Recensie Isabelle Beernaert | Under my skin

Isabelle Beernaert mag met haar nieuwste productie ‘Under my skin’ alweer een staande ovatie afvinken. En die verdient ze. Beernaert werd een bekend gezicht als een van de choreografen van So You Think You Can Dance, maar is die stempel ondertussen al een tijdje ontgroeit. ‘Under My Skin’ is haar zesde productie waarin ze ons opnieuw meeneemt in haar tour de l’amour. Onderhuidse gevoelens als die eerste prikkelende vlinders en jeukend verleidelijk bedrog die tot uiting komen in dierlijke en sierlijke bewegingen, maar de sfeer is milder deze keer. Terwijl ze in ‘Ne me quitte pas’ en ‘C’est la vie’ brute, woeste realiteit toonde, ligt bij ‘Under My Skin’ meer de focus op de zachtere tederheid van het liefdesspel. Ook al komt er verleiding en bedrog aan te pas, het wordt niet getoond op de rauwe soms gewelddadige manier die in de stukken van de choreografe steeds vaker binnen sijpelen. Maar ze heeft nogmaals bewezen dat het verhaal van de liefde onuitputtelijk veel kanten kent en het nooit saai wordt om die te vertellen. Integendeel.

Touch, love, harness, surrendering, sizzle en rupture. Dat zijn de woorden die Isabelle Beernaert zelf aan ‘Under My Skin’ geeft. Het begint dan ook met de eerste ontmoeting waarbij er bij de dansers iets begint te kriebelen. Aanrakingen blijven na sudderen op de huid waarna het de beurt is aan de liefde, tot frustratie van anderen. Nieuwe ontmoetingen zorgen voor nieuwe gevoelens en gooien roet in het eten. Een hongerige femme fatale op zwarte hakken verschijnt ten tonele en het duurt niet lang tot bedrog volgt. Maar onderhuids blijft toch die liefde voor die ene persoon kloppen. Verscheurd van spijt wil men die liefde terugwinnen en geeft men er zich volledig aan over. Tot het onderhuidse gevoel het bij beiden overwint en ze weer samen eindigen. Isabelle zet zo een herkenbaar liefdesverhaal neer waarin ze haar dansers emotioneel en mentaal tot de uitputting drijft.

De dansvoorstelling wordt versterkt door afwisselend instrumentale muziek, covers en Franse chansons. Moderne techniek wordt uitgevoerd op Mozart. Verwarrende emoties komen tot leven door de muziek van Hans Zimmer en Yann Tiersen en bijpassende projecties op de achtergrond. Covers van onder andere Chasing Cars en Smells Like Teen Spirit ondersteunen het liefdesspel. Realistisch en pijnlijk, maar toch gracieus en liefdevol.

< Caro Dralants >