Recensie Guga Baul Inteam

Een staande ovatie in een uitverkocht CC Merksem. Dat kreeg Inteam van Radio Guga, met als kapitein van het kwintet Guga Baúl. Scoren deed de ploeg vooral met kleinkunst. En hoewel er iets te zeggen valt voor die aanvalstactiek, mocht het vijftal wat ons betreft wat meer variëren. Een pass richting het o zo populaire genre EDM, een assist meer richting hiphop/rap,…  was welkom. Radio Guga mocht dan wel goed spelen, in de afwerking, en in de afwisseling liet het team enkele kansen onbenut.

Met de stem van voetbalcommentator Peter Vandenbempt – waarvan Baúl vermoedt dat ie commentaar geeft op het toilet gezien de intensiteit van sommige zinnen – kondigt de komiek/stemmenimitator/zanger alle bandleden aan, inclusief zichzelf. Met “Goeienavond Marekseum en alle aangespoelden” heet ie het publiek welkom. Volgens de stemmenimitator is George Ezra zowat de Peter Vandenbempt van de muziek. Of dat wil ie ons alvast tonen tijdens diens “Budapest”.

Vooral kleinkunst en Nederlandstalige muziek haalt de bovenhand van deze show. Zeker, ook alternative is aanwezig met Ezra en Editors (“No sound but the wind”). Ozark Henry bootst Baúl deze keer niet na, Tom Smith geldt nu als referentiepunt van onverstaanbaar gebrabbel. Naast een mix van de Kreuners is “Little lion man” van Mumford and Sons veruit een van de meest uptempo songs die weet te scoren op sfeer en gezelligheid om Josje in K3 zoekt K3 te quoten. Admiral Freebee lijkt de Oostendenaar toch niet helemaal onder de knie te hebben bij “Rags ’n run”. Maar Novastars “Wrong” zet Baúl dan weer wél op een hilarische manier neer inclusief Joost Zweegers’ tics nerveux, omdat hij steevast een onrustige indruk geeft tijdens live optredens en geen blijf lijkt te weten met zichzelf, de gitaar en micro(statief). Guga’s Oscar & The Wolf-act (die de pianist inzet op de tonen van Peter en de Wolf) mist dan weer vrouwelijke, glijdende bewegingen, maar met die goud-zilverkleurige folie van eerste hulpverleners, steekt hij wel succesvol de draak met Max Colombie.

Radio Guga is nog het grappigst van al wanneer de frontman zich verspreekt. Zo kondigt hij een versie van “De fanfare van honger en dorst” aan door Eddy Wally, terwijl het er een van Will Tura moest zijn. Even kruipt ie in de huid van Wally, maar een versie op zijn Wally’s brengen, daar waagt hij zich niet aan. Opnieuw kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat freewheelen en improvisatie niet meteen het ding is van Guga Baúl. Jammer, want hier zat meer in en liet ie een open doelkans liggen hoewel die versies van Herman Van Veen, Will Tura en Stef Bos recht in de winkelhaak gingen.  Dat is ook het geval wanneer hij de stem nabootst en het juiste ritme van Guido Belcanto die hij kort na elkaar “Na de dood keren wij weer”, “Op de pechstrook van het leven”, “Op het zeildoek van de botsauto’s “, “Get Lucky”, “Can’t hold us” en “Drank en drugs” laat zingen. Ook de mash up van “Always on my mind” (Elvis / Helmut Lotti) met “Zonder verhaal” (Mama’s Jasje) dat in een beweging overgaat in “Teken van leven” (Mama’s Jasje) is knap afgewerkt.

De ronde van België doet ie met nummers die verwijzen naar het woord “straat”. Dat levert: “Ik wil deze nacht in de straten verdwalen” (Antwerpen), “Lat mie mor lopen” (West-Vlaanderen) en “In de Rue des bouchers” (Brussel) op. Maar voor Limburg vond ie geen uitweg en dus loopt de man zich vast in de verdediging dat er niets in het concept paste, waardoor dat spelverloop ook ineens in duigen valt. Oplossen doet Baúl dat dan maar door “Marina” van Rocco Granata te brengen, met extra veel druk op de longen alsof hij jaren in de mijnen gewerkt heeft.

Nu hij papa is van Gaston kunnen er geen nummers voorbij gaan die hij niet koppelt aan zijn baby.  Hoort ie Eros Ramazzotti dan lijkt hij “Maxi Cosi” wel ergens te horen in een nummer, Clouseau doet hem denken aan “Ik geef nu over” terwijl hij The Jacksons “Don’t blame it on the buggy” en Duran Duran “The Reflux flux flux” hoort zingen. Net zoals hij naar ons aanvoelen iets te veel beroep doet op de kleinkunst,verwijst de kapitein van zijn ploeg ook iets te veelvuldig naar zijn spelersvrouw en privé-leven: “Spreek me liever van Tine Embrechts haar onderkant” luidt het op het in de laatste toegift tijdens de aangepaste versie van Raymond van het Groenewouds “Liefde voor muziek”.

Kortom: Inteam wist te scoren in het CC Merksem, maar liet ook enkele doelkansen onbenut, zodat het een zuinige overwinning bleef. Maar ook daar kan je de nummer één van de wereld mee worden, zagen we een ander team onlangs nog bewijzen.

< Bert Hertogs >