Recensie Jodie Abacus

Jodie Abacus is een entertainer uit het Verenigd Koninkrijk. De man werd  opgevoed met hip hop, jazz, soul & funk. Zijn vrolijke soul vloeit voort uit een persoonlijk, donkere periode die Jodie probeert op te vrolijken met zijn muziek. In zijn liedjes zijn de invloeden van Stevie Wonder of Hall & Oates duidelijk hoorbaar. De zanger bracht tot nu toe nog maar vier singles uit, maar die hebben wel één constante: ze zijn erg opgewekt. Op Pukkelpop trad hij samen op met Netksy, dus naambekendheid heeft hij alvast op zak zitten.

Jodie Abacus krijgt hulp van een vierkoppige band. Hij begint met “Halfway To Mexico“ wat een slechte keuze is. Dit nummer is het minst opgewekte liedje in zijn volledige repertoire waardoor meteen veel toeschouwers afhaken. Wat we wel te zien krijgen is een zeer brede glimlach op het gezicht van de zanger. Hij amuseert zich duidelijk op het podium en dat resulteert dan ook in enkele leukere opvolgers. Het begint met meer gitaren in “The Pain“ gevolgd door extra piano in “I‘ll Be That Friend“ waarna het publiek zeer enthousiast meedanst.

De stem van Jodie gemixt met deze funky muziek doet spontaan denken aan Stevie Wonder. Het is duidelijk dat de muziek van Jodie Abacus een tent aan het dansen kan brengen. Zelfs de mensen van de bar doen mee. De man heeft een bepaalde uitstraling waarbij het opvalt dat hij zich goed voelt op een podium. Dit maakt zijn sound alleen maar aanstekelijker. Met “Good Feeling“ benadrukt hij nog eens wat het publiek tijdens zijn concerten kan verwachten, een goed gevoel.

< Niels Bruwier > 

De setlist:

1. Halfway To Mexico
2. The Pain
3. I‘ll Be That Friend
4. Hot Kitchen
5. When Sunday Calls I can‘t believe, Give me one more try to relax your mind
6. Space Buffalo
7. Another Kiss
8. Good Feeling
9. King of the ..
10. Bad dreams what do I tell on saturday