Recensie Marco Borsato Symphonica in Rosso

Maar liefst 11 keer vult Marco Borsato de Ziggo Dome in Amsterdam – heerlijke zaal overigens qua akoestiek en zitcomfort  - voor Symphonica in Rosso, goed voor meer dan 150 000 toeschouwers tijdens de ganse concertreeks. Dat is veel, gigantisch veel in de huidige crisistijden. Geen enkele Belgische artiest of band doet hem dat overigens op dit moment nog na. De Nederlander heeft ook een speciale band met de zaal. In juni 2012 opende hij die met een optreden. Borsato viert zijn 25 jaar op de bühne in stijl met een gouden randje zoals letterlijk ook te zien is op het podium en aan de ledschermen. Alleen ontbrak dat gouden randje zo nu en dan wel eens tijdens de premièreshow van Symphonica in Rosso.

Symphonica in Rosso is negen jaar geleden mee bedacht door Borsato. De succesformule: nummers in een ander jasje steken én laten begeleiden door het symfonische orkest van Guido Dieteren. Het concept werd in 2006 erg goed gesmaakt. Meer dan 300 000 bezoekers gingen toen naar Symphonica in Rosso in de GelreDome.  9 jaar later verschijnt Marco’s nieuwe album “Evenwicht” waarvan “Mooi” de eerste single is. De videoclip laat beelden zien van de natuurfilm “Holland, natuur in de delta”. Ook die beelden waren te zien in de Ziggo Dome trouwens. 

Visuals in interactie met Marco Borsato
Rondom de tribunes op de beide verdiepingen had de productie ledschermen laten aanbrengen met een gouden randje erboven zodat de zaal het verlengde werd van het podium. Bovenin de nok hingen spots in de vorm van een bloem of zon. Het orkest zelf zat op vier verdiepingen links en rechts op het podium. Maar wat nog het meest van al in het oog sprong was de catwalk in de vorm van een elektrische gitaar. Waar de klankkast en een stuk van de snaren liggen, waren schermen waar visuals op te zien waren die soms ook live in interactie gingen met Marco Borsato zoals tijdens “De waarheid” waarbij het leek alsof de zanger over water stapte en er kringetjes vormden onder zijn voeten. Een gelijkaardig effect maar dan met stervormige figuren zagen we bij “Vrij zijn”.

Meezingfestijn
Zeker, het publiek had er zin in en zong de klassiekers van begin tot einde mee: “Zij”, “De waarheid”, “Je hoeft niet naar huis vannacht”, “Rood”, “Dromen zijn bedrog”, “De bestemming”, “Vrij zijn” en een ontzettend indrukwekkend “Ik leef niet meer voor jou” dat het publiek al zong nog voor Borsato überhaupt kon beginnen met zingen waren er maar enkele. De zanger die overigens wat verkouden bleek – zo kreeg ie tijdens een nummer te kampen met een hoestbui - had namelijk de verkeerde microfoon van op de piano gehaald en er kwam dan ook helemaal niets uit. Gelukkig voor hem bleef het publiek die eerste zinnen gewoon zelf zingen tot hij de juiste microfoon gevonden had. Borsato was even uit zijn gewone doen. Je kon duidelijk aan hem zien dat ie verveeld was om de microwissel en dat hem dat even stress bezorgde. Een productiefoutje dat  wellicht niet meer zal gebeuren tijdens de volgende shows.

Vreemd showverloop
Dat het de eerste was uit een reeks van elf voelden we helaas ook iets te vaak. De overgangen tussen nummers, de setlist, de flow, de spanningsboog, de bindteksten,… de show kwam nog niet zo lekker over als een samenhangend geheel en bleek nog te weinig geolied. Ook sommige keuzes waren op zijn zachtst gezegd bijzonder. Borsato opende het concert met “Oud en afgedankt” begeleid door video in zwart wit van gepensioneerden. Een nummer vol maatschappijkritiek, dat als binnenkomer wel erg heavy aanvoelde. Ook “Voor altijd” wist nauwelijks de aandacht van het publiek te houden, al zorgden die kaarsjes die rondom de zaal geprojecteerd werden, wel voor een knap effect. “Was mij”, “Zwart en wit”(met live beelden van Borsato in zwart en wit op polaroidvisuals), “Branden aan de zon” en “Domenica”, naar Zucchero, wisten – wegens minder gekend – ook maar op matig enthousiasme te rekenen. Zeggen dat Symphonica in Rosso geen inkakmomenten kende, is de waarheid dus oneer aandoen.  Aan de andere kant koos Borsato niet voor de gemakkelijkste weg, wat op zich ook een verdienste is.

Special guests? Nah! Geef het publiek toch maar gewoon Borsato.
De toeschouwers bleken vooral voor Borsato te zijn gekomen. “Senza una donna” zong het publiek wel mee met Zucchero, maar bij “Per colpa di chi” klapten wel erg weinig mensen mee in vergelijking met de Borsatohits. Hier lieten Borsato en Zucchero een kans liggen om “Per colpa di chi” live te koppelen aan “Wie” (dat dezelfde melodie heeft overigens). Jammer trouwens dat er geen echt duet in zat tussen de twee heren. “Domenica” mocht Borsato wel in het Nederlands inzetten, maar van zodra hij Zucchero – zijn jeugdheld - aangekondigd had die het nummer in het Italiaans mocht afwerken, mocht de Nederlander het podium af. De zaal reageerde verder maar lauwtjes op O’G3NE toen het meidentrio “Magic” zong als special guest. De artiest die nog het meest wist te scoren, was Jeroen van Koningsbrugge met “Wit licht” van Borsato. Voor de gelegenheid hadden de geluidsmannen het volume een aardig stukje harder gezet, zodat stil blijven zitten echt geen optie was. Maar we kunnen ons net als tijdens Vlaamse producties niet van de indruk ontdoen dat special guests tijdens optredens doorgaans niet werken en het publiek het eerder aanvoelt aan show vullers.

Vluggertje luchtacrobatie
“Vlinder” (1 luchtacrobate in de aerial silk), “Rood” (3 luchtacrobates in de aerial silk) en “Binnen” (3 luchtacrobates in een hoepel) voegden eigenlijk op visueel vlak niet zo gek veel toe aan het optreden. Bij “Binnen” schoten ze pas op het einde in actie, zodat de artistieke inbreng wel erg beperkt bleef bij het nummer. Concreet zagen we niet veel meerwaarde en eerlijk? We hebben al straffere dingen gezien dan wat Symphonica in Rosso richting nok liet zweven.

Puike live band en orkest
De crème de la crème is dan ook een erg sterke live band van Borsato in combinatie met Guido’s Orchestra. “Ik leef niet meer voor jou” met celli die kort aanstrijken, “Binnen” dat start op de marimba en “Vlinder” waren in deze live versie met stip een van de pareltjes van de avond. En wie het toch allemaal niet zo begrepen had met een symfonisch orkest, werd ook op zijn wenken bediend. Beats, jawel een percussieversie en danceversie van “Rood” en “Muziek” knalden door de speakers in de Ziggo Dome.

Marco Borsato Symphonica in Rosso was dus lang niet altijd symfonisch (niet alle nummers werden gearrangeerd voor orkest, er was ook dance te horen).  Dat, samen met een vreemde opbouw van de setlist (met niet voor de hand liggende songkeuzes ook) en een showverloop dat nog lang niet geolied verliep, maakt dat er meer in deze show zat dan Borsato en co er totnogtoe uithaalden. Dat komt wellicht nog. Het is gewoon een kwestie van tijd.

< Bert Hertogs >

Marco Borsato Symphonica in Rosso met Guido’s Orchestra, Zucchero, O’G3NE en Jeroen van Koningsbrugge nog op 24, 27, 28, 31 oktober, 1 november 2015 en in 2016 op 24, 25, 27, 28 februari en 2 maart.
Zucchero geeft op 17 oktober 2016 een concert in de Ziggo Dome in Amsterdam.

De setlist:

1. Oud en afgedankt
2. Laat maar los
3. Zij
4. Je hoeft niet naar huis vannacht
5. Voor altijd
6. Was mij
7. Magic (O’G3NE)
8. De bestemming
9. Zwart en wit
10. Mooi
11. Vlinder
12. Margherita
13. Dromen zijn bedrog
14. Wit licht (Jeroen van Koningsbrugge)
15. Rood
16. Afscheid nemen bestaat niet
17. De waarheid
18. Wat zou je doen (met Cheyenne als rapper)
19. Vreemde handen
20. Domenica (Marco Borsato, vervolgens Zucchero)
21. Senza una donna (Zucchero)
22. Per colpa di chi (Zucchero)
23. Branden aan de zon
24. Vrij zijn
25. Ik leef niet meer voor jou
26. Binnen
27. Muziek
28. Breng jij mij naar huis
29. Als alle lichten zijn gedoofd