Recensie Pippi Langkous - Pippi zet de boel op stelten

Aan de Arenbergschouwburg heerst een drukte van jewelste. Massa’s pers, hordes bekende Vlamingen met hun gezin en hier en daar een nobele onbekende die eveneens tickets heeft weten te bemachtigen. De meeste kindjes zijn uitgerust met een oranje pruik met vlechtjes en zo hoort het ook op de première van “Pippi zet de boel op stelten”.

In deze Nederlands-Vlaamse coproductie neemt Stany Crets de regie voor zijn rekening. Diezelfde Stany Crets heeft eveneens het script geschreven en dit is ook duidelijk te merken. De dialogen ademen zijn creativiteit en spitsvondige humor uit, wat maakt dat de voorstelling niet enkel voor kinderen leuk is. Ook volwassenen zullen merken dat zij er iets aan hebben. De tekstuele humor is immers echt gericht op volwassenen terwijl de situationele humor, de slapstick, meer toegespitst is op de kinderen in het publiek.

Voor Crets is dit de eerste productie voor kinderen maar dat is nauwelijks te merken. Hij heeft een samenhangend verhaal geschreven dat het publiek meevoert naar een wereld waar alles kan. Voor volwassenen is het overigens pure nostalgie want wie de verhalen van Pippi kent, zal merken dat Crets voor sommige stukken behoorlijk dicht bij scènes uit de oorspronkelijke films is gebleven. Zo is er bijvoorbeeld de scène waar Pippi bij Tommy en Annika’s mama is uitgenodigd op theevisite.

Crets doorbreekt overigens meermaals de figuurlijke vierde wand. Hij laat zijn acteurs niet alleen de kinderen aanspreken maar breidt de bespeelbare oppervlakte ook uit naar de zaal. Op die manier wordt het publiek helemaal meegezogen in het verhaal.

Crets heeft voor de muziek beroep gedaan op de creativiteit van Ronny Mosuse en Ivo de Wijs. Beide heren hebben de overbekende soundtrack (Hai Pippi Langkous) gebruikt maar daarnaast hebben ze een heel arsenaal aan nieuwe liedjes bij elkaar geschreven. Hiervoor zijn zij bij verschillende muziekgenres ten rade gegaan. Dit resulteert in composities die geschreven zijn met een knipoog naar The Beatles, tangomuziek (Hoe het hoort), Tom Waits en de soulmuziek (De koning)

Ook het decorontwerp van Arno Bremers was zeer indrukwekkend.  Met beperkte middelen creëert hij verschillende settings en de decorovergangen zijn zeer goed geïntegreerd in het geheel.

Wat de acteurs betreft heb ik toch enkele bemerkingen.

De hoofdrol werd op deze première, wegens ziekte van Amaryllis Uiterlinden, door Fleur Brusselmans vertolkt. Bij het grote publiek is zij waarschijnlijk vooral bekend door haar optreden in “Op zoek naar Maria” waar ze tweede eindigde. Toch ben ik geen hele grote fan van haar. Haar stem is wat mij betreft aan de scherpe, schelle kant en in de dialogen komt ze soms iets te gemaakt over.  Toch verdient ze een compliment voor de manier waarop ze zich, in de korte tijd die ze had, heeft ingewerkt in de rol. Op zo een korte tijd een hoofdrol instuderen en zich eigen maken is geen eenvoudige opdracht en ze heeft die wel met glans vervuld.

Kes Blans, die de rol van Tommy voor zijn rekening neemt, kon mij ook niet geheel bekoren. Het leek of hij enorme moeite had met het dansen en zingen tegelijk waardoor hij overklast werd door zijn medespelers.

Een laatste punt van kritiek, wat mij betreft, is de duur van de voorstelling. De show duurde ruim 2u en voor een kindervoorstelling is dit wel aan de lange kant. Het is dan ook niet eenvoudig om kinderen zo lang te boeien hoewel Crets hier toch behoorlijk in slaagt.

Toch kan ik besluiten dat deze musical zeker de moeite waard is, zowel voor kinderen als voor volwassen. Een ticket voor deze musical staat garant voor een avondje ontspanning.

< Mieke Van Cotthem >