Recensie Lord of the Rings in Concert | The Two Towers

Het Nationaal Orkest van België, het volwassenenkoor van Fine Fleur en het Borgerhoutse kinderkoor Waelrant brachten een uitmuntend filmconcert van Lord of the Rings The Two Towers. Zo’n concert om het met een torenhoog cliché te benoemen dat je door een ringetje kon halen. Toen co-organisator Jan Vereecke voor de voorstelling startte aankondigde dat ook het derde en laatste luik ‘The Return of the King’ te zien zal zijn in het Sportpaleis, op 30 december 2016 werd dat – niet meer dan terecht overigens – op luid applaus onthaald.

Een gedeeltelijke staande ovatie en een stevig applaus kreeg de productie na afloop van The Two Towers. Niet meer dan terecht overigens want koor, orkest, volwassen soliste Kaitlin Lusk, kindersolisten Nora Van de Broeck en Laily Van Mol zetten een puike prestatie neer onder leiding van de Zwitserse dirigent David Reitz. Voordeel van een filmconcert is dat je je focus steeds kan verleggen, ofwel de film trouw volgen ofwel een blik naar het orkest werpen. Dan – zelfs na een eerste kennismaking met de uitermate boeiende filmscore van Howard Shore – ontdek je enkele interessante zaken. Zoals de aankomst in Rohan, bij koning Théoden, die aanvankelijk onder de duistere macht van Saruman zit. Shore kiest daar voor een solo voor de eerste violist, de concertmeester, die in zijn eentje een andere melodie speelt dan de rest van de strijkers.  Het thema komt opnieuw terug wanneer de bevolking zich terugtrekt in Helmsdiepte.

“The Two Towers” gaat ook dieper in op de schizofrenie van de goedaardige Sméagol en de slechte Gollum: twee personages in één. Het is uiteindelijk met die gespletenheid, wie het gaat halen in dat ene lichaam: de slechte of de goeie, dat het tweede deel van de Lord of the Rings-saga eindigt.  Het thema van Gollum/Sméagol komt uit een cimbalom, een percussief slaginstrument, Hongaars van oorsprong, en vooral gebruikt voor volksmuziek, zigeunermuziek van de Roma.  Het instrument ademt mysterie uit, klinkt vrolijk maar heeft ook een duister kantje. Het perfecte instrument voor dit personage dus.

Arwen, een halfelf, in de film gespeeld door een immer tot de verbeelding sprekende Liv Tyler, krijgt dan weer de muzikale begeleiding van het vrouwenkoor en de sopraan. Kinderkoor en vrouwenkoor staan niet alleen voor het reine bij de Elfen, maar ook voor de onschuld van vrouwen en kinderen die bang afwachtend schuilen in Helmsdiepte. Nog interessanter op muzikaal vlak wordt het wanneer Saruman de aanval inzet op Rohan. Saruman wordt neergezet door acteur Christopher Lee die op 7 juni 2015 stierf. Lee zette in zijn carrière ook eerder de rol van Dracula neer. Shore verwijst even naar Wojciech Kilars soundtrack van “Bram Stoker’s Dracula” uit 1992, en speelt het orkest volledig uit met kopers, slagwerk en strijkers om op die manier de spanningsboog extra aan te trekken.

David Reitz zorgde er in het Sportpaleis voor dat de score van Shore alle dynamiek meekreeg zoals de componist het bedoelde. Daardoor werd het een avond om op het puntje van je stoel mee te maken. Niet alleen om de film, laat dat duidelijk zijn, maar vooral en niet in het minst omwille van de schitterende live uitvoering door orkest en koor.

< Bert Hertogs >