Recensie Tom Vanstiphout | Playing Guitar Helps

Gewoonlijk staat hij als gitarist ergens achteraan bij Milow. Maar naar aanleiding van de cd-release van zijn nieuwste solo-album, mocht Tom Vanstiphout zijn plaats in de spotlights opeisen. Het werd een kort optreden waarbij hij zijn publiek vooral kennis liet maken met de liedjes uit “Playing Guitar Helps“. En er zaten weer heel erg mooie songs tussen. “Pins on a map” had een heerlijke, snelle intro op akoestische gitaar, een mooie melodie en daarbij een gevoelige tekst over een vader die altijd op weg is en zich afvraagt hoe het met zijn zoontje gaat. Allemaal heel sentimenteel en in de lijn van wat we konden verwachten van Tom Vanstiphout. Maar af en toe zat er ook iets stevigers bij, zoals het slot van “The sidekick” of “The guitar man”. Dan liet Tom zich even gaan op elektrische gitaar en rockte het even stevig in de club van de Arenberg.

Tom Vanstiphout staat gekend voor zijn eerder trage, romantische singer-songwritersongs waarbij hij zichzelf begeleidt op akoestische gitaar. Het was dan ook verfrissend dat het eerste nummer dat hij van “Playing Guitar Helps“ speelde een erg funky klank had. “Happiness” had een relaxe retro-sound die geaccentueerd werd door toetsenwerk van Remko Kühne op zijn Hammondorgel. Bij de “boom boom” uit het refrein zagen we bassist Bart Delacourt volledig mee opgaan in het ritme. Samen met Toni verzorgde hij de backings om zo een lekker afgewerkte klank af te leveren. Dat het publiek dit ook kon smaken, was op te merken aan het feit dat de hoofdjes braaf mee wiegden. 

Het stevigere gitaarwerk vonden we terug in onder andere “The guitar man”, een cover van een hit waar Bread in 1972 succes mee scoorde. Een erg toepasselijk nummer dat eerst rustig voortkabbelde en dan op het einde openspatte in een heerlijke gitaarsolo van Tom Vanstiphout op elektrische gitaar met ondersteuning van Remko Kühne op synthesizer om zo net dat slepende nog mee te geven. Tijdens dit stuk stonden Tom en bassist Bart Delacourt naar elkaar toegekeerd op te gaan in de muziek. Het leek wel alsof ze een duel aan het uitvechten waren tussen gitaar en bas. De passie voor hun job droop er gewoonweg af. 

Het meest moderne en zowaar nog funkier nummer dan “Happiness” was “Admiral Freebee, why did you lie to me?”. Een concrete verklaring voor zijn grieven kregen we niet. We moesten het doen met: “Op alle mogelijke manieren heeft die mens stokken in mijn wielen gestoken. … Het gaat over vrouwen en drank. Dat gaat al terug van in het middelbaar.” De vete loopt dus al een tijdje, al hebben we het vermoeden dat de wonde niet zo diep zit. In de studio was er een gospelkoortje om “Shame” in te zingen, maar dat geraakte nu niet op het podium. Daarom deed Tom beroep op zijn publiek met volgende instructies: ”Die tweede partij moet echt met heel veel vuur en tetten vooruit. Ik verwacht grootse dingen.” Er werd wel meegezongen, maar echt geweldig hard klonk dat niet. Wat het tweede deel van de instructies betreft, gaan we ons van verder commentaar onthouden. Het werd wel een erg leuk nummer waarbij we makkelijk meegezogen werden in het ritme. We werden nog vergast op een knappe drumsolo van Toni Vitacolonna en een heerlijke gitaarsolo van Tom, die wat ons betreft nog net iets langer had mogen duren. 

Uiteraard bracht Tom Vanstiphout ook rustige nummers. “Songbird” en “Ghost” waren erg gevoelige nummer waar de akoestische gitaar en de piano voor een zacht muziekje zorgden. Het waren dan ook het genre nummers dat we verwacht hadden op de nieuwe cd: liedjes om stil van te worden en rustig naar de tekst te luisteren. “Pins on a map” was ook een rustig nummer, maar had net iets meer tempo. En het had vooral een erg knappe en snelle intro op de gitaar. Tom kreeg zo’n spontane, positieve reactie na het spelen van het begin, dat hij reageerde met: “Dank u. Nog eens?”, waarna hij tot vreugde van het publiek het rifje nog eens opnieuw speelde. 

We hadden “Pins on a map” bijna uitgeroepen tot het mooiste nummer van de avond tot we bij de toegiften “Sorry” hoorden. Instrumentaal had het nummer niet erg veel om het lijf. We hoorden vooral Remko Kühne zachtjes op piano. Het was vooral de tekst en de gevoelige interpretatie die erg veel indruk maakten. Tom Vanstiphout heeft het nummer opgedragen aan de vader van de Syrische kleuter Aylan, die enkele maanden geleden dood aanspoelde op het strand. Het was dan ook een erg sociaal geëngageerde tekst waarbij Tom op een bepaald moment zijn achtjarig zoontje de opmerking laat maken: “We hebben nog een extra bed en de meeste van mijn vriendjes ook. Waarom nodigen we hen niet uit?” Hoe leg je dan aan een kind uit dat de politiek een andere weg op wil? Een moeilijk thema, een ingewikkelde crisis, maar het leverde in ieder geval een mooi lied op. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Greyhound
2. Happiness
3. The sidekick
4. Songbird
5. Nashville
6. Pins on a map
7. Ghost
8. Little beams of light
9. The guitar man (Bread cover)
10. Admiral Freebee, why did you lie to me? 

Bis:

1. Sorry
2. The maker (Daniel Lanois cover)
3. Miracle dust 

Band:

Tom Vanstiphout (gitaar en zang)
Toni Vitacolonna (drums)
Bart Delacourt (bas)
Remko Kühne (toetsen)