Recensie Michael Van Peel overleeft 2015

Bas Birker is opwarmer van dienst bij Michael Van Peel overleeft 2015. “Voor een 7Up en een Twix daarvoor kom ik uit Merksem” grapt de komiek die geen al te hoge pet op heeft van de Merksemse vrouwen  die allemaal wat te veel vet hebben volgens hem. Nou, dat valt best wel mee … Fijntjes geeft ie mee dat Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon enkele weken voor het terreurniveau op 4 stond het idee had gelanceerd om een keuzemenu bij de 112 te introduceren.  Perfecte aangelegenheid om de spot met deze ‘efficiënte’ maatregel te drijven net als onze gewoonte om Rode Kruisstickers te kopen: “de enige reden waarom we dat doen, is om er vanaf te zijn. Dan moeten we er geen meer kopen.” luidt het fijntjes.

Birker blijkt een erg goeie opwarmer te zijn en krijgt het publiek moeiteloos aan het lachen. De productie neemt enkele applausjes van het publiek op die later in de montage voor de uitzending op radio en televisie gestoken zullen worden. Daarna steekt Van Peel zelf van wal. Letterlijk, want hij komt vanachter zijn backdrop, met het beeld van een zee op, met een witte zaklamp die van links naar rechts gaat alsof ie zelf een vluchteling is die aan land komt.

Met openingsnummer “Ode an die Freude” steekt hij meteen de draak over het gebrek aan solidariteit in de Europese Unie terwijl de tekst en het lied waar Europa nochtans voor staat, bitter weinig ruimte voor interpretatie over laat: “Alle Menschen werden Brüder.” Dat rijmt helemaal niet met het “Fort Europa”-imago dat uitgedragen wordt.  Niet veel later zal ie de absurditeit van de wetgeving aanklagen: het is illegaal om Europa binnen te komen zonder toelating, maar eens je er bent dient een lidstaat wel voor opvang te zorgen. Die absurde situatie toont hij door het beeld te gebruiken van Theo Francken als buitenwipper aan de grens van België die iedereen probeert tegen te houden. Wanneer er toch iemand binnen is geraakt, biedt hij koffie aan. Van Peels openingsquote “Wat een topjaar!” klinkt dan ook erg ironisch.

Dat de massa vluchtelingen die naar Europa komt, niet te beheersen valt, ontkent hij. Twee procent komt naar Europa, 98 procent wordt door buurlanden van Syrië opgevangen. Van Peel wijst er fijntjes op dat de groep baby’s die in ons land geboren wordt, ook rechten geniet die hen niet toekomen. “Ze passen zich niet aan, praten onze taal niet en liggen aan de tieten van onze vrouwen te likken!” fulmineert hij. Al ziet hij ook hier weinig heil in een push back-beleid. 

Van Peel is dus scherp vooral voor de politieke klasse die aan de macht is. Kritiek op de meerderheid dus, maar nauwelijks voor – het gebrek aan sterk – oppositiewerk. Geens wou liever terreurniveau 5 introduceren omdat de bevolking nog geen schrik genoeg heeft bij niveau 4, klinkt het. Niveau 1 kan dan gewoon verdwijnen want in onbruik geraakt. In West-Vlaanderen vroeg Van Peel enkele weken terug of ze daar het terreurniveau ook dagelijks voelen waarop een toeschouwer hem “wulle regln dat hier zelf.” antwoordde. Dat de militairen in een stad als Antwerpen in boscamouflage-outfit verschijnen, kan er verder bij hem niet in. Hoewel hij het idee van meer groen in de stad wel genegen is, vallen deze soldaten toch iets te hard op. Verder ziet hij er een slimme besparingsmaatregel in van Bart De Wever. Militairen inzetten in plaats van lokale politie, zit op een ander budget, niet het Antwerpse, wel het federale.

“Ik heb nog geen enkele militair een aanslag weten verijdelen. Of het was er één die met vakantie was, zoals op de Thalys. Misschien moeten we al onze soldaten een Bongo-bon geven.” klinkt het waarna hij aan het fantaseren slaat hoe deze “overval” op de hogesnelheidstrein er moet uitgezien hebben. Hoe de man, een held, een kogel voor zijn vrouw opving: “die moet punten (die weliswaar vervallen) gescoord hebben bij zijn vrouw!” Vooral de rol van de anonieme bankier die even de puntjes op de “i” zet wat een “overval” precies is, scoort sterk in de Arenberg. Dat de overheid een pak geld al teruggestort heeft gekregen en op het einde van de rit er wellicht niet slechter van wordt, is de nuance die hier helaas enigszins ontbreekt. Al staat het buiten kijf dat er meer slachtoffers vallen in het verkeer door alcohol dan dat er slachtoffers van terrorisme zijn in ons land. Mensen en middelen weghalen van alcoholcontroles: geen goed idee dus volgens Michael Van Peel.

Ook de anti-terreureenheid van de Antwerpse politie moet eraan geloven en vooral de resultaten die ze opleverde: een veertienjarig meisje dat neergeschoten werd met een rubberen kogel. “Omdat ze zich anders zeer ging doen, dus doen we dat zelf wel even.” Terroristen zijn maar gewone mensen die dat velleke dat aan hun nagel los is niet willen aftrekken omdat het misschien te zeer zal doen.” zo stelt Michael Van Peel. Er kan volgens hem geen sprake zijn van een term als “het brein van de aanslagen”.  Verder weet ie dat de terreurorganisatie de naam ISIS niet meer gebruikt omdat een Kempense coverband van AC/DC met een proces dreigde: “Hie se da se”, grapt hij.  Zo’n organisatie is een fenomeen dat vanzelf verdwijnt als je het lang genoeg negeert zoals hipsters, stelt de komiek. Finaal stelt ie dat als wij onze politici naar Syrië sturen, de terreurorganisaties uitspelen tegen elkaar en er een schare Brusselse ambtenaren op af sturen: “Een vergunning aanvragen voor uw kalasjnikov? Dat gaat niet zo snel, dat moet eerst passeren via Brussel.”  de zaak er wel zal vastlopen na de vijfde kalifaathervorming, weet de conferencier.

Ook de filmpjes van deze organisatie die steeds straffer worden om toch maar de aandacht te krijgen, moeten er aan geloven. Michael Van Peel ziet die nog eindigen met Dimitri Bontinck die met zijn Eddy Wally-zonnebril van “Move like Michael Jackson” zou kunnen eindigen. Heerlijk vond ie het filmpje van de auditie van Jejoen voor dat VT4-programma dat recent opdook waarin Veronique De Kock opdraafde als presentatrice. De comedian had duidelijk gezien dat de ex-miss België met haar ogen draaide toen vader Bontinck zich als manager voordeed. Dat zelfs De Kock destijds met haar ogen draaide is “alsof Jeroen Meus in uw keuken komt en zegt dat u te veel boter gebruikt.” zo vergelijkt hij het.

Scherp voor de Europese beleidsmakers is hij vervolgens wanneer ie zegt dat 89% van het  geld dat aan Griekenland wordt toegekend om de schuld aan te pakken, dient om Duitse en Franse banken terug te betalen en slechts 11% naar de Grieken zelf gaat. Luidde het in het begin van het jaar nog “Je suis Charlie” na de aanslag op het satirisch magazine Charlie Hebdo in Parijs, dan is de leuze op het einde van het jaar “Je suis gechareld” geworden na allerhande belastingsverhogingen voor de gewone man. “Wij hebben nood aan onze lobby. Aan mensen die voor ons opkomen die ons vertegenwoordigen in het parlement. Ik noem het volksvertegenwoordigers. En we plaatsen ze samen in één kamer.” klinkt het scherp aan het adres van de huidige generatie politici die niet veel meer zijn geworden dan stemmachines om te doen wat de partijtop, en de regering van hen verlangt. Politici die alle voeling met de gewone burger steeds meer dreigen te verliezen en altijd maar opnieuw de grote vermogens ontzien.  

Michael Van Peel introduceert ook enkele nieuwe termen: “een Weverke doen”, een politiek correcte uitspraak doen die incorrect overkomt, er een weekend over laten gaan zodat het verontwaardiging kan regenen op social media om vervolgens na het weekend te sussen. Ook de Berberrel laat ie passeren via het statement: “ik heb nog geen enkele Aziaat tegengekomen die zegt dat ie het slachtoffer is van racisme. Lacisme daarentegen ...”. “Uiteraard klopt dat voor de Wever, de enige Aziaten die hij kent zijn een panda en een frietchinees. Zelf heb ik ook nog nooit een pinguïn tegengekomen die me zei dat ie last heeft van de klimaatopwarming.”

“Een Ruttenke doen” is dan weer een foute uitspraak doen, en daar pas wat later achterkomen wanneer het al te laat is. Genre: “het verschil tussen WO II en Syrië is dat we nu niet weten hoe lang de oorlog nog gaat duren.” Als die twijfel er niet is, dan spreekt hij over “een Schauke doen”. Over die oorlog die allerhande politici hebben verklaard tegen terreur: “Oorlog is niet wanneer uw eigen leger in uw straten rondhangt.” En over het straffe taalgebruik “ik kuis Molenbeek op “ van Jambon: “Hij vindt nog geen burgemeester voor Linkebeek. Wat zou hij dan een kuisvrouw vinden voor Molenbeek?”                                           

Wat Twitter betreft, vond ie de kattentweets tijdens huiszoekingen in Brussel en de drugstweets rond Pukkelpop hilarisch. Bij “3 kilo marihuana verstopt in Quechua tentje.” beeldt hij zich de politie in die op de camping op zoek gaat naar het bewuste tentje.  Maar dat we burgerlijkheid hebben geruild voor grofheid op social media, kan er niet in bij de conferencier. Dat frustreert punkers ook, zo weet Van Peel die stelt dat empathie het nieuwe rebellie is. Decency is the new punk.

Tenslotte krijgen al onze regeringen een veeg uit de pan rond de aanpak van de vluchtelingencrisis. Alsof we nog niet genoeg geld betalen om al die overheden in stand te houden, moest er een eigen initiatief komen in het Maximiliaanpark in Brussel om er vluchtelingen op te vangen op een camping waar ze bij Tomorrowland nog een puntje aan kunnen zuigen. Dat links achter het initiatief stond, veegt van Peel van tafel: “daarvoor was het te goed georganiseerd.”

Michael Van Peel houdt dus absoluut de vinger aan de pols in zijn jongste eindejaarsconference en stelt de juiste diagnose waar het fout gaat in de (inter)nationale politiek. Maar hij levert ook geen (realistische) oplossingen, houdt de oppositie voornamelijk buiten schot, en komt ook soms wat voorspelbaar over met vergelijkbare thema’s als vorig jaar (terroristen, bankiers, politiek). Maar goed, het zijn dan ook erg moeilijke tijden voor comedians wanneer het gewone leven op zich met de dag steeds absurder wordt.

< Bert Hertogs >