Recensie Swim Deep

Swim Deep in de Brusselse Witloof Bar, dat is een beetje thuiskomen voor hen. Zowel hun eerste plaat ‘Where the Heaven Are We’ als recent uitgebrachte opvolger ‘Mothers’ namen ze op in onze hoofdstad. Reden genoeg om er ook live hun kunnen te bewijzen.

Begroeten doet Swim Deep toepasselijk met ‘Namaste’ en de sfeer zit er van bij de start goed in. Iedereen schudt onbezorgd met de heupen en handen gaan in de lucht. Die psychedelische indiepop van het Engelse kwintet smaakt. Qua stijl hier en daar te vergelijken met furoremakers The 1975, soms heeft het weg van The Drums. De mannen van Swim Deep willen met die recente langspeler iets meer mainstream en vooral toegankelijker klinken, hun genrecollega’s bewijzen dat het kan.

Het publiek bestaat voornamelijk uit tienermeisjes die ofwel in meidengroep, ofwel met het vriendje aan hun zij elk woord meebrullen met frontman Austin Williams. Tom Higgins, Cavan McCarthy en James Balmont wisselen graag van instrument, gitaar noch synth heeft geheimen voor hen. Zachary Robinson doet het dan weer uitstekend achter de drums, terwijl Williams zelf zijn gitaar soms inruilt voor tamboerijn, andere keren doet hij het gewoon met zijn stem.

Dat de Witloof niet uitverkocht is, laten ze niet aan hun hart komen. Swim Deep levert een energieke set af die geen seconde verveelt. Enkel tijdens ‘Imagination’ verslapt onze aandacht even, wanneer Williams rechts op het podium McCarthy’s synths inpalmt en een iets emotionelere versie van zichzelf laat zien. Daarna pikt het tempo weer op met onder andere topper ‘Honey’ en ‘King City’. Het achtminutenlange ‘Fueiho Boogie’ vliegt in een mum van tijd voorbij. ‘Laniakea’ is hekkensluiter vanavond.

Het concept van encores lijkt onbekend voor McCarthy, die per ongeluk het eerste bisnummer aankondigt terwijl de rest van de band van het podium verdwenen is. Verdwaasd verlaat hij ook nog even de zaal, om dan onder aanmoedigend applaus en geroep terug te keren. Tot niemands verrassing zet het vijftal dan stevig in met hitje ‘She Changes The Weather’, waarin de frontman een gelijkaardige verlossende kreet slaakt als bij het begin. Afsluiten doen ze met een knal in de vorm van ‘To My Brother’ en voldaan verlaten ze de scène.

< Yne Van De Mergel >