Recensie Dornik en Rhye

We kregen pas last minute te horen dat Dornik geen eigen show in de Witloof Bar zou spelen, maar wel zou aantreden in het voorprogramma van Rhye in de Orangerie. Twee voor de prijs van één, denken we dan.

Khadja Bonet doet met tweezesde van Rhye een poging om een handvol mensen op te warmen. Haar weinig variërende jazzy nummers blazen ons niet meteen van onze sokken, al verraden haar stemtechniek en -geluid wel dat ergens een greintje potentieel nog wacht om het daglicht te zien.

Dornik dan brengt wat leven in het gebeuren met zijn iets meer up-tempo R&B en soulnummers. De provisoire set-up doet echter af aan de klank in de Orangerie. De drums staan rechts op het podium opgesteld en klinken net iets te sterk door. Dorniks soms zwakke vocal haalt bij momenten de bovenhand niet, waardoor het soms aanvoelt alsof we als onderdanige  kippen mee staan te knikken op wat de Brit met ondersteunende armbewegingen over probeert te brengen. Trouwens, de MJ-achtige manier van ademhaling mag hij zeker achterwege laten.  Als voormalig drummer van classy diva Jessie Ware weet Dornik hoe het moet, helaas vertaalt zich dat (nog) niet live. Amper 25 minuten nadat hij op scène verscheen, duikt hij de coulissen in. Waarschijnlijk om de verwonding die hij opliep op zijn lastige reis naar ons land te gaan verzorgen. Het was zo zijn dag niet, laten we het daar op houden.

Gelukkig zijn de heren van Rhye er nog om de avond goed te maken. Hun terugkeer naar Brussel bracht hoge verwachtingen met zich mee. Net voor het startschot is het drummen voor een plaatsje in de Orangerie. Met de blikken hevig op het podium gericht en een biertje in de hand, is het publiek klaar voor het fragiele repertoire van Rhye. Onder duistere schemer treden de vijf muzikanten aan, waarna even later de man met de golden voice komt betoveren. Op dat vlak gaat hij nergens de mist in, het zit enorm strak. Waar de songs echter doordrenkt zijn van emotie, mist het de set zelf aan overtuigingskracht. Je mag dan nog zo feilloos nummers live neerzetten, wanneer de klik met de toeschouwer ontbreekt, is er een soort onzichtbare barrière die belet echt in vervoering te brengen. Wil dat zeggen dat het geen goed optreden  was? Zeker niet, maar eerder dat het zestal nog moet ontdekken hoe het de  kracht die verscholen zit achter die parels van nummers kan vertalen in een show die je bij de keel grijpt, je een uur lang niet loslaat en bovendien nog enkele dagen nazindert.  Dan pas kunnen we hier spreken van een quasi-perfecte set.

< Yne Van De Mergel >