Recensie Jamie Woon

Na een lange radiostilte is Jamie Woon terug. Je weet wel, die kerel met de zeemzoete stem van monsterhit ‘Lady Luck’, en van die mysterieuze ‘Night Air’ clip. Eerder dit jaar kondigde een samenwerking met Portico aan dat Woon de handdoek nog niet in de ring gegooid had op vlak van muziek. In augustus kwam dan de verlossing, zijn nieuwe single ‘Sharpness’ zorgde meteen voor een online hype en de tweede plaat ligt sinds 6 november officieel in de rekken. ‘Making Time’ is deze week trouwens Album van de Week bij Zender op Studio Brussel.

Hier komt Jamie Woon bijna vier jaar na zijn uitverkochte AB show zijn nieuwe album voorstellen in de Orangerie en ook dat ging de laatste weken niet onopgemerkt voorbij. Al snel kreeg de show ‘uitverkocht’ om de nek en talrijke wanhopige zielen probeerden nog een ticket te scoren tot het allerlaatste moment.

Jamie Woon is na al die tijd zijn hemelse stem in alle geval niet verloren, alleen gooit hij het nu met die tweede langspeler over een andere boeg. Voor hem draait het hele album om het liveaspect van muziek. Al bewijst het uiterst moeilijk te zijn om na vier jaar afwezigheid een overdonderende comeback maken, tenzij je Adele heet, natuurlijk. De nieuwe nummers beschikken nu eenmaal niet over zo veel radiogehalte als de oudere nummers en dat weerspiegelt zich ook in het onthaal van die tracks live. Met aftrappers ‘Lament’ en ‘Movement’ spreken we van een matige start.

‘Night Air’ bewijst nog altijd de favoriet te zijn en met net dat als derde nummer legt Jamie meteen de lat (te) hoog. Hij doet er bovendien nog een schepje bovenop door meteen daarna te betoveren met toppers ‘Spirals’ en ‘Blue Truth’ die zorgen voor momenten van euforie. Het akoestisch gebrachte ‘Skin’ is mooi zonder meer, soulvolle Aaliyah cover ‘Try Again’ is misschien wel het hoogtepunt van de avond. Daarna vervalt de set in langgerekte instrumentale delen waarin af en toe ‘ooh’ of ‘aah’ klinkt van de singer-songwriter en zijn backing vocals. Die nieuwe nummers zijn dan wel tof om op te jammen – en de manier waarop Woon en zijn bandleden op relaxte wijze het hoofd knikken, wekt hier en daar toch een glimlachje op – het zijn niet dat soort hitjes en stiekeme gluiperds die je bij het nekvel pakken en je in vervoering brengen.

Jamie Woon wisselt gedurende het concert telkens af van akoestische gitaar, geen enkel ander instrument komt er voor hem aan te pas. Tijdens ‘Shoulda’ doet hij het even zonder, en staat ie als een doodeenvoudige jongen met zijn sportschoen tegen de planken te schoppen. Op zich heeft het wel iets charmerends, maar wat er nu zo anders zou zijn aan de liveshows, blijft een raadsel. Voor ‘Celebration’ nemen de twee achtergrondzangers Willy Masons zangpartij voor zich. Wat wel bewonderenswaardig is en dus een eervolle vermelding verdient, is dat alles hier live is. Dat in tegenstelling tot veel popzangers die extra stemmen meebrengen om het bandje te verbergen.

Het Belgische publiek onthaalt ‘Sharpness’ met het nodige applaus en gefluit en dat is genoeg om de jongens nadien te overtuigen nog wat extra nummers uit hun mouw te schudden. Woon bewaart het beste voor laatst en na ‘Message’ mag een ineengeweven versie van ‘Thunder’ met ‘Lady Luck’ de avond afsluiten. Wat voor ons ontbrak? Die schitterende songs van zijn debuutalbum, vooral ‘Spirits’ en ‘TMRW’, dat mysterieuze tintje dat ons mede door die iets meer elektronische sound in een duister sprookjeswoud deed wanen. Hier miste vooral de immersie in de muziek en in tegenstelling tot wat de Brit zelf beweert, slaat hij net daar toch de bal mis.

< Yne Van De Mergel >

De setlist:

1. Lament
2. Movement
3. Night Air
4. Spirals
5. Blue Truth
6. Skin
7. Try Again
8. Dedication
9. Forgiven
10. Little Wonder
11. Shoulda
12. Celebration
13. Sharpness

Bis:

1. Message
2. Thunder
3. Lady Luck