Recensie Jacques Vermeire Veel Vijven en Zessen

Jacques Vermeire stopt met commerciële voorstellingen. “Veel Vijven en zessen” is dan ook zijn laatste comedy-show die een breed publiek wil aanspreken. Met succes overigens want de Stadsschouwburg in Antwerpen zat vol. Connecties met de minister van media Sven Gatz moeten er straks voor zorgen dat Vermeire eindelijk terug in de kleinere theaters kan spelen met subsidies. Zijn plan is erg ingenieus: een paar acts doen die helemaal niet om te lachen zijn. Het resultaat is gewoon hilarisch. De film Max mag dan wel 21 jaar oud zijn, wanneer Vermeire aan het dansen slaat, inclusief het betere smoelenwerk, werkt hij tot tranen toe nog steeds op de lachspieren.

Move like Michael Jackson, de Vogeltjesdans, de sirtaki, de twist, tapdans, en Gangnam Style moeten er allemaal aan geloven. Maar in deel twee doet ie er nog een schepje bovenop door Rosas danst Rosas, ooit geplagieerd door Beyoncé, op een stoel te proberen nadoen op onsamenhangende muziek die hij zelf brengt. Vooral in het tweede deel kruipt Jacques Vermeire in de huid van enkele typetjes zoals Fonske Verzele, Gili de la Tirette, en de homo Kevin Vermeulen die zijn levensvisie uit de doeken doet: “Mijn leven is als een onderbroek. Kort en bescheten.” In deel één passeert enkel DDT. Openen doet Vermeire met een warming up. Blijkt dat er een vrouw aanwezig is die ouder is dan 90. Wanneer ze de komiek erop wijst dat hij tijdens zijn kleine marktbevraging (leeftijdcategorieën) de 90-plussers niet vermeld heeft, onderbreekt ze even de show en ontvangt een daverend applaus van de rest van het publiek. Vermeire krijgt een kalender mee met de foto van beiden op.

“Veel vijven en zessen” bevat bijzonder veel pis-,kak- en seksueel getinte humor zoals de openingszin: “je hebt mooie benen. Wanneer gaan ze open?” of “ik kan likken als Lassie.” Hoewel de comedian daar blijkbaar erg stevig mee weet te scoren bij zijn publiek, toont hij daarmee toch een iets te eenzijdige kant van zijn talent als humorist. Over Di Rupo: “de man die voor hem liep was zijn broekhouder.”,  “toen hij de verkiezingen verloren had, kwam ie in een post-anale depressie”, “bij Sven Gatz thuis speelde hij op de flikkerkast en ging daarna voor een spelletje trekbiljart”. Ook de lesbiennes blijven niet gespaard, zowat alle uitdrukkingen met “pot”, van “pottenkijkers” tot “van de pot gerukt” komen dan langs. Maggie De Block blijft voor heel wat humoristen een dankbaar figuur om de spot mee te drijven, om zaken uit te vergroten. “Als Maggie De Block euthanasie wil plegen: is dat dan met een pikuur of een harpoen?”

Niet alles werkt overigens in Antwerpen. De humor van “Als een man zijn diensten aanbiedt, is het een zakenman. Als een vrouw dat doet, is het een hoer.” is halfweg uitgewerkt wanneer Vermeire blijft variëren op deze uitdrukking en hij wil aantonen dat vrouwen al snel een minder goede reputatie hebben dan mannen in onze samenleving. Het idee is goed, maar de grap te snel uitgewerkt. Sterk is hij dan weer wel wanneer hij de draak steekt met vegetariërs: “als je dan toch van dieren houdt, waarom eet je dan die beesten hun eten op?”

Geniaal is Vermeire vervolgens wanneer hij dancemuziek, inclusief Tomorrowland, en het gebrek aan creativiteit bij een deel van die sector, parodieert in To Mokum Land waarbij hij Basto (Jef Martens) vroeg om aan de slag te gaan met de melodie van “Brand in Mokum”, een klassieker bij jeugdbewegingen. Vermeire zelf heeft bij de scouts gezeten. Verder liet ie zijn repertoire als zanger liggen. Nummers als “A wonderful world”, “Ma caravane”, “Max” en “Mein sonnenbril” kwamen dus niet aan bod.      

Wanneer hij een typetje een verhaal laat doen dat uiteindelijk verdacht veel gelijkenissen vertoont met enkele zaken uit het privé-leven van de komiek, toont ie dat humor niet per se platvloers moet zijn maar ook slim in elkaar kan zitten. Het is aangever Dirk Bauters die hem daar fijntjes op wijst. Hoewel Bauters lang niet slecht is als aangever, kunnen we ons toch niet van de indruk ontdoen dat Luc Verschueren in de rol van de pineut én met zijn manier van smoelentrekken, toch een rijker en bredere waaier aan humor aankan. Bauters kwam nu nog erg tekstgebonden over.

“Veel vijven en zessen” staat garant voor een degelijke humoristische avond, ideaal om je hoofd leeg te maken met dit pretentieloos entertainment. Jacques Vermeire bewijst opnieuw dat hij moeiteloos een zaal kan vullen – wat in de huidige tijden lang niet vanzelfsprekend is – en het op zijn hand krijgt. Alleen mocht dat wat ons betreft met een rijker palet aan humor. “Veel vijven en zessen” – hoewel de humor scoorde - was ons wat te eenzijdig qua soort humor.

< Bert Hertogs >