt niet helemaal op de hoogte welke talen er gesproken worden in Brussel, en vermoedt dat het “Frans” en “Belgisch” is. De fans vooraan die haar corrigeren, hoort ze niet meteen door haar in ears. Zelf zegt ze niet zo veel Frans te kunnen praten hoewel ze enkele dagen in Frankrijk vertoefde om haar nieuwe clip op te nemen.  Diggin’ staat ook wat haaks op de rest van het optreden omdat het richting rap/hip hop gaat.

Op een paar beginnersfoutjes links en rechts na zette Kovacs een puik optreden neer van een uur en twintig minuten (wat best lang is voor een debutante). De setlist mocht homogener, het concept – dat goed is – beter aangepast aan een clubzaal en het lage kleine podium.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Intro
2. Whiskey and fun
3. 50 shades of black
4. Night of the nights
5. Strange
6. Fool like you
7. My love
8. Sunday dress
9. Mr. Bojangles
10. When the lady’s hurt
11. A part of this
12. Sound of the underground
13. Diggin’
14. He talks that shit
15. Sour time
16. Wolf
17. The devil you know

Bis:

1. Song for Joel