Recensie Brel | David Linx en BJO

In Flagey loopt dezer dagen het Brussels Jazz Festival. In het kader daarvan was er ook een dag die Jacques Brel in de kijker zette. Het was aan Het Brussels Jazz Orchestra en David Linx om deze dag af te sluiten met hun première van Brel en concert. Na twee samenwerkingen lag het voor het Brussels Jazz Orchestra voor de hand dat ze opnieuw met jazz-vocalist David Linx samenwerkten. David Linx is een Frans-Belgische jazz-zanger die tot op heden nog maar één nummer van Brel opnam. Voor de première van hun show hield het orkest en Linx halt in hun thuisstad Brussel. Minister van Cultuur Sven Gatz bevond zich onder de nieuwsgierigen om dit project voor het eerst aan het werk te zien.

Eerst komt het orkest op dat bestaat uit 16 personen. Een rustige piano intro zet het geheel in waarna zanger David Linx het podium betreedt. Hij verwelkomt het publiek en combineert dit meteen met zijn eerste chanson “Quand on a que l‘amour“. Een saxofoonsolo maakt het geheel compleet. De zanger kijkt maar ongemakkelijk naar deze wonderbaarlijke solo‘s. Bij het volgende nummer neemt hij dan maar zelf het initiatief door het helemaal a capella in te zetten. Maar ook dit keer krijgen we van hetzelfde laken een broek, al is het nu de schuiftrompet die zijn solo krijgt. In ieder nummer dat nog volgt krijgen we een solo van onder meer piano, trompet en alle andere instrumenten van het orkest. De samenhang zet de muziek als belangrijkste aspect van deze hele voorstelling in de schijnwerpers.

In deze voorstelling komt Brel tot uiting door de lyrics. Het arrangement is anders en ook de zanger komt in de verste verte niet in de buurt van Brel. Maar dat geeft dit optreden dan ook meteen zijn eigen touch. Doordat het op zich wel herkenbaar is, wordt het goed onthaald maar de invulling is helemaal anders. Dat valt ook op bij “ Le plat pays“. Hierin komt de muziek wat op de achtergrond en gaat het er allemaal wat minder hevig aan toe. Maar David Linx slaagt er niet in om het nummer helemaal naar zich toe te trekken. Het valt nog meer op bij “Isabel“ en “Mathilde“, de zanger heeft niet dezelfde maturiteit als Brel en kan dan ook zelf geen extra spektakel brengen.

Dit wordt goed opgelost door te eindigen met het toepasselijke “Bruxelles“. Daarin worden nog eens alle registers opengetrokken en nadert de zanger Brel op zo’n honderdtal meter. Wanneer in de bis-ronde “ Ne Me Quite Pas“ wordt ingezet, verschijnt een silhouet van Brel. Hij zou trots zijn op de creativiteit waarmee de band zijn nummers heeft bewerkt. Dit optreden is voor de liefhebbers van de betere Jazz het neusje van de zalm. De fans van Brel zullen eerder teleurgesteld naar huis keren omdat hier niets van hem in te herkennen valt (behalve de songteksten). Jacques Brels muziek kreeg nog nooit zo’n loungy geluid.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Quand on n’a que l’amour
2. La chanson des vieux amants
3. Vesoul - Amsterdam
4. Le plat pays
5. Isabelle
6. Mathilde
7. Ces gens-là
8. Bruxelles
9. Ne me quitte pas
-
10. La valse à mille temps
-
11. Rosa